Πίσω από τα φαινόμενα, το πολιτικό σύστημα ετοιμάζει την επόμενη μέρα του
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ, τα δύο κόμματα εξουσίας που μονοπώλησαν την κυβερνητική εξουσία τα τελευταία τριάντα οχτώ χρόνια (παρά τα ρητορικά περί του αντιθέτου επιχειρήματα και των δύο) συγκυβερνούν, μάλιστα ετοιμάζουν μεθοδικά και από κοινού την «επόμενη μέρα» του δικομματισμού. Κατάφεραν να συνεργαστούν, έκαμαν πρωτόγνωρες συμφωνίες και δη ενάντια στη λαϊκή θέληση, ενώ δεν δίστασαν να αυτοακρωτηριαστούν, όπως κόβει το πόδι της η αλεπού για να ξεφύγει από την παγίδα.
Στ’ αλήθεια ΘΑ ήταν η ιστορική ώρα κατάρρευσης και των δύο γνωστών κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, δηλαδή του δικομματισμού, ΕΑΝ η Αριστερά ή, έστω, η κεντροαριστερά, διέθετε όντως εναλλακτική πρόταση εξουσίας σε μια ώρα δομικής κρίσης, την οποία επί δεκαετίες οραματίζεται κι επικαλείται, αλλά, τώρα που ήρθε, δεν ξέρει τι να την κάνει, συμπεριφέρεται σαν ένα κακομαθημένο παιδί που αρνείται να ωριμάσει και ν’ αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στη ζωή. Όλες οι εκφάνσεις της Αριστεράς δεν αντέχουν σε κριτική, η δε δημοσκοπική άνοδός της είναι αθροιστική, καθόλου ποιοτική, είναι μόνο η καταληκτική έκφραση της στείρας, όσο και κακόγουστης πολιτικής εκδίκησης κάποιων απογοητευμένων καθεστωτικών, επειδή διαλύθηκαν οι προσδοκίες για επαγγελματική αποκατάσταση, την οποία, υποτίθεται, θα εξασφάλιζε γι’ αυτούς το ΠαΣοΚ, κυρίως.
Ποιος θα φανταζόταν μερικούς μήνες πριν, ότι ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία θα βρίσκονταν πλάι – πλάι στη Βουλή για να ψηφίσουν το πιο κρίσιμο νομοθέτημα της νεοελληνικής Ιστορίας; Τα δύο κόμματα κατασκεύασαν την κυβέρνηση Παπαδήμου, για να της φορτώσουν μία ευθύνη, την οποία από μόνα τους ήταν αδύνατο να σηκώσουν. Η παρεμβολή Καρατζαφέρη ήταν πολιτικά αδιάφορη και ανακούφισε πολλούς η θεατρική αποχώρησή του.
Η Νέα Δημοκρατία είδε εγκαίρως τι έπαθε το ΠαΣοΚ, όταν ο Παπανδρέου επιχείρησε να δοξαστεί μόνος του, ο Σαμαράς (οφείλουμε να πούμε) ανέγνωσε με οξυδέρκεια την ωμή πραγματικότητα, κατάλαβε ότι θα πάθει τα ίδια και χειρότερα, εάν έρθει στην εξουσία. Η μόνη έξυπνη λύση που απέμενε, ήταν να ρίξει εγκαίρως τον Παπανδρέου, όχι όμως την κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, αυτή θα έπρεπε να συνεχίσει να χρεώνεται την ευθύνη της κρίσης στα μάτια των πολιτών. Ανέβασε λοιπόν και στήριξε τον Παπαδήμο. Χωρίς τον Σαμαρά, αυτή τη στιγμή η Ελλάδα θα ήταν σε απείρως χειρότερη κατάσταση, από εκείνη της Αργεντινής δέκα χρόνια νωρίτερα. Του το οφείλουμε αυτό. Ξέρει δε ότι πρέπει να γονατίσει, όχι όμως και να εξοντώσει τον πολιτικό του αντίπαλο. Τον χρειάζεται αύριο, είτε ως «μνημονιακό εταίρο», είτε ως εγγυημένη εναλλακτική λύση της δικής του εξουσίας. Είναι αυτός ο μόνος τρόπος για να περιοριστεί σε επίπεδο εκτονωτικών διαμαρτυριών η ανώριμη πολιτική σκέψη και πράξη της Αριστεράς. Ο Σαμαράς ποντάρει πλέον στην «καθεστωτική ψήφο» των τρομαγμένων ή, έστω, ανασφαλών πια Ελλήνων. Πέραν πάσης αμφιβολίας θα το πετύχει. Σε ποιο βαθμό; Είναι ακόμα νωρίς για να πει κανείς, αφού το ΠαΣοΚ είναι προς το παρόν ακέφαλο και μέχρι την ανάδειξη του νέου αρχηγού του στα μέσα Μαρτίου είναι φυσικό να παραπαίει δημοσκοπικά, οι ψηφοφόροι του κυριαρχούνται από αισθήματα απόγνωσης, θ’ ανακάμψει όμως άμα τη εμφανίσει του νέου ηγέτη.
Ωστόσο, τον τόνο στις ερχόμενες εκλογές θα δώσει και πάλι η «κρίσιμη μάζα», ένα μόνιμο 10% του εκλογικού σώματος, το οποίο αναδείκνυε πάντα στην κυβέρνηση το κόμμα που είχε «αέρα νίκης» κατά τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Είναι το ποσοστό που ακολουθεί πάντα τον νικητή, διαπραγματεύεται και «πουλάει» την ψήφο του με βάση αυτό το κριτήριο, αν και, αυτή τη φορά, η ψήφος ΔΕΝ θα έχει υλικό αντίκρισμα για κανέναν…
σκίτσο από: supercomments.gr
