Αυτή η δημοφιλής αριστερά είναι το μεδούλι της μεταπολίτευσης. Γύρω του είχαν θραφεί λιπαροί μύες κομμάτων που στηρίζονταν στα κόκαλά της αλλά φούσκωναν καλοταϊσμένα κάνοντας άλλες δουλειές απ’ αυτές για τις οποίες προορίζονταν. Και μην αυταπατόμαστε, εμείς τους ταΐζαμε, εμείς ήμασταν η βιταμίνη τους.
Στην πραγματικότητα θέλαμε πάντα να είμαστε αριστεροί αλλά να μην μας λείπει τίποτα από τα καπιταλιστικά αγαθά. Και μέσα στην Ευρώπη, και ανατολίτες. Η Αλβανία, η Βουλγαρία, και η ΕΣΣΔ, κι η Ρουμανία ήταν μόνο παραφωνίες μιας αριστεράς που δεν βρήκε την χρυσή τομή που βρήκαμε εμείς, ο αλαός που συνδυάζει τα πάντα σε ένα και τελικά δεν είναι τίποτα. Ούτε Ανατολή ούτε Δύση, ούτε χριστιανός ούτε ελληνολάτρης, ούτε θρήσκος ούτε άθεος, ούτε Ευρώπη ούτε Βαλκάνια. Ε λοιπόν και αριστερός και καπιταλιστής. Και με ευρώ και χωρίς υποχρεώσεις.
Ο Τσίπρας, (όπως συνήθως λέγεται, γιατί το «κύριος» είναι αστικό), είναι και ευκατάστατος και λαϊκός, και αντεξουσιαστής και διεκδικητής της εξουσίας, και άθεος και ορκισμένος στην Αγία Τριάδα. Και με κοστούμι και χωρίς γραβάτα. Στον Τσίπρα συμπυκνώνονται όλα τα ετερόκλητα σύμβολα ενός λαού που δεν βρήκε το θάρρος αν πει στον εαυτό του πρώτα ότι «είμαι αυτός και θέλω αυτό». Οι πολιτικοί του εκπρόσωποι χρόνων επίσης, δεν του είπαν ποτέ ποιος είναι γιατί τον φοβήθηκαν. Τον παράτησαν και τον κανάκεψαν ταυτόχρονα.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έρχεται στο Αγρίνιο επί Καραμανλή, το 2008, ως απρόσωπο, κρυμμένο εκστρατευτικό σώμα για να σπάσει κάδους και να σπάσει τράπεζες επειδή κάποιος ανεγκέφαλος αστυνομικός σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Και μερικά χρόνια αργότερα να μαζεύει κόσμο στην κεντρική πλατεία ως κόμμα εξουσίας που περιμένουν απ’ αυτό οι εγκαταλειμμένοι κάτοικοι του νομού την σωτηρία που δεν έφερε κανένας τόσα χρόνια.
Μια κοινωνία λοιπόν που δεν κάνει παιδιά νωρίς, που έχει γονείς και συνταξιούχους να την ταΐζουν και να την φροντίζουν, είναι σήμερα οργισμένη γιατί δεν έχει μάθει να είναι (και) φοβισμένη. Δεν ανησυχεί η πλειοψηφία για το ενδεχόμενο καταστροφής. Δεν έχει μνήμες καταστροφής. Η υφέρπουσα αριστεροσύνη μπορούσε να γοητεύει τον νταή λαό κόντρα στην εξουσία, στις υποχρεώσεις στο κοινωνικό σύνολο, ιδίως όταν η εξουσία δεν κατεύθυνε τον λαό αλλά κατευθύνονταν από τα μικροσυμφέροντα. Όσοι πια έχουν παιδιά ξέρουν μόνο τους μισθούς που δεν θα ξαναϊδωθούν, από ένα μοντέλο ζωής που έφυγε. Άλλο μοντέλο ζωής δεν στέκει στα μυαλά των πολλών.
Σε καιρούς κρίσης όμως η μόνη αυτοσυντήρηση έρχεται με τον κατασυκοφαντημένο (στον λαό των νταήδων) φόβο, και όχι με την οργή. Αν δεν ανησυχήσεις τώρα, πότε;
