Τώρα ο Κολοκοτρώνης είναι πια στα κανάλια, στις τηλεοράσεις, από πάνελ κατευθύνει το ασκέρι του κι απειλεί να κόψει τα κεφάλια όσων τολμούν να δανείζουν και να φροντίζουν να ξαναπάρουν τα λεφτά τους πίσω. Από ιντερνετικά δίκτυα βγάζει την φωνή που έβγαζε παλιά από πλαγιές. Δεν ντύνει με φέσια τα πουρνάρια ώστε να φαίνονται πολλοί οι λίγοι δικοί του. Κάνει add απλώς διάφορους λεβέντες και λεβέντισσες που θέλουν επανάσταση, κρεμάλες, καμένη Βουλή και χάρισμα χρεών. Κλεφτοπόλεμος.
«Α’ στα διάλα» είπε ηρωικά ένα πρωί ο πρωινός δημοσιογράφος με το κολοκοτροναίικο μουστάκι, αμετροεπής, φοβητσιάρης, κωλοτούμπας, και με κρύο χιούμορ, χρόνια στο ίδιο πόστο. Έστειλε τον Σόιμπλε στο διάολο. Τον έστειλε και το ΚΚΕ στα τσακίδια. Άλλοι μέσα από το τουίτερ, δημοσιογράφοι, αγγελιοφόροι ειδήσεων, μάτια στον κόσμο, τον είπαν «σακάτη», για πλάκα.
Είναι πολύ εύκολος ο λαϊκισμός, είναι η μισή σκέψη πάνω στο πρόβλημα, η γαργαλιστική, η μισή διαδρομή του μυαλού. Πανεύκολο να σκιτσάρεις την Μέρκελ ως ναζίστρια, αβασάνιστη παρομοίωση. Η πρώτη που έρχεται στο μυαλό. Γιατί να ψάξει άλλο; Γιατί να περιμένει την επόμενη να έρθει; Δύσκολο να σκιτσάρεις αυτόν που κάλεσε την ναζίστρια όμως ως βλάκα. Πως μοιάζει ένας βλάκας; Τι στολή φοράει;
Όταν ο κόσμος δυστυχεί, πως να τον πεις και υπεύθυνο για το χάλι του από πάνω; Αφού ποτέ δεν ένοιωσε υπεύθυνος, πώς να αναλάβει τις ευθύνες του τώρα; Αφού τα αγαθά του όλα έρχονταν από πάνω, από τον Βουλευτή, από τον εργοδότη, από το «μέσον», από το κόμμα, από τον παπά, από το χρήμα το υπέρτατο.
Το «από πάνω» όμως τέλειωσε. Περάσαμε στα χέρια των ανωτέρων, αφού εμείς δεν μπορέσαμε. Δεν ήμασταν Κολοκοτρώνηδες τότε που έπρεπε. Δεν επαναστατήσαμε απέναντι στο κύμα χυδαιότητας που μας κατέκτησε. Δεν κάναμε αυτή την επανάσταση που δεν έχει πανό και ντουντούκες, δεν διψάει για φλόγες και αίμα. Σφάζει αργά και απαλά και λίγο – λίγο κάθε μέρα, με απλές κινήσεις, με ανάλαφρα, αθόρυβα «γιούργια» απέναντι στο σκουπίδι, στη μουτζούρα του γκράφιτι, στο διορισμό με λούφα, στην έξαλλη κατανάλωση, στο ροκάνισμα της δημόσιας περιουσίας, στην έλλειψη ήθους και σωστών τιμολογίων, στον εγωισμό της ατομικής βόλεψης.
«Ποιος είναι ο Σόιμπλε;» ρώτησε επαναστατικά ο Πρόεδρος Δημοκρατίας που μας αξίζει. «Λοιδορεί την χώρα μου!». Ο Σόιμπλε είναι ο κακός μας εαυτός πρόεδρε, που για λίγα χρόνια νίκησε κι έφτιαξε μια χώρα λοιδορούμενη, και τον βοηθήσατε σ’ αυτό. Ψάξτε αυτούς που δεν την λοιδορούν. Μέσα και έξω από την χώρα, Έλληνες ή μη, την τιμούν. Βρείτε τον λόγο για τον οποίο την θαυμάζουν. Δεν τους ακούσατε ποτέ.
