Τριάντα έξι κόμματα διεκδικούν την ψήφο του λαού
Τα κόμματα που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια και διεκδικούν μία θέση στο πολιτικό σύμπαν, ελάχιστες πιθανότητες έχουν να επιβιώσουν, τα περισσότερα από αυτά θα σβήσουν. Όμως στο μεταξύ θα έχουν πολιτικοποιήσει μερικές εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες αμέτοχων ή αδιάφορων πολιτών το καθένα από αυτά. Το κέρδος που θ’ αποκομίσει η Δημοκρατία από την ίδρυση και την λειτουργία των μικρών και θνησιγενών αυτών κομμάτων θα είναι τεράστιο και ανυπολόγιστο.
Η σταδιακή απομάκρυνση των πολιτών από την πολιτική, είχε διαπιστωθεί. Όσο θερμό ήταν το κλίμα το 1974, τόσο ψυχρό είναι το κλίμα το 2012. Όλος ο «καλός κόσμος» έχει μείνει πλέον στο περιθώριο. Το «κενό αέρος» το κάλυψαν σιγά – σιγά και τελικά κυριάρχησαν, όσοι εκπαίδευσαν τον εαυτό τους στην απαξίωση και κατέκτησαν την πολιτική ανοσία που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Από ένα σημείο και μετά η κοινωνία πίστευε ότι όποιος ασχολείται με την πολιτική, είναι αλήτης. Βεβαίως αυτόν τον αλήτη δεν τον απέρριπτε καθόλου, όταν προσέτρεχε σε αυτόν για οποιοδήποτε ρουσφέτι. Τον απέρριπτε όμως και τον χλεύαζε, όταν χρειαζόταν ν’ αποδείξει στην ομήγυρη ότι αυτός είναι καθαρός πολίτης, άρα «δεν ασχολείται με τα σκατά»…
Αυτή η αντινομία της νεοελληνικής κοινωνίας οδηγεί σήμερα σε μια τρελή λογοδιάρροια, η οποία δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Είναι αλήθεια ότι τα κόμματα αλλιώς ξεκίνησαν και αλλιώς εξελίχθηκαν. Κατάντησαν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί – σφραγίδες, καρπώνονται την κρατική επιχορήγηση, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μαγαζιά των ηγεσιών τους. Και, ως τέτοια, δεν χωρούσαν κανέναν καλοπροαίρετο ή ανιδιοτελή πολίτη, ο οποίος οραματιζόταν την οφειλόμενη συμμετοχή στα κοινά, επειδή ήταν Δημοκράτης. Όποιος πολίτης νόμισε προς στιγμήν ότι με τη συμμετοχή του θα εμβολίσει αυτή την άθλια κατάσταση που σταδιακά διαμορφωνόταν, όχι μόνο δεν κατάφερε να θέσει ένα θέμα αισθητικής έστω, ενοχοποιήθηκε κιόλας εκ των υστέρων ως συμμέτοχος αυτής της καταρράκωσης των αξιών που ακολούθησε.
Η αποστασιοποίηση του κόσμου από τα κόμματα αποτυπώθηκε ανάγλυφα στις νεολαίες των κομμάτων, αλλά πολύ περισσότερο στα Πανεπιστήμια, όπου οι φοιτητές «προσχώρησαν στην αφασία», όταν δεν έγιναν τραμπούκοι των κομματικοφρόνων παρατάξεων.
Έρχεται όμως μια ώρα που το απόστημα σπάει κι αρχίζει να ρέει το πύον. Αυτό έχει γίνει σήμερα. Δεν είναι το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Είναι όλα μαζί.
Στην αρχή κάποιοι πίστεψαν ότι οι «αγανακτισμένοι» θα έθεταν πολιτικό θέμα. Μιλούσαν μάλιστα και για «κόμμα αγανακτισμένων». Το σημειώσαμε τότε εξαρχής ότι αυτό δεν ήταν παρά μία ψευδαίσθηση. Οι «αγανακτισμένοι» δεν είχαν καμία τύχη. Επειδή όμως κατέβασαν στην πλατεία τους απολίτικους, προκάλεσαν μία εντελώς απρόβλεπτη διεργασία, εκτός σκοπού, αλλά δεν έχει σημασία: Τέθηκε το ζήτημα της οργάνωσης. Κι αμέσως άρχισαν να ξεφυτρώνουν πυρήνες πολιτών, ομάδες, κινήσεις, κόμματα, στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Η αρχή της πολιτικοποίησης είχε γίνει. Ο καθένας συνάντησε για πρώτη φορά τον διπλανό του, τα ρυάκια ξεκίνησαν, συναντήθηκαν σε χειμάρρους. Ίσως γίνουν ποτάμια… Οι μέχρι χθες αδιάφοροι και αμέτοχοι νέοι αναζητούν τώρα έναν δημόσιο λόγο, κάνουν τα πάκια – πάκια τους στην πολιτική. Μεγάλο κέρδος! Που θα εισπραχθεί από τον λαό στη συνέχεια.
Μην περιφρονεί κανείς τα κόμματα και τα κομματίδια που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συζητούν με τον εαυτό τους, δεν ξέρουν ακόμα ότι οι διαφορές που έχουν με τον διπλανό είναι ελάχιστες. Με την διεργασία αυτή θα το μάθουν. Και τότε θα έρθει η νέα εποχή της πολιτικής.
