Στο πρόσωπο του θεολόγου – τρομοκράτη, (αλλά και του πυρομανή που δεν τον διόριζαν πυροσβέστη) συμπυκνώνονται όλες οι στρεβλώσεις και τα λάθη πολιτικών και κοινωνίας, που οδήγησαν σε ένα μεγάλο ποσοστό σε μια κρίση χρέους του μεγέθους που έχουμε.
Σαν ένας κόμπος που παρουσιάζεται σε ένα μπερδεμένο κουβάρι και είναι αδύνατον να τον λύσεις, μια υπερσυγκέντρωση κυττάρων σε έναν άρρωστο οργανισμό, που δημιουργεί όγκο.
Μια κοινωνία αφιερωμένη στο κέρδος εδώ και χρόνια, τρομαγμένη από τους παλιότερους για την πείνα και τις κακουχίες της αγροτιάς και της κτηνοτροφίας. Σχηματίζει οικογένειες που θέλουν, θέλουν, όλο θέλουν για τα πριγκιπόπουλά τους. Ο κράτος τους δίνει όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά είναι κακό γιατί τους παίρνει πολλαπλάσια, μυθολογικά πολλά.
Τα παιδιά θα έχουν ό, τι σχεδόν ζητήσουν, όπως οι πολίτες θα έχουν ό,τι σχεδόν ζητήσουν.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι όνειρα είχαν οι γονείς του θεολόγου για το μέλλον του γιου τους. Κάτι κάναν λάθος όμως. Για κάποιον λόγο δεν έπεισαν τον γιο τους για την αξία της ζωής αλλά τον έπεισαν για την επίτευξη των προσωπικών του στόχων με όποιο κόστος.
Το ίδιο το κράτος, δια του εκπαιδευτικού συστήματος δεν τον έπεισε. Τον οδήγησε μάλιστα δια της βαθμολογίας σε μια αδιάφορη σ’ αυτόν σχολή. Ευκαιρία προς εκμετάλευση. Με μειωμένη συνείδηση, μειωμένη αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό αυτός, πήγε. Ούτε αυτό του το έμαθε κανείς. Είναι κάτι που δεν συναντάται στην ελληνική κοινωνία. Συνδέεται μόνο με τσαμπουκάδες, με την ενοχοποίηση δηλαδή του άλλου ως απειλή στην αξιοπρέπειά μας που είναι δεδομένη.
Εδώ μπαίνει η θεολογική, η πλευρά της ελληνικής κοινωνίας που διαχειρίζεται την άλλη μεγάλη εξουσία της χώρας: το μεταφυσικό. Στην χώρα που διαρκώς περιμένουν από κάπου πιο ψηλά να λάβουν κάτι, σε μια έξωθεν κίνηση, ο θεός είναι ένας προϊστάμενος που σπρώχνει τις υποθέσεις μας. Ο δίπλα είναι η έξωθεν απειλή γιατί έχει κι εκείνος τα συμφέροντά του. Ένας τόσο επιχειρηματικός λαός δεν έχει αίσθηση των δυνατοτήτων του ως πολίτης και των υποχρεώσεών του. Δεν απευθύνεται στον διπλανό του για να οργανώσει πυρήνες επίτευξης αιτημάτων. Κρατάει όμηρο τον διπλανό του και απειλεί. Αδιαφορεί για την κοινωνία, το καθαρό πεζοδρόμιο, το πάρκινγκ. Κλέβει.
Στον νεαρό όμως, που έχει ήδη φανατιστεί στα διδακτικά μας λύκεια, δεν είναι τα ίδια τα διδάγματα της θεολογίας που τον συγκινούν αλλά η αρρωστημένη μεταφυσική του νεοέλληνα που διαχέεται στην καθημερινότητα. Ο νεαρός πιστεύει ότι τα προβλήματά του οφείλονται στην εξουσία που είναι σάπια από το κεφάλαιο. Η δε συνάνθρωποι είναι γι’ αυτόν κατώτεροι, αδαείς. Από την θεολογία κρατάει μόνο την έννοια του «στρατιώτη του Χριστού». Όπως τον έμαθαν, εκμεταλλεύεται ό,τι του χρειάζεται.
Κατά μία έννοια είμαστε λαός θεολόγων.
