Για τον όρο “κεντροαριστερά”, δεν συμφωνούν όλοι. Απαιτούνται και άλλοι όροι: “Ενδιάμεσος χώρος”, “κέντρο”, “προοδευτικό κέντρο”, “ριζοσπαστικό κέντρο”, “ανανεωτική αριστερά”,“μεταρρυθμιστικό κέντρο”, “φιλελεύθερο κέντρο”, “δημοκρατική παράταξη”, “δημοκρατική συμπαράταξη”, “δημοκρατικός σοσιαλισμός”, “σοσιαλδημοκρατία”… Από μόνο του αυτό είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, υπήρχε μόνο το “Κέντρο”. Με σημείο αναφοράς τον Γιώργο Παπανδρέου που, προδικτατορικά, είχε καταπιεί τουλάχιστον είκοσι κόμματα και κομματίδια, ομογενοποιώντας τον “ενδιάμεσο χώρο”, αυτόν που ήθελε να κινηθεί ανάμεσα στην γνήσια τότε δεξιά και την γνήσια επίσης αριστερά.
Το 1974 ο Ανδρέας ομογενοποίησε τις κεντρογενείς και τις αριστερογενείς δυνάμεις δημιουργώντας ένα νέο πολιτικό υβρίδιο, το ΠΑΣΟΚ. Κρατώντας για τον εαυτό του το αριστερόστροφο κέντρο, δημιούργησε τότε στην (γνήσια) δεξιά μια πολιτική ανάγκη να στεγάσει άρον – άρον το “δεξιόστροφο κέντρο”. Ο Ανδρέας δεν γέννησε μόνο την κεντροαριστερά, αλλά και την δίδυμη αδελφή της, την κεντροδεξιά. Η οποία όμως (για να ξαναδεί εξουσία) αναγκάστηκε να σπρώξει στην άχαρη γωνία το ακροδεξιό της κομμάτι. Κι αυτό με τη σειρά του προσπάθησε να εκφραστεί με πολλούς τρόπους, κυριότεροι από τους οποίους ήταν το κόμμα του Καρατζαφέρη και, μετά το 2012, η Χρυσή Αυγή και οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες”.
Οι τεκτονικές πλάκες του εγχώριου πολιτικού συστήματος που ενεργοποιήθηκαν από την μακρά κυριαρχία του Ανδρέα, αλλά και του παπανδρεϊσμού που ακολούθησε, προκάλεσαν σεισμούς πολλών ρίχτερ. Και δεν ταράχτηκαν οι “ήπειροι” μόνο στα δεξιά του, αλλά και στ’ αριστερά του: Με εξαίρεση το ΚΚΕ που το 1989 έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του λόγω κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης (είχε όμως την πολιτική ευφυΐα να εστιάσει στην συνδικαλιστική εκδοχή της πολιτικής) η ανανεωτική αριστερά μετατράπηκε σ’ ένα μαλάκιο που πάλευε να διατηρηθεί στη ζωή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας χρησιμοποιώντας ως συγκολλητική ουσία των σκόρπιων έως ανένταχτων οπαδών της τον λογιοτατισμό και την καλλιτεχνία. Μέσα στην έκδηλη αμηχανία των ταγών του πολύχρωμου αριστερού ρεύματος οι δυνάμεις της αναθεωρητικής αριστεράς αφέθηκαν μετά χαράς να λεηλατηθούν από το ΠΑΣΟΚ και με την συμπεριφορά του χαμαιλέοντα τροφοδότησαν τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ και υιοθέτησαν τον δημοφιλή πια βερμπαλισμό του. Οι “ρηγάδες” αποτέλεσαν τον πυρήνα των πρώιμων σοσιαλιστικών φαντασιώσεων του ΠΑΣΟΚ μέχρι που προσχώρησαν νομοτελειακά πλέον στην πονηρή αντίληψη του “πολιτικά εφικτού”.
Η ιστορία όμως θα έβρισκε μια απρόβλεπτη συνέχεια το 2012. Το ΠΑΣΟΚ θα πάθαινε καθίζηση, πληρώνοντας ΑΥΤΟ αποκλειστικά τα λάθη της μεταπολίτευσης. Στη θέση του θ’ ανέτειλε ο γονιδιακός χαμαιλεοντισμός του Σύριζα. Η πτώση του ΠΑΣΟΚ θ’ απελευθέρωνε τις πολιτικές ομάδες που υποκριτικά μέχρι τότε στέγαζε και τις οποίες συγκολλούσε άλλοτε η άσκηση άλλοτε η προσδοκία της εξουσίας. Ό,τι έπαθαν από τον Ανδρέα το Κέντρο του Γεωργίου Μαύρου το 1974 δεξιά του και, διμέτωπα, η πολυσυλλεκτική αριστερά αριστερά του, θα το πάθαινε το ΠΑΣΟΚ, του Βενιζέλου πλέον, το 2012.
Όταν το 1961 ο “γέρος της Δημοκρατίας” Γιώργος Παπανδρέου αναβίωνε τον Ελληνικό Φιλελευθερισμό ιδρύοντας ένα κόμμα εξουσίας με το brand name “Ένωση Κέντρου”, κόμιζε στην Πολιτική το πολυσυλλεκτικό στοιχείο, το ενέγραφε στο DNA του “ενδιάμεσου χώρου” για να κληροδοτηθεί στα επόμενα κινήματα, τόσο εκείνου που πήρε τη μορφή του ΠΑΣΟΚ το 1974, όσο κι ετούτου, που, μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ, μη μπορώντας ν’ αποφύγει τις γονιδιακές του καταβολές, επιχειρεί ν’ αναγεννηθεί με τους όρους που συνέβη δύο φορές στο παρελθόν. Αυτό το πολυσυλλεκτικό στοιχείο που εκδηλώνεται κραυγαλέα σήμερα, το 2016, αποτελεί το DNA του φιλελεύθερου χώρου όπως εμφανίστηκε στην Πολιτική Ιστορία της χώρας προδικτατορικά το 1961, φρεσκαρίστηκε μεταδικτατορικά το 1974 κι επιχειρεί ν’ αναγεννηθεί υστερομεταπολιτευτικά το 2016. Η διάγνωση όμως οδηγεί και στο αδιαμφισβήτητο πολιτικό αξίωμα ότι το ΠΑΣΟΚ έκλεισε οριστικά τον κύκλο του το 2012. Τώρα βλέπουμε μόνο το φάντασμά του. Τώρα βλέπουμε μόνο το απολίθωμά του. Τέλος.
Με τις καταγεγραμμένες πια εμμονές τους οι αμνήμονες “κεντροαριστεροί” εργάζονται (παρά την θέλησή τους) για την “εποχή του Κυριάκου”. Οι κορόνες της Φώφης ότι “μας χωρίζει άβυσσος” (όπως άλλωστε και άλλες ανάλογες που αποσκοπούν στο να ορίσουν ρητορικά μια διαχωριστική γραμμή, τάχα, από τη Νέα Δημοκρατία) είναι μόνο για νήπια, δεν συγκινούν, δεν πείθουν πια κανέναν σ’ αυτή τη χώρα…
Κι αυτό σημαίνει πρακτικά ότι: Όλες οι επωνυμίες του “ενδιάμεσου χώρου” που προαναφέραμε, συγκλίνουν σε μία: Φιλελεύθερο Κέντρο. Αυτό το “Φιλελεύθερο Κέντρο” που ύπουλα διεκδικεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ανιστόρητα καταγγέλλει ο Αλέξης Τσίπρας, ανοήτως δε, περιγράφουν ως αριστερό οι κεντρώοι. Αυτό το “Φιλελεύθερο Κέντρο” που… βαριά τραυματισμένο από την δικτατορία, αγρίως περιφρονημένο από τη μεταπολίτευση, αδίκως καθημαγμένο από τα μνημόνια έξι χρόνια ήδη, αν και διαπέρασε ήδη τρεις ανώμαλες εποχές, παραμένει ζωντανό, ελπίζοντας το 2016 ότι, στην τέταρτη, αυτή που ανατέλλει, θα ξαναβρεί τον εαυτό του για το καλό της Ελλάδας και του λαού.
Το οποίον όμως προϋποθέτει με απόλυτους όρους την αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ πριν από τις επόμενες εκλογές ή (αν θέλετε να μπήξουμε το μαχαίρι στο κόκαλο) την διαλυτική ήττα του στις επόμενες εκλογές. Πρόκειται για την “γέννηση του τζίτζικα”: Η νέα οντότητα δεν ξεπηδάει από τη μήτρα, αλλ’ από την κοιλιά της μάνας, που, γεννώντας, πεθαίνει. Χωρίς την “συνθήκη του τζίτζικα” είναι δεδομένο ότι ο “ενδιάμεσος χώρος”, δηλαδή ο φιλελεύθερος χώρος που συγκροτήθηκε το 1961, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι… το 2016 θα κλείσει (μαζί με το ΠΑΣΟΚ) τον δικό του ιστορικό κύκλο. Κερδισμένος απέραντα θα είναι ο Κυριάκος. Ο οποίος θα χτίσει τη “νέα” Νέα Δημοκρατία σε βάρος του πολυσυλλεκτικού Φιλελεύθερου Κέντρου, όπως ακριβώς ο Ανδρέας έχτισε το (θνήσκον σήμερα, αλλά πανίσχυρο κάποτε) ΠΑΣΟΚ σε βάρος της πολυσυλλεκτικής ανανεωτικής αριστεράς.
