Τα εξειδικευμένα θέματα του κράτους δεν μπορεί να τα συζητά η κυβέρνηση με τον όχλο. Για να είναι υπεύθυνος ο λαός που παίρνει τη μία ή την άλλη απόφαση στις εκλογές (και υπεύθυνος σημαίνει: Να πληρώνει το τίμημα της απόφασης) θα πρέπει να διαθέτει ενημέρωση. Γνώση. Και εμπειρία.
Τι γνώση ή τι εμπειρία μπορεί να έχουν οι πολίτες για τους αλγόριθμους του ασφαλιστικού; Άρα… πώς καλούνται να εγκρίνουν ποια απόφαση τίνος…
Για να ενημερωθεί ο λαός, απαιτούνται Μέσα Ενημέρωσης που ν’ ανήκουν στο λαό και όχι σε ιδιώτες. Η νομική όμως αλλά και η κοινωνική συνθήκη για ίδρυση Εταιρειών Λαϊκής Βάσης που θα έχουν λαϊκό έλεγχο στη λειτουργίας των ΜΜΕ, άρα θα εξουδετέρωναν τις σκοπιμότητες της ολιγαρχίας, μπορεί να γίνει κάποτε, σήμερα όμως δεν υπάρχει. Χώρια ότι είναι επικίνδυνη ιδέα και γι’ αυτό απαξιώνεται εν τη γενέσει της…
Ελλείψει ορθολογικής ενημέρωσης των πολιτών, βασιλεύει εδώ και δεκαετίες ο ζαμανφουτισμός, που, ενισχυμένος από την δικτατορία των μνημονίων, εξελίχτηκε βιαίως σε καλικαντζαρισμό. Ο οποίος μόλυνε τις αντιεξουσιαστικές δυνάμεις, προσέλκυσε δε στο πλευρό τους και την μεγάλη απολίτικη μάζα, η οποία ξυπνώντας από τον λήθαργο, ανησύχησε, ταράχτηκε, αλλά δεν ήξερε τι συμβαίνει. Το κράμα που προέκυψε, είναι πια ένας κατεδαφιστικός μηδενισμός. Οτιδήποτε ξεχωρίσει, οπουδήποτε, ακόμα κι αν είναι προς όφελος του λαού, λόγος ή έργο, λιθοβολείται, προσβάλλεται, συκοφαντείται, απαξιώνεται, εξοντώνεται. Μια θηρία κρεατομηχανή τα κάνει όλα κιμά, είναι σε μόνιμη λειτουργία και αλέθει οτιδήποτε πετάξουν μέσα της οι καλικάντζαροι που, από τα χριστούγεννα του 2009, έμειναν στην επιφάνεια της γης για όλο το χρόνο, για όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, χειμώνα – καλοκαίρι, δεν ξαναγύρισαν ποτέ στα έγκατα, όπου ανήκουν.
Πολύ πριν απ’ αυτό, η αριστερά είχε χάσει την διανόηση, ή, μάλλον, κρατώντας την βολική γι’ αυτήν, έθεσε υπό διωγμόν την ανυπόταχτη, κι έτσι δεν της απόμεινε κανένα εργαλείο για να κατανοεί την Ιστορία που ξεδιπλωνόταν μπροστά της, η σκέψη της έγινε αναποφεύκτως αφοριστική, το ανατρεπτικό αριστερό αφήγημα ήταν θέμα χρόνου να μετατραπεί σε άσκηση γαλβανισμένου κατινισμού. Με γνώση και εμπειρία στην προπαγάνδα, η πάλαι ποτέ διανοούμενη αριστερά κατέληξε να είναι ένας “εθνικός συκοφάντης”, μια δύναμη αποδόμησης κάθε αντίθετης άποψης. Αντίθετης; Όχι. Συκοφάντης κάθε διαφορετικής άποψης θα έπρεπε να λέμε. Στοιχείο που δεν απέχει από τον ρατσισμό εναντίον κάθε μη αριστερού ανθρώπου, ακόμα δε πιο συγκεκριμένα, εναντίον κάθε ανθρώπινης μονάδας που θέλει ν’ αποδράσει από την αγέλη. Στους αριστερούς έμεινε αμανάτι ο παπαγάλος που, από το πρωί ως το βράδυ λέει το ίδιο ποίημα εδώ και σαράντα χρόνια.
Όταν οι άνθρωποι αδυνατούν να κάνουν διάλογο (στην οικογένεια, στην πολυκατοικία, στη γειτονιά, στην πόλη, στον Δήμο, στη Βουλή, στο κράτος) η εξουσία παρατάει την πειθώ, αφήνει κατά μέρος τον λόγο και επιβάλλεται δια της ράβδου. Όποια εξουσία. Όχι μόνο η ολιγαρχική, αλλά και η Δημοκρατική. Επιβολή όμως της επιλογής που έκαμε η ηγεσία ερήμην του λαού, λέγεται δικτατορία. Με ή χωρίς δημοκρατικό περιτύλιγμα. Δικτατορία που καταλύεται μόνο με την Ενημέρωση του λαού. Η οποία, καθώς είπαμε, λείπει. Όχι γιατί δεν υπάρχει, όχι γιατί δεν γίνεται, αλλά γιατί είναι απαξιωμένη και δεν την εισπράττει κανείς…
