Bοΐσκα και Pοδόπη ονομαζόμαστε
εμείς που δεν χαθήκαμε απ’ αρρώστια
κι ούτε απ’ του Pωμαίου το σπαθί.
Mόνο σαν είδαμε πως σκλάβωναν την Kόρινθο
μ’ απόφαση δική μας ξεκινήσαμε
και φτάσαμε στον Άδη το βαθύ.
Έσφαξε πρώτα εμένανε η μάνα μου η Bοΐσκα
κ’ ύστερα σε σχοινιού θηλειά κρεμάστηκεν αυτή.
Kόρη και μάνα ελεύθερες πεθάναμε
και της σκλαβιάς δεν ζήσαμε ποτέ μας τη ντροπή.*
_____________
* Αυτο(απο)καλούμαστε Ρωμηοί, ή τουλάχιστον, αυτό κάναμε για αιώνες. Οι μόνοι πια που ακόμη μας αποκαλούν Ρωμηούς (στα ελληνικά, γιατί στα τουρκικά χρησιμοποιούν αναγκαστικά την αρχαία ονομασία μας Γιουνάν, Ίωνες) είναι οι Τούρκοι. Και βέβαια αγνοούμε ότι η είσοδος των Ρωμαίων στην Ελλάδα δημιούργησε «Ζαλόγγους» την εποχή εκείνη. Κι αγνοούμε πως καράβια και καράβια για μήνες και χρόνια ξερίζωναν την ελληνική τέχνη και την μετέφεραν στα λιμάνια της Ρώμης. Όσοι έπεσαν τότε στις μάχες κι όσοι αυτοκτόνησαν, υποψιάζονταν τάχα πως, οι σκλαβωμένοι απόγονοί τους κάποτε, με καμάρι, θα αυτο (απο)καλούνται Ρωμηοί;
Τύμπανο 3 / Απρίλιος – Μάιος 2013
