Κι αν ο λαός δεν θέλει να σωθεί ρε παιδί μου;

Αφετηρία της σκέψης μας αυτή τη φορά το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη (15.2.2016) στο protagon, με τίτλο “Κι αν η χώρα δεν σώζεται;”. Που καταλήγει ως εξής: “Λέμε ότι με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε το τέλος του λαϊκισμού. Ίσως αυτό να μην είναι σωστό. Στην κατάσταση μας, μπορεί λαϊκισμός να είναι και η ελπίδα”…

Ωραία! Η χώρα ΔΕΝ σώζεται. Τα νούμερα ΔΕΝ βγαίνουν αδερφέ, τι να κάνουμε… Να το πάρουμε απόφαση: Φεύγουμε ή μας διώχνουν από το ευρώ. Φεύγουμε ή μας διώχνουν από την Σένγκεν. Εντάξει. Τι απόφαση όμως να πάρει ένα κοτόπουλο, όταν βρίσκεται στα σαγόνια της αλεπούς; Αυτή είναι η ερώτηση. Ιδού και η απάντηση: Τραγουδάει το “έχει γεια καημένε κόσμε”… Μόνο αυτές τις τέσσερις λέξεις του πρώτου στίχου προλαβαίνει να πει…
Εύκολο να λες “χειρότερα δε μπορεί να πάει ρε παιδί μου…” πανεύκολο να λες “ό,τι και ν’ αλλάξει, καλύτερο θά ‘ναι από τούτο”…

Λοιπόν, εμείς, τώρα, εδώ, θα κάνουμε το χειρότερο: Θα φανταστούμε την Ελλάδα έξω απ’ το ευρώ. Θα επιστρέψουμε λοιπόν στην επταετία του 1967 – 1974, όταν η Ελλάδα ήταν ξεχρέωτη και η ανεργία ήταν ελάχιστη, αγαθά που, ως επιτεύγματα, αποδίδονται ακόμα σήμερα από πολλούς στη χούντα των συνταγματαρχών.

Ίσως να μην έχει καμία σημασία να πούμε εδώ ότι η Ελλάδα ήταν τότε ξεχρέωτη, επειδή οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι λιγοστές συντάξεις ήταν “τρεις κι εξήντα”… Υπήρχε δε παντού εργασία στον ιδιωτικό τομέα, επειδή υπήρχαν εργοστάσια, τα οποία όμως όλοι ξεχνούν ότι ΔΕΝ έφτιαξε η δικτατορία, αλλά η Δημοκρατία που προηγήθηκε… Έβρισκαν δε όλοι δουλειά τότε, επειδή κανείς δεν περιφρονούσε το χωράφι, αλλά κι εκείνοι που έβρισκαν δουλειά στο εργοστάσιο, είχαν ένα μισθό πείνας, δεν χρειαζόταν να δανείζεται το εργοστάσιο για να πληρώσει το μηνιάτικο του προσωπικού του. Το ΠΑΣΟΚ γιγαντώθηκε εκλογικά, επειδή το 1982 διπλασίασε τους μισθούς των εργατών στη βιομηχανία κι έδωσε μια σειρά προνόμια στον εργαζόμενο λαό σε βάρος της εργοδοσίας, η οποία κατηγορήθηκε ως δράκουλας, ότι δηλαδή έπινε το αίμα των εργαζομένων. Αυτή η Σχολή Σκέψης πέρασε στο πετσί του λαού, κυριαρχεί δε ακόμα και σήμερα στον δημόσιο λόγο, στην καθημερινή στάση ζωής των πολιτών.

Διπλασιάζοντας όμως τότε και τριπλασιάζοντας στη συνέχεια τους μισθούς των εργατών έβαλαν λουκέτο τα εργοστάσια. Μέσα σε μια δεκαετία δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Το κλείσιμο των εργοστασίων αποδόθηκε τα τελευταία χρόνια (2010 – 2016) στην ανίκανη μεταπολίτευση, στα κόμματα εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ συγκεκριμένα, εντούτοις κανείς σήμερα δεν έχει τη γενναιότητα να συνδέσει το τέλος της Ελληνικής βιομηχανίας με τον διπλασιασμό των εργατικών μισθών και με τα απίστευτα συνδικαλιστικά προνόμια που ο ίδιος ο λαός ζητούσε και το χατίρι του λαού έκαμαν τα κόμματα εξουσίας, γι’ αυτό άλλωστε και στις εκλογές χτυπούσαν “σαραντάρια και βάλε”… Άσε που ο συνδικαλισμός όλων των επαγγελματικών κλάδων έγινε κρατικοδίαιτος. Πακτωλός εκατομμυρίων ευρώ δίνοντας από τα Δημόσια Ταμεία για να περνάνε βασιλικά οι κηφήνες της εργατικής τάξης, οι γνωστοί εργατοπατέρες. Κι ακόμα σήμερα ΔΕΝ ξηλώθηκαν αυτά τα προνόμια. Περιορίστηκαν βέβαια, αλλά είναι πάντα εδώ. Αναθάρρησαν δε με την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία. Άλλωστε… ΑΥΤΟΙ τον ανέβασαν… Οι Φωτόπουλοι…

Με βάση αυτά, βάλε τώρα τι θα γίνει, αν επιστρέψουμε στη δραχμή… Θα πούμε ολίγα τινά, χωρίς περιστροφές:

Τώρα ΔΕΝ θα υπάρχει κανένα εργοστάσιο να δώσει δουλειά σε κανέναν εργαζόμενο, ούτε καν με μισθό πείνας. Για να ξαναμπούν τα χωράφια σε παραγωγή, πρέπει να δουλέψει ο κόσμος όπως δούλεψαν οι προπάπποι στο χρονικό διάστημα του μεσοπολέμου, με το τσαπί, όχι με το τρακτέρ, να κουβαλάνε τη σοδειά με το γάιδαρο, όχι με το αγροτικό αυτοκίνητο, να σπέρνουν με σπόρους που θ’ τους αγοράζουν σα νά ‘ναι κρατικό ομόλογο κάθε σποράκι…

Αυτή δε η αφροσύνη, αυτή η τρέλα, αυτός ο επαναστατικός φραμπαλάς, που έξι χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο είναι διάχυτος σε συμπολίτες που ακόμα γεμίζουν τα καταστήματα διασκέδασης στις γιορτές ή πλημμυρίζουν τους χορούς των Συλλόγων, μοιάζει με την ατμόσφαιρα που επικρατούσε πριν πέσει φωτιά και θειάφι στα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Εν κατακλείδι: Αυτό που έρχεται, αδέρφια, δεν χωράει σ’ ένα δημοσιογραφικό άρθρο… Αυτό που θα ζήσουμε, ναι, δεν το χωράει ο νους… Και είναι η λύπη εκατονταπλάσια για όσους “βλέπουν”, αλλά δε μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αποτρέψουν… Και δε μπορούν να το αποτρέψουν, επειδή όλοι οι άλλοι, οι πολλοί, ξέρουν καλύτερα από τους λίγους… Πάντα ήξεραν καλύτερα αυτοί… Δεν πτοήθηκαν δε, ούτε καν τότε που “τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι”… Ακόμα και τώρα, αυτοί, ξέρουν καλύτερα… Χαλάλι τους λοιπόν… Νίκησαν… Όταν όμως θα πάθουν τα χειρότερα, πάλι θα σκούζουν… Πάλι θα βγάλουν ντουντούκα για να πουν ότι “το παιγνίδι είναι στημένο” ή ότι “για όλα φταίνε οι ρουφιάνοι οι δημοσιογράφοι”…

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος
Ετικέτες