Μέσα στην ζοφερή κομματική μας πραγματικότητα τι μπορεί να περιμένει κανείς; Μπορεί να περιμένει τάχα μία κυβέρνηση που θα εξασφαλίζει αν μη τι άλλο πολιτική σταθερότητα για να μπορέσει ο πολίτης να προσαρμόσει (τουλάχιστον αυτό) να προσαρμόσει τη ζωή του στα νέα δεδομένα, όποια κι αν είναι;
Λοιπόν, ΚΑΝΕΝΑ κόμμα δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει. Καλά ή κακά, δεν έχει σημασία. Εκεί φτάσαμε: Να μην έχει πια σημασία. Το θέμα είναι ότι… δεν μπορεί να κυβερνήσει καν.
Οι κυβερνήσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη, με ή χωρίς εκλογές. Οι πρωθυπουργοί επίσης. Το σχοινί του μνημονίου θα τυλίγει κάθε μέρα και περισσότερο το λαιμό μας μέχρι να παραδώσουμε το πνεύμα. Πιάστηκε το ένα πόδι μας σε παγίδα και είναι αδύνατο να ξεφύγουμε, αν δεν το κόψουμε στη ρίζα του με τα δόντια. Κι επειδή τα δόντια μας δεν φτάνουν στο πόδι μας, μοναδική λύση είναι να κόψουμε ο ένας το πόδι του άλλου. Κι αυτό κάνουμε. Η ανθρωποφαγία αυτού του καιρού είναι άνευ προηγουμένου.
Για τι τάχα να πονέσει κανείς περισσότερο; Για την θυσία της νέας γενιάς στο βωμό της μιζέριας; Την αιμορραγία της χώρας από τις νέες στρατιές των νέων που ξενιτεύονται; Την γενοκτονία του Ελληνικού πληθυσμού και αντίστοιχα την απότομη γήρανση του πληθυσμού που θα καταφανεί τα επόμενα χρόνια από τη δραματική μείωση των γεννήσεων; Το αναπόφευκτο μετά κλείσιμο των σχολείων; Την ανυπέρβλητη ανάγκη που θα έχουν τα Ασφαλιστικά Ταμεία από αλλοδαπούς εργαζόμενους; Την πολιτισμική αλλοίωση που θα επιφέρουν στην κοινωνία οι κουλτούρες των αλλοδαπών εργαζόμενων που χρειάζεται ζωτικά το Ασφαλιστικό Σύστημα; Την απότομη καθίζηση του μορφωτικού επιπέδου του λαού; Την ανεξέλεγκτη διείσδυση καραδοκούντων εισβολέων πάσης φύσεως; Την ολική υποταγή της μάζας στην προπαγάνδα των κυριάρχων; Την απώλεια κάθε δυνατότητας για διάλογο των πολιτών μεταξύ τους; Την συντριβή κάθε συλλογικότητας…
Κι ας σταματήσουμε εδώ…
Διότι, επιτέλους, η πολιτική μας αντίδραση δε μπορεί να είναι εις το διηνεκές η εύκολη καταγγελία για τα πεπραγμένα των ανικάνων αρχόντων μας. Πρέπει κάποτε να δούμε θετικά την δική μας, την ατομική μας θέση μέσα στον κόσμο, την θέση που έχουμε στον τόπο μας. Νισάφι πια με τον αρνητισμό. Νισάφι με την κλάψα. Νισάφι με τις επαναστατίλες της δεκάρας.
Όλα τα κόμματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη Βουλή τους πρέπει μία μούντζα, ίδια μ’ εκείνη που τα ίδια σήκωναν στη Βουλή το 2011. Όλα. Όχι μόνο εκείνα που άσκησαν ή ασκούν κυβερνητική εξουσία, αλλά και τ’ άλλα, εκείνα που κρατάνε την παρθενιά τους για το γάμο. Τι υποκρισία, Κάρολέ μου!
Χρειάζεται, πατριώτες, ένα πολιτικό κόμμα, που δεν θα είναι τέλειο, ούτε ιδανικό, δεν θα είναι καν συμπαθητικό. Θα μπορούσε να είναι το Ποτάμι αυτό το κόμμα, αν δεν… αλλά… άστο! Δεν είναι.
Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε λογικοί, ας αναζητήσουμε ένα συμβατικό κόμμα στο χώρο που εκτείνεται ανάμεσα στον Σύριζα και τη Νέα Δημοκρατία. Υπό τον όρο ότι δεν θα είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το Ποτάμι, ούτε η Ένωση Κεντρώων, ούτε η ΔΗΜΑΡ.
Πώς αλλιώς να ορίσει κανείς με Ελληνικές λέξεις ένα λογικό, ένα συνετό κόμμα, χωρίς δόγματα και ακρότητες;
