Υπάρχει τάχα ελπίδα επιβίωσης για τους ανέργους;
Θα ανακάμψει τάχα η χώρα; Είναι το μέγα ερώτημα όλων. Και η απάντηση: Ναι. Θ’ ανακάμψει! Η συνταγή του ΔΝΤ εξασφαλίζει επάνοδο στην ανάπτυξη. Αλλά μη χαίρεστε και τόσο! Η επάνοδος στην ανάπτυξη θα σημαίνει ευημερία (πολύ καλύτερη από αυτήν που ξέραμε) για το 50% του λαού. Για το άλλο 50% η συνταγή του ΔΝΤ εξασφαλίζει πείνα και κατάθλιψη. Η ανάκαμψη της χώρας δεν περιέχει και ανάκαμψη των φτωχών, αντιθέτως, οδηγεί στην εξαθλίωσή τους. Στον σύγχρονο κόσμο Απαγορεύεται η πτώχευση μιας οποιασδήποτε χώρας, μικρής ή μεγάλης. Αλλά για να κατοχυρωθεί αυτό, Υπαγορεύεται, η «πτώχευση των πτωχών», δηλαδή η εξαθλίωση. Είναι μια εξίσωση αυτό.
Με άλλα λόγια, έχουμε σε εξέλιξη μία νέα «Σπαρτιατική κοινωνία», η οποία ρίχνει στον Καιάδα τα ανάπηρα παιδιά της για να μη μπερδεύονται στα πόδια των υγιών. Οι πολίτες πρέπει να διαθέτουν καταναλωτική ισχύ για να δουλεύει το σύστημα. Όσοι ατύχησαν για οιονδήποτε λόγο στη ζωή τους, «θα τους φάει το μαύρο σκοτάδι».
Η Οικονομική αυτή θεωρία είναι στα χαρτιά επιστημονική, θα έλεγε κανείς: τέλεια! Διότι εξασφαλίζει αφενός ένα ρωμαλέο οικονομικό σύστημα, αφετέρου μια πολιτική σταθερότητα. «Ξεχνάει» όμως τους ατάλαντους και τους ανίσχυρους της κοινωνίας. Ναι, υπήρχαν πάντα, όμως μ’ αυτήν εδώ τη συνταγή θα γίνουν πολλοί, θα γίνουν περισσότεροι, θ’ αγγίξουν, αν δεν ξεπεράσουν το 50% κάθε λαού, κάθε έθνους, της ανθρωπότητας ολόκληρης. Πολλοί μιλούν ήδη για την «κοινωνία των δύο τρίτων».
Η ζωή στο μέλλον θα είναι για τους παρίες δυσκολότερη από ποτέ. Θα είναι αποκλεισμένοι από κάθε παροχή και ευκαιρία. Η Δημοκρατία βέβαια θα θριαμβεύει, αφού δεν θα υπάρχει κανένας αποκλεισμός για κανέναν. Αλλά τα φτωχόπαιδα δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πάνε σχολείο καν, δεν θα γίνονται επιστήμονες, θα μπορούν να γίνουν μόνο εργάτες, ίσως και έμποροι ή ποδοσφαιριστές ή τραγουδιστές, … Όποιοι απ’ αυτούς έχουν το ταλέντο βεβαίως. Το Σύστημα πρέπει να τροφοδοτείται συνεχώς και να φρεσκάρεται, είναι αρκετά έξυπνο για να βάλει περιορισμούς στα ταλέντα που θα το διασκεδάζουν…
Λοιπόν, από τη μια, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ν’ ανακοπεί η ωρίμανση του παγκόσμιου συστήματος προς αυτή την κατεύθυνση, θετική για το 50%, αρνητική για το υπόλοιπο 50%. Εδώ που τα λέμε, θα ήταν και λάθος, διότι κάτι τέτοιο θα ήταν άκρως επικίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη.
Από την άλλη, δεν μπορεί να είναι όλοι ταλαντούχοι για να σπάσουν τις αλυσίδες της οικονομικής σκλαβιάς τους. Οι μέτριοι και οι ατάλαντοι θα εξαθλιωθούν, θα μείνουν άνεργοι και άστεγοι. Θα πέσουν στο έσχατο σκαλί της κοινωνίας και απ’ αυτούς θα γεννηθούν νέοι και ακόμα πιο εξαθλιωμένοι παρίες.
Όσοι τώρα ενδιαφέρονται για την ανθρωπιά, νοιάζονται για το φαινόμενο της ζωής, αντί να κυνηγούν πολιτικούς ανεμόμυλους, θα έπρεπε να κατευθύνουν τη δράση τους προς την πλειοψηφική κατηγορία των αδυνάτων και να πουν: «Αφήστε τους άλλους να πλουτίσουν. Εμείς πρέπει να επιβιώσουμε».
Για να επιβιώσουν όμως οι πολλοί που οριστικά πια θα μείνουν απόκληροι, υπάρχει μόνο ΜΙΑ επιλογή: Να γυρίσουν στα χωριά, να στήσουν αγροτικό νοικοκυριό με την φιλοσοφία και την πρακτική της αυτονομίας σε τρόφιμα. Αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να τους σώσει μονάχα η ανταλλακτική οικονομία. Θα ήταν δε καλό να το οργανώσει η Πολιτεία αυτό, προνοιακά, όμως δεν θα το κάνει, άρα πρέπει να γίνει απλά με την οριζόντια διάδοση της ιδέας και την πιλοτική εφαρμογή της, να γίνει, ας πούμε, ένας πολιτισμικός συρμός, μία μόδα, μήπως έτσι διατηρήσει και κάτι από το ανώτερο πνεύμα…
