Δε θα μας πει κάποιος δημοσιογράφος γιατί είχαν μπει κάγκελα στις παρελάσεις; Ωραία, είδαμε τα γκάλοπ με τους ικανοποιημένους, είδαμε τις δηλώσεις ανακούφισης του κόσμου, λογικές, εμπεδώσαμε την χαρμόσυνη είδηση. Ιστορική αναδρομή δεν μπορεί να κάνει ένας δημοσιογράφος; Να μείνει ο θεατής με μνήμη χρυσόψαρου; Να μην καταλάβει ότι στις δημοκρατίες υπάρχουν ευθύνες στον τρόπο που συμπεριφέρεται και διεκδικεί ο πολίτης;
Δεν σεβαστήκαμε την εκδήλωση μνήμης για την οποία μας πήρε ο πόνος καθυστερημένα. Μπουκάραμε στις παρελάσεις επειδή μας «έπνιγε το δίκιο». Μπροστά στις περικοπές και τις επαναπροσλήψεις να πάει να χαθεί η ημέρα μνήμης. Να μην πούμε ότι έχουμε χούντα;
Ζ(ω)ίγκ χάιλ
Τώρα, αμνήμονες, ανεύθυνοι σαν μωρά, καταπίνουμε αμάσητες μισές πληροφορίες. Με την πρώτη ευκαιρία, με το πρώτο δίκιο που θα μας ξαναπνίξει, θα τσαλαπατήσουμε ξανά τους θεσμούς, τους συμβολισμούς που ενώνουν ένα έθνος, όπως τσαλαπατάμε τα πεζοδρόμια, τα δάση, τον δίπλα. Δεν θα διαχωρίσουμε την πατρίδα από την τσέπη. Η πατρίδα μας είναι εχθρός, οι μνήμες της άχρηστες όποτε αδειάζει η τσέπη.
Άλλωστε ο Έλληνας τα «ξέρει» όλα. Ξέρει ότι όλοι συνωμοτούν εναντίον του και ξεμπερδεύει έτσι. Το αεροσκάφος έπεσε από αμερικάνους, λέει, για να πιέσουν τη Γερμανία να μας δώσει λεφτά. Τον κροκόδειλο στην Κρήτη τον δηλητηρίασαν. Θεωρίες διαρκώς, πιο εύκολες από το να βάλει κανείς το μυαλό να σκεφτεί για τις ευθύνες του. Οι επίμονοι που σαμποτάριζαν την σύλληψή του κορνάροντας όποτε ειδικοί πλησίαζαν για να τον περιμαζέψουν μπορούν τώρα να κρυφτούν. Όπως οι κροκόδειλοι δεν αντέχουν στο κρύο έτσι κι οι ατομιστικές προσδοκίες μας δεν αντέχουν στην σκληρή πραγματικότητα.
