Υπόθεση. Με τρία σκέλη: Να υποθέσουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν φοβόταν ότι θα χάσει το εσωκομματικό του παιγνίδι το 2011, άρα δεν θα έβαζε και όρο εκλογών που προκάλεσε βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο του 2012. Να υποθέσουμε επίσης ότι οι βουλευτές του ΠαΣοΚ άντεχαν και δεν «άδειαζαν» τον αρχηγό τους με πολιτικές πράξεις που, σε άλλες εποχές, θα χαρακτηρίζονταν ως αποστασία, ανάλογη του ’65.
Και να υποθέσουμε, τέλος, ότι υπήρχε μια στοιχειώδης αυτοσυγκράτηση στη καθοδηγούμενη λαϊκή βάση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς και δεν άρχιζαν τα γιαουρτώματα και τις μούντζες οι υπερπατριώτες ή δεν έκαναν λόγο για εκτέλεση των προδοτών στο Γουδί ή για κρεμάλες στο Σύνταγμα. Υπόθεση όλ’ αυτά… Για να διατυπωθεί το ερώτημα: Σήμερα, Ιούνιος 2013, πώς θα ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα, εάν οι εκλογές θα γίνονταν το Φθινόπωρο του 2013 και όχι τόσο πρόωρα τον Ιούνιο του 2012, στο ζενίθ της αποκαρδίωσης;
Απάντηση: Με οποιονδήποτε πρωθυπουργό η χώρα θα βίωνε τα ΙΔΙΑ μέτρα. Η ανάκαμψη θα είχε ήδη αρχίσει και θα διαμόρφωνε ΑΛΛΕΣ πολιτικές λύσεις. Η Χρυσή Αυγή θα ήταν ακόμα στο 0,25% και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 4%. Η Νέα Δημοκρατία θα ετοιμαζόταν να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και θα είχαμε σοβαρές προσπάθειες για ανασύσταση του προδικτατορικού Κέντρου. Λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς σε πολιτικό επίπεδο είναι ένοχος για την εκτίναξη τόσο της Χρυσής Αυγής, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πεις: Τι νόημα έχει ένας τέτοιος απολογισμός; Η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν». Σωστά. Γράφεται όμως με τα λογικά συμπεράσματα που βασίζονται στην εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος και τα οποία χρησιμοποιείς για ένα καλύτερο κοντινό ή μακρύτερο μέλλον.
