“Μην Πετάτε Σκουπίδια”

Μια έκφραση ‘κλισέ’ που μας ακολουθεί από την παιδική μας ηλικίας έως και σήμερα. Πάρκα, δημοτικοί διαμορφωμένοι χώροι (πλατείες, πεζοδρόμια κ.λπ.), δασικές εκτάσεις και προστατευόμενες περιοχές δεν παραλείπουν να μας υπενθυμίζουν με μια ποικιλία ενδεικτικών πινακίδων τη σημαντικότητα του να κρατάμε το χώρο καθαρό γύρω μας. Ενεργός και ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης παρατηρείται τα τελευταία χρόνια καθώς φροντίζουν κάθε τόσο να τονίζουν το συγκεκριμένο θέμα στοχεύοντας στην ευαισθητοποίηση του κοινού και την ενεργό συμμετοχή του σε διάφορες οργανωμένες και μη δράσεις (συλλογή σκουπιδιών από ακτές και δασικές εκτάσεις, ανακύκλωση, κομποστοποίηση, κ.λπ.)

Παρόλα αυτά ένα μεγάλο ποσοστό αρνείται ακόμα και σήμερα, που η υγεία του ανθρώπου έχει επηρεαστεί σημαντικά από το πρόβλημα των ρύπων σε όλο τον πλανήτη, να συμμετέχει ακόμα και στο ελάχιστο όπως είναι η ρίψη των σκουπιδιών σε κάδους και όχι σε κοινόχρηστους ή απομακρυσμένους χώρους.

Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα όταν ένας αφελής πολίτης επιλέγει τη ρίψη ενός πλαστικού, για παράδειγμα, στο έδαφος από την εναπόθεση του σε έναν κάδο απορριμμάτων;

Πολλοί από εμάς γνωρίζουμε ότι τα υπολείμματα φαγητών καθώς και τα νεκρά σώματα των ζώων όταν τοποθετηθούν στο έδαφος ξεκινάνε μια διαδικασία αποσύνθεσης κατά την οποία το εκάστοτε σώμα εμπλουτίζει με νέα οργανικά στοιχεία το έδαφος. Το έδαφος συνδέεται με όλο το οικοσύστημα μέσα από διάφορους μηχανισμούς (ρίζες φυτών και δέντρων, υπόγειους υδροφόρους κ.λπ.) με αποτέλεσμα οτιδήποτε λαμβάνει από ένα σώμα να μεταφέρεται παντού. Ακόμα και στον ίδιο τον άνθρωπο όπου αντλεί τροφή και οξυγόνο από το περιβάλλον. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ρίψη ενός πλαστικού. Στην περίπτωση του πλαστικού ρύπου όμως η αποσύνθεση πραγματοποιείται με τρομακτικά αργούς ρυθμούς σε σχέση με ένα φυσικό σώμα. Για παράδειγμα η φλούδα μιας μπανάνας χρειάζεται περίπου 5 εβδομάδες για να αποσυντεθεί τελείως ενώ ένα πλαστικό μπουκάλι μπορεί να χρειαστεί πάνω από 450 χρόνια.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή συσσώρευση απορριμμάτων σε ακραίους αριθμούς καθώς το ίδιο το περιβάλλον δεν μπορεί να τα ‘εξαφανίσει’ με τους δικούς του ‘μηχανισμούς’. Κατά την αποσύνθεση ή και την καύση ενός πλαστικού οι ουσίες που εκλύονται προς το περιβάλλον είναι επιβλαβείς και δηλητηριώδεις προς όλο το οικοσύστημα και κατ΄επέκταση για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η εκπομπή του ανθρωπινού σώματος σε τέτοιες ουσίες μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνιες σοβαρές ασθένειες.

Τέλος, το περιβάλλον είναι ένα σύνθετο οικοσύστημα που όλα επικοινωνούν και συνδέονται με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο μεταξύ τους. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι ο άνθρωπος ανήκει σε αυτό το οικοσύστημα και την επόμενη φορά που θα κρατάμε ένα πλαστικό ποτήρι στο χέρι μας να σκεφτούμε πολύ πριν το πετάξουμε απερίσκεπτα σε ένα δάσος.

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος