Από τον Φεβρουάριο του 2006 ακόμα το Δημοτικό Συμβούλιο Θέρμου πήρε απόφαση να καταργηθεί το κυνήγι τον κάμπο της Μυρτιάς, η απόφαση όμως έμεινε στα χαρτιά. Η κόλαση που χρόνια τώρα δημιουργούν οι κυνηγοί σε ανθρώπους, σπίτια, περιβόλια και στάνες, συνεχίζεται.
Η ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου βασιζόταν τότε σε πρόταση του Τοπικού Συμβουλίου Μυρτιάς που πρότεινε ίδρυση καταφυγίου άγριας ζωής στα Δημοτικά Διαμερίσματα Λευκού, Μυρτιάς, Αγίας Σοφίας και Θέρμου, αλλά και σε απόφαση του Κυνηγητικού Συλλόγου Θέρμου που πρότεινε απαγόρευση κυνηγίου στην Κάτω Μυρτιά με την τοποθέτηση απαγορευτικών πινακίδων, δεδομένου ότι… “υπάρχουν καταγγελίες από κατοίκους ότι γίνονται ζημιές στα σπίτια τους από κυνηγούς και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές”.
Παρά την απόφαση του Δήμου, όταν αρχίζει η κυνηγετική περίοδος, η κατάσταση στη Μυρτιά δεν διαφέρει από την κόλαση. Τα σκάγια των κυνηγών πέφτουν πάνω στις στέγες των σπιτιών και τρομάζουν τους ανθρώπους, πέφτουν στις στέγες των στάβλων και τρομάζουν τα ζώα που αποβάλλουν, πέφτουν στις λεμονιές και τις πορτοκαλιές τραυματίζοντας τα λεμόνια και τα πορτοκάλια που σαπίζουν, πέφτουν και στους σβέρκους των ανθρώπων. Δεν υπάρχει Μυρτιώτης που να μην έχει “φάει” σκάγια στο σβέρκο. Είναι ζήτημα τύχης που δεν στραβώθηκαν ακόμη άνθρωποι.
Όταν αρχίζει η κυνηγετική περίοδος, είναι αδύνατο να πάει κάποιος στο κτήμα του ή ένας ξένος να κάνει περίπατο στον κάμπο της Μυρτιάς, χωρίς το φόβο ότι θα τού ‘ρθουν σκάγια από το πουθενά!
Λίγοι Μυρτιώτες είναι κυνηγοί και το κάνουν αυτό. Δεν θα το έκαναν ούτε αυτοί, αν δεν ερχόταν ένα πλήθος κυνηγών από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Από την στιγμή που ο νόμος δεν εφαρμόζεται, δεν έχει νόημα να… κρατάει κάποιος χαρακτήρα!
Οι φήμες λένε ότι κυνηγούν στη Μυρτιά οι πάντες. Μέχρι κι εκείνοι που είναι αρμόδιοι για την απαγόρευση του κυνηγιού, υψηλόβαθμοι δικαστικοί, αστυνομικοί, αλλά και δασικοί! Θα ήταν πολύτιμο να διαψευστούν επισήμως αυτές οι φήμες! Γιατί αυτές οι φήμες στεροποιούνται στον κοινό νου, γίνονται πεποίθηση στον πολίτη, αυτές τελικά είναι ο λόγος που οι μόνιμες και έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων πέφτουν στο κενό.
Η ασυδοσία σε όλο της το μεγαλείο!
Την ώρα που ο Δήμος πήρε απόφαση να κάνει ΠΟΠ το σαγκουίνι Γουρίτσης, ένας ένοπλος στρατός κυνηγών καταδυναστεύει τον κάμπο. Εάν το κυνήγι δεν απαγορευτεί στη Μυρτιά, όλος ο αγώνας για να γίνει ΠΟΠ το σαγκουίνι Γουρίτσης θ’ αποβεί μάταιος. Κι αυτό θα είναι το λιγότερο. Η ωμή πραγματικότητα που θ’ ακολουθήσει, έχει να κάνει με την ολική εγκατάλειψη της παραγωγής. Είναι αποτρόπαιο να μη μπορούν οι άνθρωποι να πάνε στο περιβόλι τους ή να κάτσουν ήσυχα στις αυλές τους και να κλείνονται στα σπίτια τους για να ντουφεκάει ο καθένας ασύδοτα πάνω από το κεφάλι τους.
Οι κυνηγοί δεν αρκούνται στο ντουφεκίδι. Εκτός από την περιβαλλοντική ζημιά που προκαλούν, χαλάνε φράχτες και, φυσικά, κλέβουν πορτοκάλια και λεμόνια. Πολλοί έχουν πιαστεί “στα πράσα”. Ότι δεν έγινε ακόμα κάποιο φονικό επεισόδιο οφείλεται σε καθαρή τύχη. Δεδομένου ότι πολλοί απ’ αυτούς πυροβολούν κατευθείαν πάνω στα δέντρα, χωρίς να βλέπουν αν κάποιος άνθρωπος μαζεύει λεμόνια ή πορτοκάλια μέσα στις φυλλωσιές.
Να σημειωθεί ότι τα σκάγια είναι κυρίως από μόλυβδο. Που είναι καρκινογόνος. Μολύνει το έδαφος που πέφτουν. Ο ιδιοκτήτης ενός περιβολιού που ήταν καρτέρι κυνηγών, εξέτασε το χώμα του περιβολιού του, βρέθηκε μολυσμένο και αφαίρεσε από την επιφάνεια χώμα σε βάθος μισού μέτρου για ν’ αποκαταστήσει την υγεία του εδάφους.
Τα σκάγια όμως τραυματίζουν και τα δέντρα. Λέγεται ότι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κορυφοξήρα που σκοτώνει τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι από την 7η Σεπτεμβρίου 2013 και μετά – με βάση Ευρωπαϊκή Οδηγία «απαγορεύεται η χρησιμοποίηση σκαγιών μολύβδου για τη θήρα πτηνών σε πάσης φύσεως υγροτοπικά οικοσυστήματα».
Κυνηγούν μπεκάτσες, κοτσύφια και τσίχλες. Στην πραγματικότητα όμως “πυροβολούν ό,τι πετάει”… Και δεν κυνηγούν μόνο στον κάμπο ή στις παρυφές των λόφων. Κυνηγούν και στην παραλία. Έχουν βρεθεί νεκρά γεράκια, νεκροί ερωδιοί, αγριόπαπιες, πορφυροτσικνιάδες και κύκνοι. Ζαρκάδια επίσης που κατεβαίνουν στα ρέματα ή στη λίμνη να πιουν νερό. Στην Τριχωνίδα παλιότερα σταματούσαν πολλά αποδημητικά πουλιά. Τώρα σπανίζουν.
Ο νόμος (που δεν εφαρμόζεται) είναι σαφής:
“Η θήρα επιτρέπεται σε ολόκληρη την Επικράτεια, εκτός από τις ακόλουθες περιοχές για τις οποίες ισχύουν ειδικές ρυθμίσεις ή απαγορεύσεις θήρας”. Δηλαδή: τις ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές…
Απαγορεύεται το κυνήγι σε… “πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά ή οικισμούς σε ακτίνα 250 μέτρων από την τελευταία κατοικία και γύρω από μεμονωμένες αγροικίες σε ακτίνα 150 μέτρων”.
Απαγορεύεται το κυνήγι “στους αθέριστους λειμώνες”. Στην περίπτωση της Μυρτιάς, αυτό σημαίνει: Απαγορεύεται το κυνήγι στα ατρύγητα περιβόλια.
Απαγορεύεται το κυνήγι… “στις καλλιεργημένες εκτάσεις και στους οπωρώνες εφόσον η άσκηση θήρας μέσα σ’ αυτά βλάπτει την καλλιέργεια”.
Απαγορεύεται το κυνήγι… “στις περιφραγμένες εκτάσεις”…
Λέει κι άλλα ο νόμος, σαφή και καθαρά: Προστατεύει ακόμα και τις φωλιές των πουλιών, τ’ αυγά τους και τον βιότοπό τους. Αλλά ποιος θα εφαρμόσει το Νόμο όταν τον καταπατούν πριν απ’ όλους εκείνοι που έδωσαν όρκο, πληρώνονται και από το κράτος για να τον τηρούν;
Και τι άλλο να κάνει ο πολίτης δηλαδή; Αν – για να προστατεύσει τη ζωή του – πάει να κάνει καταγγελία στον εισαγγελέα, αυτός θα του ζητήσει επώνυμη καταγγελία. Με άλλα λόγια ο εισαγγελέας ζητάει από τον πολίτη να πάει στον παράνομο κυνηγό να του ζητήσει ταυτότητα, διεύθυνση και τηλέφωνο για να του κάνει μήνυση! Α, όλα κι όλα… Η Υπηρεσία δε μπορεί να ενεργήσει χωρίς αυτά…
Ε, αυτά… μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Πουθενά αλλού στον κόσμο δε γίνονται…
