Η κυρία Αιμιλία 63 ετών, ζει σ’ ένα χωριό που έχει Ιαματικά Λουτρά. Που λειτουργούν μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν πιάνουν οι ζέστες.
Στο παλιό σπίτι της Αιμιλίας που κληρονόμησε ο άντρας της από τον παππού του, δεν έχει μπάνιο, και η μπανιέρα θα ήταν μια πολυτέλεια, δεν έχει καν μια ντουζιέρα. Έχει μόνο μια “Τούρκικη” τουαλέτα, πέρα στο χωράφι…
Μόλις άνοιξαν εκείνη τη χρονιά τα Ιαματικά Λουτρά του χωριού, αρχές καλοκαιριού, ετοιμάστηκε η κυρία Αιμιλία να πάει. Την καλημέρισε η γειτόνισσά της η Λούλα. Κι όπως το συνηθίζουν στα χωριά, τη ρώτησε, περίπου ανακριτικά:
– Για πού τό ‘βαλες Αιμιλία;
– Α, Λούλα μου, στα μπάνια πάω… Άνοιξαν προχτές… Δεν έμαθες; Πάω να πλυθώ… Σήμερα θα πάω εγώ, αύριο θα πάνε ο άντρας μου και τα παιδιά μου… Τι να κάνω… Να κάνουμε κι εμείς ένα μπάνιο σαν άνθρωποι… ευτυχώς που υπάρχουν και τα Λουτρά Λούλα μου…
– Δίκιο έχεις! Ευτυχώς που υπάρχουν και τα Λουτρά…
Είπε η Λούλα σαν αντίλαλος.
Και χώθηκε βιαστικά στο σπίτι κρατώντας το στόμα της μην και της φύγει καμιά κουβέντα…
