Του Τάσου Ανθουλιά – Πηγή: http://wiredandready.net
Ώρες – ώρες αισθάνομαι πολύ κουρασμένος και απογοητευμένος. Δεν βλέπω με ποιον τρόπο μπορεί να σταματήσει αυτός ο λαός την πορεία του προς την άβυσσο. Ένας λαός που με τρομακτικό πείσμα αρνείται να δει την πραγματικότητα και να καταλάβει. Ένας λαός που προσπαθεί εναγωνίως να βρει κάποιους που θα του πουν πως μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στο παρελθόν. Ένας λαός που κραυγάζει πως για όλα φταίνε οι “κακοί ξένοι” – ενώ εκείνος δεν έχει καμιά ευθύνη.
Ο ίδιος λαός που ψάχνει να βρει τη λύση στη δραχμή, ακολουθώντας (όπως στο παρελθόν) τον γκαγκστερικό αυριανισμό. Ο ίδιος λαός που μουτζώνει αυτούς που ψήφισε (και θα τους ξαναψηφίσει στις επόμενες εκλογές). Ο ίδιος λαός που βρίζει τους δανειστές του γιατί ζητάνε πίσω τα δανεικά που πήρε. Ο ίδιος λαός που βολεύεται να ακούει από κάθε οπορτουνιστή, απατεώνα, παραθυράκια και συμφεροντολόγο πως για όλα φταίει το Μνημόνιο, το “λάθος μείγμα” πολιτικής του Μνημονίου και άλλες ηλιθιότητες. Ο ίδιος λαός που δεν θέλει να ακούσει ποιο είναι το Μνημόνιο.
Το Μνημόνιο, λοιπόν, έλεγε το εξής απλό: Οφείλετε, κύριοι, να μηδενίσετε το έλλειμμά σας μέσα σε τρία χρόνια. Χωρίς να λογαριάζετε τα τοκοχρεωλύσια που πρέπει να πληρωθούν αυτά τα τρία χρόνια. Αυτά θα τα πληρώσει η τρόικα με νέα δανεικά που θα σας δώσει, αφού κανείς άλλος πια δεν σας δανείζει. Φυσικά, για να μειώσετε το έλλειμμά σας (αφού χρήματα δεν έχετε και δεν πέφτουν από τον ουρανό) θα πρέπει να κάνετε τρία πράγματα:
Πρώτον, να μειώσετε τα έξοδά σας και να αυξήσετε τα έσοδα – προτιμήστε να μειώσετε περισσότερο τα έξοδά σας παρά να αυξήσετε τα έσοδά σας (με άμεσους και έμμεσους φόρους).
Δεύτερον, να κάνετε (όσο πιο γρήγορα γίνεται) αποκρατικοποιήσεις, πριν καταβαραθρωθεί το Χρηματιστήριό σας.
Τρίτον, να κάνετε γρήγορα και αποτελεσματικά διαρθρωτικές αλλαγές.
Πιο λογικά πράγματα δεν υπάρχουν. Αυτονόητα, που δεν χρειαζόταν καμιά τρόικα να μας “αναγκάσει” να τα κάνουμε. Όποιος ξέρει κάτι καλύτερο, να μας το πει, γιατί βαρέθηκα να ακούω βλακείες για ανάπτυξη με παροχή νέου χρήματος που δεν υπάρχει. Και οι δωρεάν επιδοτήσεις από την Ε.Ε. δεν δίνονται γιατί προσπαθούμε να τις χρησιμοποιήσουμε για ψηφοθηρικούς λόγους.
Τι έκανε, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση γι’ αυτά τα τρία θέματα;
Πρώτον, όχι μόνο δεν μείωσε τις δαπάνες, αλλά τις αύξησε. Και έριξε φόρους επί δικαίων και αδίκων – συνήθως επί αδίκων.
Δεύτερον, δεν έκανε καμιά αποκρατικοποίηση. Και τώρα το Χρηματιστήριο βρίσκεται στα Τάρταρα (στο ένα τέταρτο της αξίας που είχε πριν δύο χρόνια).
Τρίτον, όχι μόνο δεν έκανε καμιά διαρθρωτική αλλαγή, αλλά συνέχεια προσπαθούσε να πείσει την τρόικα πως κάνει. Και κρατάει ακόμα (πληρώνοντας από τους φόρους που μας βάζει, κλείνοντας ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυξάνοντας τρομακτικά τους άνεργους του ιδιωτικού και μόνον τομέα, δηλαδή του παραγωγικού τομέα της οικονομίας μας) τα Διοικητικά Συμβούλια και τους υποτιθέμενα εργαζόμενους σε 1.850 άχρηστους δημόσιους οργανισμούς (που ούτε μπορείτε να φανταστείτε την ύπαρξή τους).
Αυτά τα απλά και καθαρά πράγματα η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όχι μόνο δεν θέλει να τα καταλάβει ακόμα, αλλά ούτε καν να τα ακούσει.
Και ξαφνικά νόμισαν κάποιοι πως βρήκαν ένα αποκούμπι – τον κ. Σημίτη, έναν ακόμα που κατηγορεί το Μνημόνιο. Φυσικά, ο κ. Σημίτης κατηγορεί και τον ΓΑΠ που δεν έκανε καλή διαπραγμάτευση. Τώρα είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς τον ΓΑΠ, έναν ξοφλημένο. (Τον ακολουθούσες, όμως, όταν έφευγε από τη Βουλή για να μην αλλάξει το Σύνταγμα).
Έτσι, οι αμετανόητοι Πασοκτζήδες, που επιμένουν στις αηδίες περί σοσιαλισμού και τρίτου δρόμου του Ανδρέα Παπανδρέου, άρχισαν να βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Πώς να μιλήσουν πριν για ένα γελοίο ΠΑΣΟΚ μεταξύ ΓΑΠ και Λούκας Κατσέλη; Τώρα, όμως, βρήκαν ξανά έναν “σοβαρό τεχνοκράτη”.
Το βασικό επιχείρημα υπέρ του κ. Σημίτη είναι η ένταξή μας στην ΟΝΕ. Δηλαδή καθαρή σχιζοφρένεια: και κατηγορούμε την τρόικα (που βασικός συντελεστής είναι η Ε.Ε.) και υποστηρίζουμε την ένταξή μας στην ΟΝΕ.
Φυσικά, δεν θέλουμε να θυμόμαστε πως για να μπούμε στην ΟΝΕ έπρεπε πρώτα να μπούμε στην ΕΟΚ. Και όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε στη Βουλή για ψήφιση την ένταξή μας στην ΕΟΚ, σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ (ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΣΗΜΙΤΗ) αποχώρησε διαμαρτυρόμενο από τη Βουλή και στους δρόμους οι Πασοκτσήδες κραύγαζαν “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”.
Δεν ξέρω αν τότε ο κ. Σημίτης λειτουργούσε ως ένας “έξυπνος παλαιοκομματικός” που σχεδίαζε μακροχρόνια την αναρρίχησή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ή περνώντας τα χρόνια κατάλαβε, επιτέλους, ποιο ήταν το συμφέρον της Ελλάδας. Πάντως, μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ, ο κ. Σημίτης έκανε ό,τι μπορούσε για να παραβιάσει τη συνθήκη ένταξης αυξάνοντας τραγικά και το έλλειμμα και το χρέος – αντί να τα προσαρμόσει σιγά-σιγά (όπως υπέγραψε) στις ανάγκες μιας κοινής νομισματικής πολιτικής.
Μόνο ο “βρικόλακας” Μητσοτάκης (με Μάνο, Ανδριανόπουλο, Σουφλιά κλπ.) πέτυχε μετά τη μεταπολίτευση η Ελλάδα όχι μόνο να μην ζητήσει τη βοήθεια του ΔΝΤ (το 1990 μπροστά στην τότε οικονομική της κατάρρευση), αλλά να πετύχει μηδενικό έλλειμμα, μέσα σε δύο χρόνια, παίρνοντας μέτρα που είναι αδιανόητο να τα συγκρίνουμε με τα σημερινά (και αυριανά) εφιαλτικά μέτρα. Κι αυτό δεν αρέσει στους κάθε είδους “σοσιαλιστές” ή προβοκάτορες ή ανόητους – και γι’ αυτό ακόμα και σήμερα (είκοσι χρόνια μετά) προσπαθούν να βρουν την πιο απίθανη ευκαιρία για να τον λοιδωρήσουν (ακόμα και για την ηλικία του, οι γελοίοι), αφού τολμάει να λέει αλήθειες…
Ξαναγυρίζω, λοιπόν, στον αρχικό μου προβληματισμό: Γιατί να συνεχίσω να γράφω; Για ποιους; Αφού είμαστε αμετανόητοι. Αφού δεν θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Αφού είμαστε τυφλωμένοι από τον φανατισμό μας (και την απέλπιδα και ηλίθια προσπάθεια να γυρίσουμε στο πάρτι). Αφού είναι αδύνατο να δούμε τα πραγματικά στοιχεία. Αφού αρνιόμαστε τη λογική. Για ποια πυξίδα μιλάμε; Την πυξίδα που μας οδηγεί στην πλήρη κατάρρευση;
