Το ότι κάτι δεν πάει καλά με την αγωνιστική παρουσία του Παναιτωλικού τις τελευταίες αγωνιστικές το έχουν διαπιστώσει όλοι, όχι μόνο λόγω αποτελεσμάτων αλλά κυρίως λόγω της καθαρά αγωνιστικής παρουσίας της ομάδας. Στα ήδη διαπιστωμένα προβλήματα ή αδυναμίες που την συνοδεύουν από το ξεκίνημα, έχει προστεθεί η «συνήθεια» της αμυντικής τακτικής μιας φύση επιθετικής ομάδας. Όταν ένα σύνολο ποδοσφαιριστών με επιθετικές και δημιουργικές αρετές λειτουργεί με αμυντικό πλάνο, τότε όπως είναι λογικό το πλεονέκτημα περνάει στον αντίπαλο όποιος κι αν είναι αυτός.
Σε καμία περίπτωση ο υπογράφων τη στήλη δεν φιλοδοξεί να διεκδικήσει δάφνες προπονητικής (ιδιότητα που δεν κατέχει έτσι κι αλλιώς) ή να κάνει κριτική εκ του ασφαλούς για δημιουργία εντυπώσεων ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο που έχει να κάνει με ιδιοτελείς ή δόλιους σκοπούς. Αυτά για να είναι ξεκάθαρα κάποια πράγματα και να προληφθούν πιθανές παρερμηνείες αναφορικά με το περιεχόμενο και τον σκοπό του παρόντος άρθρου. Επειδή όμως η κριτική ενώ δεν είναι αυτοσκοπός κρίνεται χρήσιμη όταν ασκείται ανιδιοτελώς και με αγνές προθέσεις, αναπόφευκτα σήμερα το περιεχόμενο της στήλης θα έχει κριτικό χαρακτήρα.
Ο φετινός Παναιτωλικός έχει προτερήματα και ελαττώματα, όπως άλλωστε όλες οι ομάδες. Στα θετικά του συγκαταλέγεται η ύπαρξη αρκετών ποδοσφαιριστών με δημιουργικές αρετές, επιθετικογενείς, οι οποίοι μπορούν να δημιουργήσουν και να προσφέρουν τόσο θέαμα όσο και ουσία. Όμως δεν μπορούν να επωμιστούν ρόλους που δεν ταιριάζουν στα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού τους ή στις αρετές που διαθέτουν. Όταν λοιπόν αυτοί υποχρεώνονται να παίξουν άμυνα ή να περιορίζονται σε παθητικό ρόλο, τότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Χρειάζεται και η αμυντική λειτουργία, συνδυαστικά σε ένα πλάνο αγωνιστικής συμπεριφοράς και χρησιμοποιώντας γι’ αυτό παίκτες που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες. Δεν γίνεται να συνυπάρχουν σε μία ενδεκάδα έξι ή επτά επιθετικογενείς και δημιουργικοί παίκτες και η ομάδα αυτή να μην έχει αμυντικά κενά ή να μην είναι επιρρεπής στο αμυντικό λάθος. Είναι φύση αδύνατο κάτι τέτοιο.
Αν λοιπόν σε αυτό προστεθεί και η αδυναμία σύνδεσης με την αντίπαλη εστία, δεν υπάρχει το εύκολο γκολ. Συνεπώς εξουδετερώνεται ταυτόχρονα η όποια δημιουργική υπεροπλία από την αδυναμία αυτή. Ειδικά απέναντι σε ομάδες που παίζουν με κλειστές άμυνες, το φαινόμενο εντείνεται. Αδυναμία αξιοποίησης του δημιουργικού παιχνιδιού με καλά τελειώματα που θα φέρουν το γκολ αλλά και την ψυχολογία και ταυτόχρονα ευάλωτη αμυντική λειτουργία στην κόντρα επίθεση του αντιπάλου με ανάλογες δυσάρεστες συνέπειες. Δυστυχώς το έχουμε δει πολλές φορές αυτό «το έργο» στον φετινό Παναιτωλικό και αποτελέσματα άσχημα κόντρα στη ροή του αγώνα.
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα για τις αδυναμίες και την τακτική, όμως ο σκοπός δεν είναι αυτός. Σημασία έχει να εντοπιστούν οι τομείς που χρειάζονται βελτίωση και να εφαρμοστούν οι αγωνιστικοί προσανατολισμοί που ταιριάζουν στη φυσιογνωμία και τις ιδιαιτερότητες της ομάδας. Οι ικανότητες και η εμπειρία για να γίνει αυτό υπάρχουν, σε όλα τα επίπεδα και ο χρόνος επίσης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να γίνουν πράγματα σε αυτή την κατεύθυνση και να υπάρξουν αλλαγές. Αλλαγές κυρίως σε νοοτροπία και προσανατολισμούς. Άντε να γίνουν και κάποιες απαραίτητες βελτιωτικές κινήσεις στο ρόστερ, όταν θα έρθει η ώρα γι’ αυτό. Προς το παρόν απαραίτητο είναι να αξιοποιηθούν «τα όπλα» που διαθέτει η ομάδα και αυτό είναι κυρίως θέμα διαχείρισης.
