Φτάνει πια! Ως εδώ! Τώρα θα πάρουμε το λόγο εμείς. Αφού δεν μας τον δίνει κανένας, θα τον πάρουμε μόνοι μας. Για να πούμε τ’ ανθρώπινα, χωρίς να προσβάλουμε τα θεϊκά…
Τα ωραιότερα αισθήματα του Ελληνικού λαού, τα ευφυέστερα μυαλά, τα ευγενέστερα πνεύματα, σύρονται για μιαν ακόμα φορά στους δρόμους και ποδοπατούνται από τις αρβύλες του όχλου, η νεοελληνική μουχλιασμένη διανόηση υπεραμύνεται των δημαγωγών, φτάνει πια, ως εδώ!
Ο λαός “διάβασε” αντιστραμμένα τα γεγονότα της κρίσης. Λέει ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση. Έτσι του είπαν οι δημαγωγοί και άρεσε πολύ στο λαό να το ακούει, γιατί η δημαγωγία αυτή δολίως ή αφελώς τον αθώωνε. Η αλήθεια όμως είναι ότι η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση, το έφερε η κρίση των πολιτικών και των οικονομικών αξιών, η βαθύτατη κρίση των δομών του κράτους που έχει ηλικία 190 ετών, με ιδιαίτερο κεφάλαιο αποσύνθεσης την τελευταία εικοσαετία. Η Ελλάδα ηττήθηκε σε πόλεμο και καλείται να πληρώσει το τίμημα της ήττας.
Απέναντι στην εκνευριστική υπνηλία που επέδειξαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ στο μεσοδιάστημα 6 Μαΐου – 17 Ιουνίου 2012, ο διασώστης ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα που είχε κάτι ζουμερό, κάτι ενδιαφέρον να πει. Αλλά δεν ψηφίζεται για να κάνει κυβέρνηση της αριστεράς, μακάρι να ήταν έτσι, θα ήταν μια πολιτική γνησιότητα αυτό, άρα κι αξιοσέβαστο, όχι, δεν ψηφίζεται για να καταργήσει το μνημόνιο, καθώς έχει ειπωθεί, δεν είναι αυτό το θέμα, υπερψηφίζεται από εκείνους που τον χρησιμοποιούν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, επειδή αισθάνονται ενοχές για τη συμμετοχή τους στην πρόκληση βλαβών του κράτους, νομίζουν ότι έτσι θα “νομιμοποιήσουν” την επί δεκαετίες επιβλαβή συμπεριφορά τους, επιχειρούν να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους της συζήτησης από το φαινόμενο στο επιφαινόμενο, θέλουν να εξαγνιστούν κατά κάποιο τρόπο τα αίτια και, τελικά, ν’ αθωωθούν οι ένοχοι που τώρα θυμήθηκαν τάχα την παλιά τους αριστεροσύνη.
Για τον λαϊκισμό του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, αλλά και για την είσοδο της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή, ευθύνεται άμεσα το ΠαΣοΚ, επειδή πρόβαλλε στην Ελληνική κοινωνία την κακόμοιρη πολιτική θέση ότι υπέγραψε το (πρώτο) μνημόνιο παρά τη θέλησή του, γι’ αυτό και δεν το εφάρμοσε ποτέ, δεν το υπεράσπισε καν, εν όψει δε των εκλογών της 17ης Ιουνίου το εγκατέλειψε κιόλας, υποχωρώντας στην απολίτικη πίεση που υπέστη, αλλά και εξαερώνοντας τις θυσίες που το ίδιο έκαμε. Δεν έπραξε καν το στοιχειώδες, αυτό που θα έδινε το καταπραϋντικό μήνυμα στο εξωτερικό, ότι η Ελλάδα θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις. Εξ αυτού όμως οδηγηθήκαμε στο δεύτερο και επαχθέστερο μνημόνιο. Αλλά στο μεταξύ – με την ανιστόρητη στάση των στελεχών του ΠαΣοΚ που ανάγκασαν τον ίδιο τον αρχηγό τους σε παραίτηση από την πρωθυπουργία – στοιχειοθετήθηκε στη συνείδηση του λαού η επίπλαστη έννοια μιας νέας Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, στην οποία ο λαός αισθάνθηκε ότι έχει υποχρέωση ν’ αντισταθεί. Και αντιστάθηκε όπως μπόρεσε κατά την 6η Μαΐου 2012, βυθίζοντας τον «μεταπολιτευτικό δικομματισμό» από το 80% στο 32%… Το ΠαΣοΚ, αντί να υπερασπίσει το συμφέρον του λαού στο σύνολό του, αντί να κάνει αμέσως απολύσεις αργόμισθων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, αντί να μειώσει τις δαπάνες του Δημοσίου στον βαθμό που ήταν αναγκαίο, υπεράσπισε μέχρι θανάτου την εκλογική του πελατεία, αθετώντας το μνημόνιο που το ίδιο υπέγραψε. Όμως η πελατεία του δεν ήθελε ν’ ακούσει για υψηλή πολιτική, είχε εκπαιδευτεί επί χρόνια στην απολίτικη αλλά και ιδιοτελή συναλλαγή της ψήφου, είχε ηθικοποιήσει το κρατικό αφύσικο και το διοικητικό παράλογο, τώρα δεν καταλάβαινε τα ζόρια, απέδρασε λοιπόν, πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ σούμπητο. Ο οποίος με όχημα την οικονομική κρίση και επενδύοντας στο αντιμεταπολιτευτικό συναίσθημα, διεκδικεί την εξουσία για να οδηγήσει τη χώρα σε άλλες και αχαρτογράφητες πολιτικής ατραπούς…
Οι ψυχικές θυσίες των βουλευτών του ΠαΣοΚ, όπως ήταν αναπόφευκτο, πήγαν στο βρόντο, βαφτίστηκαν προδότες από την ίδια την πελατεία τους, όχι γιατί πρόδωσαν την πατρίδα, αλλά γιατί αθέτησαν την άθλια «συμφωνία κυρίων» που είχαν συνάψει τα προηγούμενα χρόνια, όταν ηθικοποιούσαν τις πολιτικές υποσχέσεις προς τις νέες γενιές για μόνιμη και καλοπληρωμένη θέση εργασίας στο Δημόσιο. Ήταν φυσικό επακόλουθο να σπάσει κάποτε αυτό το παραφουσκωμένο μπαλόνι και η αναχρονιστική κομματική λογική τους ήταν επόμενο να σκάσει στα μούτρα τους με την πρώτη “στραβή”.
Όσο ευθύνεται το ΠαΣοΚ γι’ αυτά, άλλο τόσο ευθύνεται η Νέα Δημοκρατία για την «απόδραση Καραμανλή» το 2009 και για την αντιμνημονιακή ρητορεία του Αντώνη Σαμαρά το 2010, ο οποίος ηγήθηκε του μετώπου εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου, αν και, μετά, βάδισε στο δρόμο που χάραξε εκείνος! Αποτέλεσμα: Να πυροδοτήσει την «εθνική αντίσταση» του λαού εναντίον της «νέας Γερμανικής κατοχής», να τροφοδοτήσει την δημαγωγία στα αριστερά της αριστεράς, αλλά και στα δεξιά της δεξιάς, να διαμελίσει το κόμμα του, να ενεργοποιήσει τα σεισμικά ρήγματα της παράταξής του και στις εκλογές της 6ης Μαΐου να μοιράσει τους μισούς ψηφοφόρους του σε άλλα κόμματα, κατακερματίζοντας το πολιτικό σκηνικό. Χοντρές ευθύνες που δεν αποδόθηκαν, ούτε αναγνωρίστηκαν ποτέ.
Όλα όσα έγιναν το 2010, το 2011 και το 2012, ο παραμορφωτικός τρόπος με τον οποίο ερμηνεύτηκαν τα γεγονότα αυτά απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, με τις δικές της σκοπιμότητες η καθεμιά, συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες, δε μπορούν να ρυθμιστούν δια της πειθούς πλέον, είναι κόμποι και θηλιές στο λαιμό της Ελλάδας και, ως ακρότητες, μπορούν να λυθούν μόνο με ακρότητες, οι οποίες όμως είναι από τη φύση τους εχθροί της ισορροπίας, άρα και της ευνομίας. Εδώ τώρα, χρειάζεται επέμβαση. Αν αυτή η επέμβαση θέλουμε να είναι πολιτική και όχι κάτι άλλο, ας σκεφτούμε έναν ευρηματικό τρόπο: Την ίδρυση μιας Δημοτικής Παράταξης ανά Δήμο. Για το πώς αυτό θα μετασχηματιστεί σε πολιτικό φορέα, αποτελεί την υπόθεση εργασίας αυτού του κειμένου.
Πέρα από τα μνημόνια και τα αντιμνημόνια, πέρα από τις αμυνόμενες μνημονιακές ή τις αφελείς αντιμνημονιακές δυνάμεις, πέρα από τους μισθούς και τις συντάξεις, υπάρχει μια εθνική επιταγή και λέγεται «ισοσκελισμένος προϋπολογισμός». Αυτό το ξεχνούν όλοι. Γιατί το ξεχνούν όλοι; Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το μνημόνιο, είναι οι βαθιές δομικές αιτίες που οδήγησαν στο μνημόνιο. Αυτό επίσης το ξεχνούν όλοι. Γιατί το ξεχνούν όλοι; Γιατί δεν θέλει κανείς μεταρρύθμιση; Γιατί υπερασπίζονται όλοι την προμνημονιακή εποχή;
Οι τακτικές, οι πρόωρες, οι επαναληπτικές εκλογές δεν αρκούν για να εκφραστεί ο λαός. Δεν αρκούν, επειδή ο λαός καλείται να εγκρίνει στις εκλογές ή ν’ απορρίψει τον λόγο που διατύπωσαν άλλοι τεχνητά, όχι ο ίδιος αυθεντικά. Η ψήφος του πολίτη είναι μόνο ένα απλοϊκό επεισόδιο σε μια αλυσίδα σύνθετων γεγονότων, δεν είναι αυτή που συνθέτει το τελικό αποτέλεσμα, δεν είναι η ψήφος που μπορεί να καταλύσει την “κληρονομική Δημοκρατία” και τον νεποτισμό. Τώρα όμως η Ιστορία έχει ανάγκη να μιλήσει ο ίδιος ο λαός, η πηγή της εξουσίας στην (σκέτη) Δημοκρατία, να μιλήσει ρητά, γνήσια, όχι μόνο να εκλέγει άβουλα κι απατηλά τους αυτόκλητους σωτήρες του.
Ο λαός μπορεί να κυβερνήσει, μόνο αν σταματήσει τις διαμαρτυρίες και αρχίσει τις προτάσεις, κυρίως αν πάρει αποφάσεις. Τι βγαίνει με τις διαδηλώσεις και τις απεργίες που οργανώνει; Σε ποιους απευθύνεται η διαμαρτυρία του; Μήπως στην απρόσωπη και αναίσθητη εξουσία του πλανήτη;
Τώρα οι δραματικές περιστάσεις καλούν τον κυρίαρχο λαό να πάρει τις τύχες του έθνους στα χέρια του, να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία. Κάθαρση. ΤΩΡΑ, όσο επιμερίζεται σ’ εμάς, σ’ αυτό εδώ το κρατίδιο, είναι η ώρα της κάθαρσης. Όμως όλα τα κόμματα έχουν καταστεί αναξιόπιστα. Απαξιώνονταν επί χρόνια, άλλοτε δικαίως, άλλοτε όμως δολίως, αλληλοεξουδετερώθηκαν, είναι άδεια σακιά, δεν διαθέτουν ορατούς ή αναγνώσιμους στόχους, ούτε ιδέες, ούτε προτάσεις, τίποτα…
Τώρα, το μόνο πολιτικό κόμμα που μπορεί να χτίσει ένα ΟΡΑΜΑ και να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού, είναι ένα κόμμα που δεν υπάρχει, αλλά θα γεννηθεί νομοτελειακά «από τα κάτω», σαν ηφαίστειο που αναδύεται στη μέση του ωκεανού και σχηματίζει νησί, μακάρι να γεννηθεί, από τη λαϊκή βάση, όχι «από τα πάνω», όχι από πολιτικές προσωπικότητες. Τα πρόσωπα έρχονται δεύτερα, έμπειρα ή άπειρα, θα κληθούν κάποια στιγμή να συμβάλλουν, τώρα όμως έχει το λόγο η μάζα, ο λαϊκός όγκος, σ’ εμάς αρέσει να το λέμε «ο συλλογικός εαυτός». Αυτό που θα γεννηθεί «από τα κάτω», από τα έγκατα του λαού, είναι το μόνο κόμμα που μπορεί ν’ ανατρέψει το σαθρό πολιτικό σύστημα. Μην περιμένουμε ν’ ανατραπούν μοναχοί τους οι δεξιοί και οι αριστεροί καρεκλοκένταυροι. Δεν ανατρέπονται μοναχοί τους. Όταν η σήψη έχει φτάσει μέχρι το μεδούλι, η αυτοΐαση της Δημοκρατίας είναι αδύνατη. Ιστορικά, μόνο δύο δυνάμεις είναι ικανές ν’ ανατρέψουν την διεφθαρμένη εξουσία: Ο στρατός ή ο λαός. Ας διαλέξουμε ποιος από τους δύο θα κάνει ΤΩΡΑ αυτή τη βρώμικη δουλειά…
Αν και ο Ελληνικός λαός έχει μείνει σκοπίμως ανεκπαίδευτος ως προς την άσκηση εξουσίας, αν και δεν διαθέτει καλλιεργημένη πολιτική σκέψη, καλείται εκτάκτως από την Ιστορία να στείλει τους πρώην εκπροσώπους του στο περιθώριο, άλλους στο σπίτι τους και άλλους στη φυλακή, διότι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, είτε στη Βουλή, είτε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για μερικούς από αυτούς είναι άδικο, αλλά οι εξεγέρσεις των πολιτών, οι επαναστάσεις των λαών, δεν στάθηκαν ποτέ στις λεπτομέρειες… Οι πράξεις του Τσοχατζόπουλου δεν είναι ένα απλό ποινικό αδίκημα, ισοδυναμούν με καραμπινάτη εθνική προδοσία, διότι «έβαλε χέρι» στις αμυντικές δαπάνες της πατρίδας.
Ο ίδιος ο λαός θ’ αναλάβει τα ηνία. Πρέπει να κυβερνήσει (ακόμα και πρωτόγονα εάν χρειαστεί) πρέπει ν’ ανέβει στη εξουσία ειρηνικά μεν, επαναστατικά δε. Για να εκπαιδεύσει μια νέα γενιά σύγχρονων πολιτικών που θα φτιάξουν τη Δημοκρατία μας από την αρχή. Να καλέσει εθνοσυνέλευση για νέο σύνταγμα.
Η κεκαλυμμένη συνθήκη του ΠαΣοΚ να εξωθήσει την αριστερά στην κυβερνητική εξουσία (και ήξερε να το κάμει καλά) διπλασιάζοντας το 17% του ΣΥΡΙΖΑ της 6ης Μαΐου, ώστε να εκτεθεί η κυβερνησιμότητά της στα μάτια του λαού, είτε συνέβη από αμηχανία, είτε από αδυναμία, είτε από κόπωση, είτε από δόλο, είτε από κυνισμό, από όποιον υπολογισμό και αν συνέβη τέτοιες ώρες, στο μεσοδιάστημα 6 Μαΐου – 17 Ιουνίου 2012, ήταν μια ιδιοφυής πολιτική πράξη, εμπνευσμένη από το μύθο του Κένταυρου Νέσσου που σκοτώθηκε από τον Ηρακλή, αλλά, πριν παραδώσει το πνεύμα, εκδικείται τον φονιά του μέσ’ από την ιδιοκτησιακή γυναικεία φύση της Δηιάνειρας. Η σχεδιασμένη κενότητα του προεκλογικού λόγου του ΠαΣοΚ εν όψει της 17ης Ιουνίου 2012 έφερε τη φουσκοδεντριά του ΣΥΡΙΖΑ, όμως αποδεικνύει μέγα πολιτικό κενό ως προς την ουσία της εξουσίας, συνιστά διαρκή πολιτική παθογένεια στην Ελλάδα, φανερώνει δε (ως προς τον τρόπο σκέψης) και την αρρωστημένη πολιτική τάξη της χώρας όπως εκφραζόταν μέχρι το 2012 από τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα και την αβάσταχτη ελαφρότητα ή τον μικρομεγαλισμό των κομμάτων διαμαρτυρίας που δεν ξέρουν τι να κάμουν με την ξαφνική εξουσία που τους προκύπτει, αφού δεν έχουν λύσει ακόμα το διαχρονικό θεωρητικό πρόβλημα για την παραγωγή και την διανομή του πλούτου. Η αριστερά ξέρει να μοιράσει τον πλούτο, και ποιος δεν θά ’ξερε, δεν ξέρει όμως, δεν θέλησε να μάθει ποτέ πώς παράγεται ο πλούτος, δεν ξέρει ότι κάποια στιγμή ο πλούτος που μοιράστηκε, τελειώνει, ακόμα κι αν ανήκε στην ανώτερη κοινωνική τάξη, αυτός δε που τον μοίρασε, πρέπει να τον ξαναπαράξει. Ο πλούτος δεν παράγεται από τον εργάτη, αλλ’ από την υψηλή καθοδήγηση του εργάτη. Αυτό η αριστερά δεν το αποδέχτηκε ποτέ.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ όχι μόνο δεν υπεράσπισαν τις επιλογές τους σχετικά με το μνημόνιο στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, τις αντιπολιτεύτηκαν κιόλας παρέχοντας γην και ύδωρ στους δημαγωγούς του Πάνου Καμμένου, ιδίως όμως του Αλέξη Τσίπρα. Γέννησαν δε ένα ακόμα φυσιολογικό ιστορικό επακόλουθο: Την εκπληκτική εκλογική άνοδο της «Χρυσής Αυγής». Κανείς τώρα δεν έχει δικαίωμα να κατηγορήσει τους πολίτες εκείνους που – για να τιμωρήσουν το σύστημα – ψήφισαν «Χρυσή Αυγή». Πρέπει όμως να βγει κάποιος να εμπνεύσει και να καθησυχάσει αυτούς τους πολίτες που έδωσαν στη «Χρυσή Αυγή» το σπάνιο ιστορικό προνόμιο να εκφράσει τον πρωτόγονο λαϊκό θυμό, την ενστικτώδη οργή, αυτήν πάντως που κινεί ή επανακινεί την Ιστορία. Είναι η οργισμένη πλευρά του εαυτού σου που εξερράγη, άρα δεν αντιτίθεσαι σε αυτήν με απαγορεύσεις, κάνεις το αυτονόητο: Δημιουργείς έναν θετικό πολιτικό φορέα για να καταπραΰνεις την μπουκωμένη λαϊκή οργή διατυπώνοντας σώφρονα λόγο.
Και έγιναν αυτά τα ανώμαλα πράγματα, επειδή η ανένταχτη αριστερή διανόηση (μέσω της Τέχνης και των Γραμμάτων, επί χρόνια) απαξίωνε την Πολιτική και την δημοσιογραφία, εντελώς ανυποψίαστη για το κακό που γεννούσε η απολίτικη “ξινίλα” της, το διέπραττε σε παράλληλη ευθεία με την δεξιά εθνικοφροσύνη της ρωμιοσύνης, από κοινού τα δύο άκρα διάβρωσαν και τελικά ξεθεμελίωσαν τη Δημοκρατία.
Έγιναν αυτά τα ανώμαλα πράγματα, επειδή τα δύο πρώην μεγάλα, πρώην κόμματα εξουσίας έκλεισαν εδώ και καιρό τον ιστορικό τους κύκλο, επομένως, αφού δεν μπορούν ν’ ανανεωθούν, πρέπει να αυτοδιαλυθούν ησύχως, για να μην προκαλέσουν στη χώρα μεγαλύτερο κακό απ’ όσο προκάλεσαν ήδη. Αλλιώς θα καταργηθούν βιαίως, από το λαό. Οι οπαδοί τους θ’ αναζητήσουν «καθαρή ταυτότητα» στην ιδεολογική περιοχή τους. Η εποχή των μεγάλων κομμάτων τελείωσε. Ανέτειλε ήδη η εποχή των μικρών κομμάτων, άρα και των συμμαχικών κυβερνήσεων. Αντίπαλο δέος των οποίων είναι μονάχα ο αριστερός συνδικαλισμός. Και είναι αλήθεια, ότι ο φόβος των απεργιών και των διαδηλώσεων οδηγεί στον διπολισμό. Αλλ’ αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει αντικείμενο δίκαιης, όσο και αυστηρής διαχείρισης.
Από την συσπείρωση της δεξιάς και από την συσπείρωση της αριστεράς, κυρίως όμως από την αποσύνθεση των δύο πρώην κομμάτων εξουσίας που «χώνευαν» μέχρι τώρα τις τάσεις στο ευρύχωρο εσωτερικό τους, θα ελευθερωθεί αναποφεύκτως πλέον ο χώρος του προ πολλού εγκαταλειμμένου Κέντρου, άρα μπορεί να γεννηθεί στην περιοχή αυτή το νέο Κόμμα εξουσίας, το κόμμα των αδικημένων νοικοκυραίων, της νέας αστικής τάξης. Αν υποθέσουμε ότι η ιδέα για επείγουσα ίδρυση Κεντρώου Κόμματος «από τα κάτω» είναι ανέφικτη, ας ετοιμαστούμε για την υποδοχή μιας πολιτικής ή στρατιωτικής δικτατορίας που είναι έτοιμη από καιρό στο παρασκήνιο. Αλλά τα αναπόφευκτα ενδιάμεσα γεγονότα θα είναι οδυνηρά, πιθανόν ματωμένα.
Τώρα ο καθένας έχει ένα ατομικό κόμμα στο μυαλό του και το υπερασπίζεται εναντίον όλων, είναι αφοσιωμένος σ’ αυτό, αμετακίνητος, η διαλεκτική που μας έμαθε ο Μαρξ (εμπνευσμένος από την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία) πήγε περίπατο, η ακρόαση του συνομιλητή επίσης, ο πολίτης κρίνει τα κοινά με βάση την αρέσκεια ή την απαρέσκειά του στα επιμέρους, απορρίπτει το γενικό πνεύμα των θέσεων ενός κόμματος, επειδή μία από τις θέσεις αυτές δεν εναρμονίζεται με την ατομική λογική του. Παρακμή. Αυτή η Δημοκρατία απέτυχε.
Η Ευρώπη ευθύνεται. Πρώτον, γιατί συναινούσε στον αχαλίνωτο (εν γνώσει της) δανεισμό των είκοσι τελευταίων χρόνων, άρα στην παγίδευση του Ελληνικού λαού, δεύτερον, γιατί – με το σπάσιμο του αποστήματος – έκαμε ό,τι μπορούσε για να προσβάλλει βάναυσα όσο φιλότιμο απέμεινε σ’ αυτό το λαό, καθιστώντας τον τετράποδο πειραματόζωο στις δικές της δομικές αναζητήσεις… Ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι έτσι θα υπονόμευε διαλυτικά τους συνομιλητές της, τον Γιώργο Παπανδρέου αρχικά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια, θα διαμέλιζε τα κόμματά τους και, τελικά, θα τα κατεδάφιζε. Οι αβάσταχτες ταπεινώσεις της πολιτικής ηγεσίας και του Ελληνικού λαού από τα Ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης θα προκαλούσαν αναποφεύκτως κύματα πρωτόγονης λαϊκής αντίστασης στις ύβρεις και στον οικουμενικό διασυρμό της χώρας, αντίσταση όχι μόνο στην εθνική προσβολή, αλλά και στην κοινή λογική, αδιάσπαστα… Τώρα λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση, για το καλό της, για το καλό μας, οφείλει ν’ αντιληφθεί κορυφαία, ότι το πρόβλημά της δεν είναι Ελληνικό, είναι δομικό, είναι καρκινικός όγκος στα σωθικά της, έχει σε άλλη εκδοχή (αλλά σε πολύ μεγαλύτερη ένταση) προβλήματα ιδρύσεως, λειτουργίας και προοπτικής, όπως ακριβώς έχει και η θολή κρατική οντότητα της Ελλάδας. Η Ευρώπη δεν έχει λύσει το υπαρξιακό της πρόβλημα κι αυτό είναι χειρότερο από το πρόβλημα που λέει ότι έχει με την Ελλάδα.
Στο τέλος (το πιστεύουμε από ένστικτο αυτοσυντήρησης) η Ελλάδα θα βγει κερδισμένη. Ούτως ή άλλως θα βγει κερδισμένη. Είναι γραφτό να βγει κερδισμένη. Όμως δικό μας θέμα είναι να πονέσει ο λαός λίγο, όσο γίνεται λιγότερο, κατά τη μετάβαση από το σκοτάδι στο Φως…
Συνοψίζοντας εδώ την εκτεταμένη αρθρογραφία μας στην «Αναγγελία» το 2010, το 2011 και το 2012, καταλήγουμε σε ένα τελικό κείμενο, το οποίο υποβάλλουμε ως αφετηρία περίσκεψης, στοχασμού και απόφασης:
Είναι καθήκον του πολίτη να καταθέτει πρόταση και όχι μόνο την διαμαρτυρία του, είναι καθήκον του σκεπτόμενου ανθρώπου, χρέος της διανόησης. Κάνοντας προσωρινή υπέρβαση της μικρότητάς μας, παραβιάζοντας εν γνώσει μας την ανώτερη δημοσιογραφική δεοντολογία, εκπληρώνοντας όμως το ανώτατο συγγραφικό μας χρέος, θέλουμε τώρα, εκτάκτως, να καλέσουμε όλους τους ανώνυμους πολίτες αυτής της χώρας να εγκρίνουν μια πρωτογενή ιδέα και να πάρουν μια αναγκαία απόφαση: Να ιδρύσουμε ένα πολιτικό κόμμα εμείς οι άσημοι πολίτες, εμείς οι ανώνυμοι, εμείς που θα γίνουμε την κατάλληλη ώρα επώνυμοι. Να ιδρύσουμε ένα νέο πολιτικό κόμμα αρχών. Ένα κόμμα «από τα κάτω». Κι αυτό μπορεί να γίνει με έναν απλό τρόπο: Σε κάθε Δήμο της χώρας να ιδρύσουμε ΤΩΡΑ μία Δημοτική Παράταξη, με τρόπο που να επιτρέπει την στέγασή της στο υπό ίδρυση Κεντρώο Κόμμα. Η Δημοτική Παράταξη θα διεκδικήσει τη Δημαρχία στις Δημοτικές εκλογές του 2014. Το Κεντρώο Κόμμα θα το ιδρύσει η Ομοσπονδία των Δημοτικών Παρατάξεων όλης της χώρας. Πριν ή μετά τις Δημοτικές εκλογές του 2014. Εκτάκτως, ίσως και αύριο…
Η ίδρυση Δημοτικής Παράταξης είναι απείρως εύκολη, επειδή συγκροτείται σε μικρό και οικείο χώρο από φίλους και γνωστούς μεταξύ τους πολίτες, δεν απαιτεί κεφάλαια, απαιτεί μόνο την βούληση του δημότη – πολίτη. Δεν είναι το ίδιο εύκολο να ιδρύσεις πολιτικό κόμμα. Είναι μάλλον ανέφικτο, αφού για την ίδρυσή τους απαιτούνται πολλά χρήματα, η διάθεση των οποίων έχει πάντα ιδιοτελή χαρακτηριστικά. Όμως η Ομοσπονδία των Δημοτικών Παρατάξεων της χώρας μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε Κεντρικό (και Κεντρώο) Πολιτικό Φορέα. Το μόνο που θα χρειάζεται αυτή η «Ομοσπονδία» θα είναι ένα πρωτογενές ιδεολογικό βάθρο, έναν πυλώνα αναγνωριστικής αναφοράς. Αυτό επιχειρούμε να χτίσουμε εδώ με το κείμενό μας.
Στη μεταπολίτευση, τα μεν δύο κόμματα εξουσίας ενοχοποιούνται απολύτως για τις κυβερνητικές επιλογές τους, τα δε αριστερά κόμματα της αντιπολίτευσης ενοχοποιούνται απολύτως επίσης για τις συνδικαλιστικές επιλογές τους. Από κοινού όμως όλα τα κόμματα, δεξιά και αριστερά, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, με την άφρονα πολιτική τους, άλλοτε κυβερνητική, άλλοτε συνδικαλιστική, βύθισαν την Ελληνική Οικονομία και την πέταξαν σκουπίδι στα τάρταρα. Εμείς τώρα θέλουμε ένα Κόμμα στο χώρο του Κέντρου για ν’ απενοχοποιήσουμε το πολιτικό σύστημα με μία υπέρβαση, δεν θα το αθωώσουμε για τα εγκλήματά του απέναντι στο έθνος, το αντίθετο μάλιστα, όμως δεν θέλουμε και να το εξοντώσουμε, ούτε να το κατεδαφίσουμε, όπως οι πρότεροι αστοί έκαμαν στη Βαστίλη, επειδή ξέρουμε ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να γίνει από παρθενογένεση, δε μπορείς να στήσεις ένα νέο και υγιές σύστημα πάνω σε πτώματα και σε ερείπια, η Ιστορία μας έχει διδάξει αρκούντως.
Αναζητώντας την κοινωνική τάξη, ο κοινωνιολογικός ρόλος της οποίας είναι πρωταρχικός στον μετασχηματισμό της κοινωνίας, φτάνουμε – κατά το Μαρξιστικό αρχέτυπο – στην Ελληνική αστική δεξιά. Όμως, όταν έφυγαν οι Τούρκοι το 1821 σε πρώτη φάση και το 1912 σε δεύτερη φάση, έκλεισε το κεφάλαιο της φεουδαρχίας στην Ελλάδα. Οι κοτζαμπάσηδες που πήραν τη θέση τους, δεν έγιναν ποτέ κάτι περισσότερο από τσιφλικάδες, δεν μετατράπηκαν ποτέ σε κοσμοπολίτικη αστική τάξη. Η αστική δεξιά δεν υπάρχει λοιπόν, δεν υπήρξε ποτέ. Η τάξη των πλουσίων στην Ελλάδα αποτελείται από αναρριχητές και περιστασιακούς ορειβάτες που εκπόρθησαν μεν τους κοτζαμπάσηδες, ξεκίνησαν όμως από τον πάτο του πηγαδιού και, στις περισσότερες περιπτώσεις, «πάτησαν επί πτωμάτων», οι περισσότεροι από αυτούς θήτευσαν και μαθήτευσαν στην αριστερά, προέρχονται από το «αντίπαλον δέος». Γι’ αυτό και κουβάλησαν στην κορυφή τις μειονεξίες της ταπεινής καταγωγής τους. Τα πάντα αγοράζονταν με το χρήμα, ακόμα και οι συνειδήσεις. Αυτός είναι ο άγραφος Νόμος αυτής της τυχοδιωκτικής χώρας, αυτός έγινε κουλτούρα, όσο και να εξευγενίσεις έναν τέτοιον Νόμο, δεν θα πετύχεις πολλά. Πρώτος διδάξας και πρόγονος όλων ο μεγάλος Αριστοτέλης Ωνάσης.
Από θεωρητικό λάθος της αριστεράς η τάξη αυτή χαρακτηρίστηκε «αστική». Δεν ήταν ποτέ αστική, διότι – λόγω του 1821 – δεν αποτέλεσε την ομαλή συνέχεια της φεουδαρχίας, ούτε στην ελευθερωμένη Ελλάδα, ούτε στην επαναστατική επίσης γείτονα Τουρκία του Κεμάλ. Όταν η επανάσταση κατέλυσε την φεουδαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν βρήκε κανένα υλικό για να το αξιοποιήσει στην δική της θεμελίωση. Εξ ου η κοινωνιολογική, κυρίως όμως η πολιτική καθυστέρηση και των δύο κρατών. Η άνοδος των κατώτερων στρωμάτων στην κοινωνική πυραμίδα δεν έφερε συνακόλουθα και αστική κουλτούρα, η οποία θα ήταν τόσο αναγκαία στην οικοδόμηση του νεοσύστατου αυτού ευρωπαϊκού κράτους, ιστορικά αναγκαία και σήμερα, το 2012, που κατέρρευσε για μιαν ακόμα φορά το ανέκαθεν νόθο πολιτικό σύστημά της. Μη έχοντας εγχώρια κουλτούρα, το νέο (και, από κοινωνιολογική άποψη, ανάπηρο αυτό) κράτος παπαγάλισε την Ευρωπαϊκή. Παπαγαλίζοντας όμως και πιθηκίζοντας την Ευρωπαϊκή, αργότερα την Αμερικανική, καλλιέργησε την βαθύτατη εξάρτηση και από τις δύο, ήταν φυσιολογικό πια η πολιτιστική αυτή εξάρτηση να μετατραπεί σε οικονομική και να εντοπιστεί τελικά μόνο μέσω αυτής.
Οι φωνές της σύνεσης και της λογικής προειδοποιούσαν, αλλά δεν εισακούονταν επί χρόνια. Τώρα κωδικοποιούνται στην πρόταση για ίδρυση ενός Κεντρώου Κόμματος. Κι αυτή τη φορά πρέπει να εισακουστούν. Η ίδρυση αυτού του Κόμματος είναι η τελευταία καλή ιδέα που, ως αντίδοτο στην πολιτική καταβαράθρωση, μπορούμε να θέσουμε σ’ εφαρμογή πέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, λίγο προτού ενεργοποιηθεί από την Ιστορία η ανακουφιστική νομοτέλεια της δικτατορίας ή, έστω, λίγο πριν μετατραπούμε σε σπαρασσόμενη χώρα της Αφρικής. Η ίδρυση κόμματος «από τα κάτω» είναι όντως η τελευταία καλή ιδέα για το πώς θα μπορούσε να διατηρήσει ο λαός την κυριαρχία του πριν από την ιστορική αναγκαιότητα της «πεφωτισμένης ολιγαρχίας», πριν δηλαδή από την ανεπαίσθητη μεν, βίαιη δε κατάλυση της Δημοκρατίας για να εκχωρηθεί η κυριαρχία στην ελίτ, αν βέβαια ο στρατός δεν έχει αρπάξει την εξουσία ενδιάμεσα. Και μπαίνουν αυτά στο τραπέζι, επειδή όλα πια έχουν φτάσει στο όριό τους. Η αναγκαιότητα για μια ελίτ στην εξουσία ήδη φαντάζει ως η ηπιότερη εναλλακτική λύση, πριν από τη βία της πολιτικής ή της στρατιωτικής δικτατορίας. Η ίδρυση επομένως ενός κεντρώου κόμματος θα ήταν μια ευφυής πολιτική επιχείρηση, θα ήταν μια υπέρβαση όλων ομού των κομματικών σχηματισμών, θα ήταν ευεργετική η αντικατάστασή τους με έναν νέο και απενοχοποιημένο φορέα που θα δρούσε ιαματικά ως αντιβίωση όλων.
Είναι χρήσιμο εδώ να ξεδιαλύνουμε μια βασική ιστορική αρχή: Το «πόλεμος πατήρ πάντων» του Ηράκλειτου ισχύει ακόμα. Κυρίως ισχύει για κράτη όπως η Γερμανία, αλλά για ανολοκλήρωτα κράτη, όπως η Ελλάδα, ισχύει και μια παραλλαγή του: «Τυραννία μήτηρ πάντων». Ίσον, δικτατορία. Αυτή η ανώριμη χώρα δείχνει να μη μπορεί να προχωρήσει ιστορικά, γι’ αυτό και (από ιδρύσεως) σε τακτά χρονικά διαστήματα καταφεύγει ενστικτωδώς σε αναζωογονητικά δικτατορικά καθεστώτα ή σε εθνικές καταστροφές.
Αλήθεια είναι ότι σε τέτοιους παράλογους καιρούς δεν χωρά η Λογική, δεν ακούγεται η συνετή φωνή. Θα ήταν όμως μειονεξία της ίδιας της Λογικής αν αποσυρόταν στην τρύπα της για τον λόγο αυτό, για το μόνο λόγο δηλαδή ότι δεν θα μπορούσε να είναι κυρίαρχο ρεύμα. Η θέση του Λόγου και της Λογικής είναι πάντα μέσα στον κόσμο, είτε σε μεγάλες, είτε σε μικρές ποσότητες, είτε πρόκειται για κοινή Λογική, είτε για Λογική ολιγάριθμων πολιτών. Μεταφρασμένο αυτό στη γλώσσα της Πολιτικής σημαίνει ότι ένα Κεντρώο Κόμμα αποτελεί την ύστατη επιλογή του λαού για τον ειρηνικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, ακόμα και αν δεν μπορεί να είναι πλειοψηφικό ρεύμα σ’ αυτή τη συγκυρία.
Θέλουμε ένα Κεντρώο Κόμμα Εξουσίας. Όχι για ν’ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας τώρα, αμέσως (και αυτό, αν χρειαστεί, αλλά…) το θέλουμε κυρίως για να θρέψει την ελπίδα προς το παρόν και, όσον αφορά το μέλλον, να εκπαιδεύσει στην Πολιτική Τέχνη τη νέα γενιά των Ελλήνων ηλικίας 18 – 30 ετών, εργαζομένων ή ανέργων, να την καταστήσει ικανή να κυβερνήσει τη χώρα μετά από «δέκα χρόνια» θητείας στη Βουλή, ενδεχομένως και ως κυβερνητικός εταίρος. Στην διάρκεια αυτής της «δεκαετίας» θα σφυρηλατηθεί το πρόγραμμα του νέου κόμματος, ώστε από προεκλογικό να μετατραπεί μεθοδικά σε κυβερνητικό και, κάποτε, σε εθνικό. Από αυτή τη νέα γενιά που «θα μπει στο χορό», εκπαιδευμένη με την αμφισβήτηση της ακμάζουσας και όχι με τις βεβαιότητες της παρακμασμένης κοινωνίας, απ’ αυτή την σκεπτόμενη, την στοχαστική γενιά, θ’ αναδειχτούν τα στελέχη της νέας Ελληνικής Τάξης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στη Βουλή. Οι πολιτικές νεολαίες που τόσο έντονα, τόσο ελαφρόμυαλα και απολίτικα λοιδορήθηκαν, αποτέλεσαν για καιρό ένα σοβαρό ανάχωμα στα ναρκωτικά ή την κατάθλιψη, κυρίως όμως ήταν (και μπορούν να ξαναγίνουν) ανάχωμα στην αφασία, την ομαδική νιρβάνα, που τόσο βαριά αρρωσταίνει την κοινωνία μας σήμερα…
Την πρώτη απόπειρα για σύνταξη εκλογικού προγράμματος θα την κάνουμε από κοινού ΜΕΤΑ την ιδρυτική πράξη, θα το αποφασίσουμε σε ένα Ανοιχτό Συνέδριο της Ομοσπονδίας των Κεντρώων Δημοτικών Παρατάξεων. Τότε θα εκλεγούν ο πρόεδρος του Κόμματος και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Δύο. Όχι ένας. Στο τέλος της ιδρυτικής διαδικασίας και όχι στην αρχή της. Οι πολίτες που θα συμμετέχουν, εκπρόσωποι των Δήμων τους, θ’ αναζητήσουν τους δύο αρχηγούς του κόμματος ανάμεσα στις προσωπικότητες αυτής της πατρίδας, έναν για το Κόμμα και έναν για τη Βουλή. Εκ των προτέρων όμως, αυτή τη φορά, δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να βγει μπροστά και να πει «ακολουθήστε με».
Τότε θα εκλεγούν και τα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε. Μόνο τότε. Κανείς από μόνος του δεν ιδρύει πολιτικό κόμμα, κανείς δεν δικαιούται να γίνει αρχηγός εκ των προτέρων, δεν δικαιούται να γίνει ιδιοκτήτης ενός συλλογικού φορέα με άλλοθι τη Δημοκρατία, δεν χρειαζόμαστε άλλους αυτόκλητους σωτήρες, ούτε καν εκείνους με τις αγαθές προθέσεις. Οι πειραματισμοί και οι ερασιτεχνισμοί τέλος… Έχουμε μια ιδέα για το πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και την εκθέτουμε στο κείμενο αυτό.
Ανάμεσα στην ιδιότητα του προέδρου ή των άλλων αξιωματούχων του κόμματος θα υπάρχει ασυμβίβαστο προς την ιδιότητα του Δημοτικού Συμβούλου, του Δημάρχου, του βουλευτή, του υπουργού, του πρωθυπουργού και του προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε το Κόμμα, αυτό καθαυτό, να μην αλλοτριωθεί ποτέ από την εξουσία που θα ασκήσει, να είναι μια διαρκής δεξαμενή σκέψης. Για τον λόγο αυτό θα προωθούνται στην ηγεσία του εκπρόσωποι της νέας διανόησης.
Με την διπλή αυτή δράση δεν θα χάσει ποτέ την ψυχική επαφή του με την κοινωνία, ακόμα και όταν γίνει μακρόχρονη εξουσία. Η κοινωνία θα συμβολίζεται πολιτικά με το Κόμμα, όμως την εκπροσώπηση του λαού στην κεντρική και την τοπική εξουσία (οι βουλευτές, οι δήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι) θα ασκούν μέλη του κόμματος οργανωμένα σε έναν παράλληλο με το κόμμα Οργανισμό. Για όλη τη διάρκεια του κρατικού αξιώματός τους θα παραιτούνται απ’ όλα τα κομματικά τους αξιώματα, θα μετέχουν όμως κανονικά στις κομματικές διαδικασίες με το δικαίωμα του εκλέγειν. Η Βουλή και η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα είναι ευθύνη αυτού του παράλληλου με το κόμμα Οργανισμού, του διαρκούς Σώματος των Αιρετών και των πολιτευτών του. Το επίλεκτο αυτό σώμα θ’ αποτελείται από τους εν δυνάμει υποψήφιους αιρετούς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στη Βουλή, θα έχει δικό του Πρόεδρο, δική του διοικητική δομή και λειτουργία, θα εξειδικεύει την πολιτική φιλοσοφία του Κόμματος, η οποία θα διατυπώνεται προς αυτό με την ισχύ Εντολής.
Οι δύο Οργανισμοί θα συμπορεύονται στην κοινωνία, η χάραξη όμως της γενικής πολιτικής θα γίνεται από το ανώτατο Συμβούλιο του Κόμματος, ύστερα από εισηγήσεις των στελεχών ή των ειδικών οργάνων ή των επιτροπών του Σώματος των Αιρετών της Βουλής και της Αυτοδιοίκησης, αλλά και των πολιτευτών. Η γενική πολιτική θα εξειδικεύεται στη συνέχεια από τα μέλη του Κόμματος που ασκούν κοινοβουλευτική ή αυτοδιοικητική εξουσία.
Το νέο Κόμμα θα σέβεται τους έμπειρους πολιτικούς όλων των κομμάτων, όλων των κυβερνήσεων, αλλά και τους έμπειρους διπλωμάτες και τους ηγέτες της Ομογένειας, καθώς και τους καταξιωμένους θρησκευτικούς ηγέτες, θα τους αξιοποιεί στη χάραξη εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Για τον σκοπό αυτό θα ιδρύσει κάποτε μια συμβουλευτική Γερουσία, ισάριθμη της Βουλής.
Η πρωτοβουλία αυτή αποβλέπει μόνο σε ένα πρωτογενή σκοπό: Να δοθεί ένα συντονιστικό μήνυμα, ένα ΚΑΛΕΣΜΑ, που θα λέει το απολύτως απαραίτητο, ότι δηλαδή, με πρόσκληση της Δημοτικής Παράταξης ανά Δήμο, θα οριστεί κάποια ώρα να γίνουν παράλληλες συγκεντρώσεις στις κεντρικές πλατείες των 325 Δήμων της χώρας. Έγινε αυτό μια φορά με τους «αγανακτισμένους», μπορεί να ξαναγίνει με τους «αποφασισμένους». Εκεί, στις πλατείες της Ελλάδας, θα γίνει μια πρώτη αυτοοργάνωση με εγγραφές των ιδρυτικών μελών του νέου Κόμματος, ΧΩΡΙΣ την συλλογή συνδρομών, μέχρι να υπάρξει διαφανής οργάνωση για τον σκοπό αυτό. Θα καταγραφούν σε έναν κατάλογο τα ιδρυτικά μέλη ανά Δήμο, θα συγκροτηθεί η Δημοτική Επιτροπή, η οποία θα οργανώσει Τοπικό Συνέδριο με θέμα την συζήτηση θέσεων για την ίδρυση του Κόμματος που θα έχει τον προσωρινό τίτλο «Αναγέννηση». Το Τοπικό (Δημοτικό) Προσυνέδριο θα οργανώσει εκλογές για την ανάδειξη μελών του Πανελλήνιου Συνεδρίου. Τα μέλη θα υποβάλλουν γραπτώς τις προτάσεις τους. Οι προτάσεις των μελών (επεξεργασμένες στο Τοπικό Προσυνέδριο, ανά Δήμο) θα υποβληθούν στο Κεντρικό Συνέδριο για να συνταχθούν η Διακήρυξη και το καταστατικό. Κάθε ένας από τους 325 Δήμους της χώρας θα αντιπροσωπεύεται στο Συνέδριο με έναν εκπρόσωπο ανά 20.000 κατοίκους με βάση την τελευταία απογραφή.
Όλα τα ιδρυτικά κείμενα που θα ψηφιστούν από το Πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριο, θα εκδοθούν σε βιβλίο, η πώληση του οποίου θα χρηματοδοτήσει τον πρώτο εκλογικό αγώνα του Κόμματος για την είσοδό του στη Βουλή των Ελλήνων ή για τις εκλογές στους Δήμους.
Είμαστε πολίτες αυτού του κράτους που ονομάστηκε Ελλάς. Δεν θέλουμε να πείσουμε κανέναν ν’ ακολουθήσει τις ιδέες και τις ιδιαίτερες πεποιθήσεις τις οποίες για λόγους αρχής διατυπώνουμε εδώ, άλλωστε οι πεποιθήσεις του καθενός είναι αποτελέσματα ατομικής πνευματικής διαδρομής, δεν είναι συλλογικής. Από κοινού όμως ο καθένας από μας, θέλουμε να μιλήσουμε για ένα ΚΟΙΝΟ ζήτημα: Να ιδρύσουμε ένα Κεντρώο Κόμμα Αρχών, στη δομή και την λειτουργία του οποίου θα επιτρέπεται σε όλους τους Έλληνες πολίτες να πρεσβεύουν ό,τι ανακαλύπτει ο νους τους, ό,τι κατακτά η καρδιά τους, σε όποια μειονότητα και αν ανήκουν.
Θα κάνουμε χρήση του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού και θα δηλώσουμε: Έλληνες, ούτε Γραικοί, ούτε Ρωμιοί. Αυτό σημαίνει ότι αρνούμαστε να είμαστε αυτό που νομίζουν οι ξένοι: Greeks. Επίσης αρνούμαστε να είμαστε αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι από μας τους ίδιους: Ρωμιοί. Είμαστε αυτό που αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι: Έλληνες! Νοιώθουμε απόγονοι του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, όχι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας.
Με τα είδωλα του Χόλιγουντ δεν δακρύζουμε, δεν θέλουμε να πηγαίνουμε για ψώνια στο Παρίσι, δεν πιστεύουμε στη “Νέα Τάξη” πραγμάτων, ούτε ονειρευόμαστε την Ελλάδα των Αγγλοφώνων και των Αμερικανοτραφών. Αυτά τα όνειρα δεν είναι δικά μας, δεν είναι όνειρα των Ελλήνων, αλλά των Γραικών.
Με την Αγιασοφιά δεν δακρύζουμε επίσης, δεν θέλουμε «να πάρουμε την πόλη», δεν πιστεύουμε στο μαρμαρωμένο βασιλιά. Αυτά τα όνειρα δεν είναι δικά μας, δεν είναι όνειρα των Ελλήνων, αλλά των Ρωμιών. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ρωμιούς. Αφήνουμε λοιπόν πίσω μας τη Ρωμιοσύνη που από ελαφρότητα ενστερνιστήκαμε το 1821. Για πρώτη φορά μετά το 146 π.Χ. οι πατριώτες ανακαλύπτουν ξανά την Ελληνοσύνη τους που διασώθηκε μέσω των αιώνων απωθημένη, κυνηγημένη, κρυπτόμενη.
Δεν πάσχουμε από προγονοπληξία. Για να το πούμε κάπως, είμαστε μόνο Έλληνες, τίποτε άλλο. Διαχρονικοί Έλληνες. Σύγχρονοι Έλληνες. Πιστεύουμε στον Ένα Θεό, ο οποίος υπάρχει υπεράνω όλων των θρησκειών, αλλά διακρίνουμε ότι ποτέ ο Θεός δεν ίδρυσε θρησκείες για να επιλέξουμε την καλύτερη από αυτές. Είμαστε ευσεβείς απέναντι σε Αυτόν, όπως ευσεβείς ήταν οι πνευματικοί δάσκαλοι της ανθρωπότητας, οι αληθινοί Έλληνες, από τότε που εμφανίστηκαν στην Ιστορία και σε ολόκληρη τη διαδρομή τους μέσα σ’ αυτήν. Είμαστε καταδεκτικοί και σεβαστικοί απέναντι σε κάθε θρησκεία και κάθε πίστη που επιλέγει για τον εαυτό του ο κάθε συμπολίτης, αρκεί να μην κάνει κανείς προσηλυτισμό στα παιδιά και στους έφηβους, αρκεί να είναι ελεύθερος ο κάθε πολίτης αυτού του κράτους (και κάθε άλλου κράτους) να επιλέγει και ν’ ακολουθεί την πίστη του.
Τώρα έχουμε μάθει καλά αυτό που μας απέκρυψαν οι πολιτικές και οι θρησκευτικές ηγεσίες του τόπου, ότι, για να συγκινήσουν τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς το 1821, οι Ρωμιοί οικειοποιήθηκαν το ιερό όνομα ΕΛΛΗΝΕΣ, ορκίζονται μάλιστα στον «Θεό της Ελλάδας» και πολιτεύονται επ’ ονόματί του υποκριτικά. Δεν υπάρχει «Θεός της Ελλάδας», αυτό είναι μια ιδεοληπτική εθνικιστική κατασκευή. Υπάρχει μόνο ο σεβασμός της Παγκόσμιας Κοινότητας στην Ελλάδα, είναι ο σεβασμός στη μάνα τους και την τροφό τους. Αυτός ο σεβασμός των ξένων προς την Ελλάδα μας έσωσε το 1827, το 1897, αυτός ο σεβασμός μας έμπασε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Κι όμως η Ρωμιοσύνη που ονειρεύεται τον μαρμαρωμένο βασιλιά, προσβάλλει βάναυσα την Ελληνοσύνη του Παρθενώνα, τον διαχρονικό σωτήρα της δηλαδή, κατηγορεί την αρχαία Ελλάδα ως ειδωλολατρική, πνευματικώς ανάπηρη, η Ρωμιοσύνη καθυβρίζει την Ελληνοσύνη, αν και διασώζεται από αυτήν όταν «ο κόμπος φτάνει στο χτένι». Από τέτοια διαστροφή πάσχουμε!
Όμως αυτά και τ’ άλλα δεν απαιτούμε να τα υιοθετήσει ο κάθε συμπολίτης, δεν είναι προαπαιτούμενα για την επανίδρυση του Ελληνικού κράτους που πρέπει επειγόντως να γίνει για να σαρώσουμε την κόπρο του Αυγεία. Θα συνειδητοποιηθούν όλα εν καιρώ. Το μόνο που θέλουμε αυτή την ώρα ως πολίτες είναι να βρούμε κι εμείς την θέση μας δίπλα στους αναγνωρισμένους νομικά ιδιοκτήτες αυτής της χώρας, να πάψουμε να είμαστε μειονότητα στην πατρίδα μας, εξόριστοι στον τόπο μας, εξόριστοι όπως οι απόγονοι των Ίνκας και των Αζτέκων στην Αμερικανική Ήπειρο, να γίνουμε κι εμείς αποδεκτοί κάτοικοι του ιερού τόπου, σεβαστοί από τους ρωμιούς που ζουν σε αυτόν και απόχτησαν, όποτε απόχτησαν, πρόσφατα ή παλιά, την Ελληνική ιθαγένεια, απ’ όλους εκείνους που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό και την διοίκηση, εκείνους που μερικές φορές δεν πονάνε καθόλου για το Ελληνικό χώμα που πατούν. Εμείς λοιπόν θέλουμε απλά να είμαστε ευτυχείς πολίτες αυτής της ξεχωριστής χώρας, την ονειρευόμαστε σύγχρονη και σεβαστή στην οικουμένη, σύνθετη, πολιτισμένη, υψηλόφρονα, όχι απλοϊκή, απολίτιστη, βάρβαρη, βυθισμένη μέσα στην πολιτική ελαφρότητα και την οικονομική καχεξία, να ζητιανεύει ανά την Υφήλιο «δανεικά και αγύριστα»..
Για να μπορούμε να οραματιστούμε καθαρά την Ελλάδα του μέλλοντος, καταργήσαμε εντός μας όλους τους “ισμούς”, τους οποίους φύτεψαν στην ψυχή μας οι κατηχητές όλων των δογμάτων, κυρίως όμως σβήσαμε από το ηθικό μας πεδίο τις Δέκα Εντολές του Μωυσή που μας δίδαξαν αδιάντροπα στο Ελληνικό σχολείο, το κάναμε, όταν σε κάποια “ανασκαφή” στην αρχαιοελληνική Γραμματεία ανακαλύψαμε από τύχη τα πατρογονικά 147 Δελφικά Παραγγέλματα, τα οποία αποδεχτήκαμε ως πνευματικό οδηγό μας στην πορεία μας προς το Ελληνικό Φως.
Αφυπνισμένοι από τον αβάσταχτο πόνο που μας προκάλεσε η κρίση αξιών, η κρίση της οικονομίας και της πολιτικής, ο διασυρμός της Ελλάδας στην οικουμένη το 2010, το 2011, το 2012, και από την τρύπα στην οποία καταφεύγουμε για να μην λιθοβολούμαστε ως σκεπτόμενοι πατριώτες, από το πιθάρι του Διογένη, στο οποίο τρυπώνουμε για ν’ αναπαυτούμε…
… Καλούμε τους Έλληνες να ανασυγκροτήσουμε τον διαλυμένο Κεντρώο χώρο, ν’ αναστήσουμε το λεηλατημένο Κέντρο, να ιδρύσουμε ένα Κεντρώο Πολιτικό Κόμμα.
… Καλούμε τους Έλληνες που απορρίπτουν τη δεξιά και την κεντροδεξιά.
… Καλούμε τους Έλληνες που απορρίπτουν την αριστερά και την κεντροαριστερά.
… Καλούμε τους Έλληνες που απορρίπτουν τον Φιλελευθερισμό, τον Σοσιαλισμό και όλες τις παραφυάδες τους.
… Καλούμε τους Έλληνες που απορρίπτουν τα δεξιά και τα αριστερά άκρα.
… Καλούμε σ’ ένα συλλογικό ραντεβού τους Έλληνες που απορρίπτουν τις πολιτικές θεολογίες, τις κοινωνικές αγκυλώσεις και τις ιδεοληπτικές νευρώσεις…
Αγαπητοί συμπολίτες…
Καλούμε τους Έλληνες που απορρίπτουν τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς “ισμούς”, καλούμε τους Έλληνες που λατρεύουν την ελευθερία της σκέψης και της πράξης. Καλούμε τους Έλληνες που κατανοούν τον “αντι…ισμό” του Κεντρώου Χώρου να οργανωθούν σε ένα Πολιτικό Κόμμα για να χτίσουμε την Ελλάδα των ονείρων μας. Στην πορεία θα συναντηθούμε και με τους άλλους που, τώρα, αιχμάλωτοι προφάσεων, θ’ αδιαφορήσουν ή και θα εναντιωθούν ενδεχομένως, ενοχλημένοι από επιμέρους λεπτομέρειες.
Ζούμε σε ένα αποτυχημένο κράτος, είναι θέμα ζωής και θανάτου να επανιδρύσουμε το κράτος αυτό, άρα πρέπει να κινηθούμε βάσει των κανόνων της Δυτικής Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία απαιτεί την έκφρασή μας μέσα από ένα πολιτικό Κόμμα. Δεν θέλουμε ένα Κόμμα Διαμαρτυρίας, αλλά έναν θετικό πολιτικό Οργανισμό. Το Κεντρώο Κόμμα εξουσίας που θα ιδρύσουμε, διοικητικά και λειτουργικά θα δομείται με βάση αδιαπραγμάτευτες αρχές της Άμεσης Δημοκρατίας. Με τα νάματα της Άμεσης Δημοκρατίας στην εσωτερική του ζωή θα εξασφαλίζει μόνιμη και συνεχή πολιτική υγεία, ώστε να μπορεί ν’ ανταποκριθεί απολύτως στις σύνθετες και σύγχρονες απαιτήσεις της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, με τους κανόνες της οποίας δομείται η Πολιτειακή Τάξη της χώρας και με την Τάξη αυτή γίνεται κατανοητή στην Διεθνή Κοινότητα. Θέλουμε ένα κεντρώο κόμμα που θα επιτρέπει ν’ αναπτύσσονται ελεύθερα και ανεμπόδιστα στο εσωτερικό του διάφορα πολιτιστικά ρεύματα, ιδίως εκείνα που αφορούν την εθνική αυτοεκτίμηση και την αυτογνωσία, ενώ στα σωθικά του θα καλλιεργείται η ατομική, παράλληλα όμως και η συλλογική ευθύνη. Θέλουμε ένα Πολιτικό Κόμμα, ολάνοιχτο στο λαό, ευρύχωρο, ανεκτικό και καταδεκτικό σε κάθε πολίτη που βυθισμένος στην απόγνωση, την ανεργία, την ανασφάλεια και την κατάθλιψη, μπορεί να μην ξέρει και να μην καταλαβαίνει τα περί υψηλής πολιτικής, μπορεί να μην ακολουθεί τις υποδείξεις των ειδικών αναλυτών ή των ταγών, μπορεί ακόμη – ακόμη να έχει ως προτεραιότητα την επιβίωση, μπορεί να μη διαλέγεται στην Αγορά, όμως αισθάνεται την ανάγκη να συμμετέχει στα κοινά, οδηγείται θες από το ένστικτο, θες από τη Συλλογική του Μνήμη να λατρεύει τα Ελληνικά πράγματα. Θέλουμε λοιπόν ένα κόμμα φιλόξενο σε όλες τις καταγωγές και σε όλες τις προελεύσεις των πολιτών, αρκεί να διαθέτουν συνειδητή, βαθιά και ενιαία Πολιτισμική αντίληψη για τη ζωή, να γνωρίζουν καλά και να σέβονται την Ελληνική Ιστορία, την απαλλαγμένη από τις σκουριές της λαϊκής παράδοσης, θέλουμε ένα Κεντρώο Κόμμα αντίδοτο των διεφθαρμένων παραδοσιακών κομμάτων που διαχώριζαν από ιδρύσεως του κράτους το λαό άλλοτε σε Γαλλόφιλους, Αγγλόφιλους, Ρωσόφιλους, άλλοτε σε γαλάζιους, πράσινους και κόκκινους πολίτες. Αποτελεί ιστορικό παράδοξο το γεγονός ότι στη νέα Ελληνική κοινωνία δεν διαπιστώνει κανείς αντιτουρκισμό, ούτε καν αντισκοπιανισμό, όπως θα ήταν, ας πούμε, φυσικό, αλλά – με αφορμή απλά ιστορικά επεισόδια – υπάρχει σε υψηλό βαθμό αντιαμερικανισμός, αντιευρωπαϊσμός, αντιεβραϊσμός και, εσχάτως, αντιγερμανισμός. Τίποτε απ’ αυτά δεν είναι σωστό να υπάρχει. Οι σχέσεις μας με τους γείτονες βασίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό, ούτε στη φιλία, ούτε στην έχθρα, στον σεβασμό, διότι η Ελλάδα πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμη, ώστε να αμυνθεί αποτελεσματικά σε περίπτωση επιβουλής.
Σ’ αυτό δε το σημείο να σημειωθεί και το εξής σημαντικό: Η καταγεγραμμένη έλλειψη εκτίμησης και σεβασμού στο στρατό και στα Σώματα Ασφαλείας γενικότερα, είναι αντιχουντικό κατάλοιπο. Δεν έχουν ακόμη αποκατασταθεί στη συνείδηση του λαού οι ένστολοι και πρέπει να γίνει επειγόντως αυτό, για ν’ αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η εγκληματικότητα που ογκούται στο εσωτερικό, όταν δεν εισβάλλει ανενόχλητη στη χώρα.
Αν και η Ελλάδα ανήκει οντολογικά στη Δύση (η γεωπολιτική της θέση είναι αυτή που την ορίζει ως Δύναμη και αιχμή του Δυτικού δόρατος) αν και κατήγαγε νίκες όλες τις φορές που υπηρέτησε αυτή την πολιτική προσήλωση, αν και γνώρισε μόνο εθνικές καταστροφές όσες φορές το αγνόησε, εντούτοις επιμένει μονίμως σε «τρίτους δρόμους». Κάθε φορά που ζορίζουν τα πράγματα, στρέφει το βλέμμα της στη Ρωσία, πάντα ματαίως, όπως το κάνει και σήμερα. Όσες όμως φορές το κάναμε αυτό στο παρελθόν (και από το 1770 μέχρι την νεοκαραμανλική περίοδο 2004 – 2009) το κάναμε πολλές φορές) σε όλες τις περιπτώσεις η Ρωσία ήταν απούσα, μας άφησε «να πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι». Πρόκειται για ένα διαχρονικό Ορθόδοξο σύνδρομο των ρωμιών, το οποίο επανέρχεται κάθε φορά με την ίδια ένταση και την ίδια λογική, επανέρχεται, επειδή αυτός ο λαός (από το 1821 και εντεύθεν) δεν ήταν ποτέ ο εαυτός του, αγνοεί μονίμως την Ιστορία του Γένους του, για να το πούμε κάπως, διαθέτει «μνήμη χρυσόψαρου»…
Η Ελλάδα είναι σύμβολο της Ευρώπης. Χρειάζονται η μία την άλλη. Όμως ο φυσικός σύμμαχος της Ελλάδας – παρά τις περιστασιακές ανωμαλίες – είναι οι Η.Π.Α. και αυτό σηματοδοτεί μία θεμελιακή πολιτική ανάγνωση για τη θέση της χώρας μας στον κόσμο. Συμβαίνει αυτό για έναν ανείπωτο λόγο: Η Ευρώπη είναι επί αιώνες συντηρητική, έως πουριτανική. Η Αμερική είναι στοιχειωμένη από το πανελεύθερο διαχρονικό Ελληνικό πνεύμα, θεμελιώθηκε πάνω σ’ αυτό. Πώς δεν το βλέπουμε;
Αυτή εδώ η ανεκπαίδευτη πολιτικά και ιστορικά κοινωνία, θύμα μιας εμπαθούς και μνησίκακης νεοϊστορικής προπαγάνδας (η οποία πετυχαίνει τον στόχο της επειδή είναι ενσωματωμένη στο άρρωστο πολιτικό μας σύστημα) αυτή η αμνήμων κοινωνία αισθάνεται περιέργως ότι απειλείται από τους συμμάχους της, αλλά… δεν απειλείται από τους αιώνιους και καραδοκούντες εχθρούς της, τόση διαστροφή… Έφτασαν κάποιοι να πιστεύουν ότι «αξίζει να ρισκάρουμε» ακόμα και τη μείωση των αμυντικών μας δαπανών, τόσο “χαλαροί” αισθάνονται, προκειμένου να εξασφαλίσουμε κονδύλια, λέει, για τους εργαζόμενους…
Λοιπόν, καθαρά: Νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη. Ούτε… σκέτα: «Νόμος είναι το δίκιο. Τελεία», που λέει κι ο Γρηγόρης Ψαριανός. Νόμος είναι το δίκιο της Πατρίδας. Κι επειδή σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει αίσθηση του πατριωτικού μείζονος και του ατομικού ελάσσονος, πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτό… Γιατί δε μπορούμε να δεχτούμε ότι θα είναι έτσι για πάντα, ότι πορευόμαστε μ’ αυτή την διαρκή εθνική ανωμαλία, στον θολό αστερισμό της οποίας φιλοσοφεί και πολιτεύεται η Ελλάς…
Θέλουμε ένα κοσμοπολίτικο Κόμμα, ευήλιο, ευάερο, ισορροπημένο, θετικό, μία πολιτική στέγη για κάθε Έλληνα οποιασδήποτε μόρφωσης, οποιουδήποτε επαγγέλματος, οποιασδήποτε ηλικίας, ένα Κόμμα, το οποίο θα έχει προτεραιότητά του την πολιτική διευθέτηση της δημόσιας ζωής, την ήπια μεν, απαρέγκλιτη δε ρύθμιση των κανόνων στην καθημερινότητα, ειδικά στην εργασία, ένα Κόμμα που με τις μεθοδικές πολιτικές του θα επιτρέπει να ασκείται ελεύθερα και ανεμπόδιστα η μεγάλη αυτή Ελληνική αρετή του επιχειρείν, ώστε να δημιουργούνται με υγιή και βιώσιμο τρόπο θέσεις εργασίας για τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους νέους. Είναι ανάγκη να γίνει η Ελλάδα αυτάρκης σε τρόφιμα, το πρόγραμμα αγροτικής ανάπτυξης είναι προτεραιότητα, είναι θέμα στρατηγικής σημασίας, όχι μόνο για την εξασφάλιση της διατροφής του λαού και δη σε περιόδους κρίσεων που έρχονται, φεύγουν και επιστρέφουν με τον καιρό, αλλά κυρίως για να χτίσουμε την πυραμίδα της παραγωγικής Οικονομίας σε περιόδους ακμής, στον αντίποδα της παρασιτικής Οικονομίας που κατέκλυσε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Θα κινηθεί έτσι η δύναμη της λαϊκής πλειοψηφίας. Την απαρτίζουν οι φιλήσυχοι και οι νομιμόφρονες νοικοκυραίοι. Η μεσαία τάξη που διαμελίστηκε, αλλά πρέπει (μαζί με το πολιτικό Κέντρο) ν’ ανασυσταθεί. Μετριοπαθής, ειρηνική, φίλεργη, αξιοπρεπής, πατριωτική, κοσμοπολίτικη, αρχοντική. Η άλλοτε πολυπληθής μεσαία τάξη που τιμά την κατώτερη τάξη και σέβεται την ανώτερη, δεν θέλει να επιβάλλει την θέλησή της σε βάρος τους, σε καμία από τις δύο, με κανένα τρόπο, θέλει μόνο να παίξει τον διαχρονικό στρατηγικό της ρόλο στην διαρκή παράταξη μάχης του Ελληνισμού απέναντι στην πολυποίκιλη βαρβαρότητα. Είναι ο συνθετικός ρόλος που της δόθηκε από την Ιστορία. Όποιος κατεδάφισε τη Μεσαία Τάξη, γνώριζε ότι αντιστρατεύεται την Ιστορία, ήξερε ότι εμβολίζει μία από τις σημαντικότερες νομοτέλειές της.
Σύμμαχος κοινωνική τάξη η αγροτική. Οι αγρότες είναι στυλοβάτες της παραγωγικής διαδικασίας, είναι το θεμέλιο και η αφετηρία της Οικονομίας, είναι παράλληλα οι φορείς της αέναης λαϊκής πολιτιστικής παράδοσης του τόπου και για τον λόγο αυτό ανήκουν στη μεσαία τάξη με τρόπο αρχοντικό.
Η τάξη των εργατών, των υπαλλήλων και του πλήθους των ανέργων αντλούν την κουλτούρα τους απ’ όλες τις άλλες κοινωνικές τάξεις, όμως καθοδηγούνται πολιτικά από τη μεσαία, γεγονός που τους καθιστά εν δυνάμει συμμάχους της.
Η τάξη των εκατοντάδων χιλιάδων χρεοκοπημένων μικρομεσαίων επιχειρηματιών αποτελεί την αδικημένη ψυχή αυτού του Κινήματος, θα του δώσει πνοή με τον αγώνα τους για ατομική και συλλογική δικαίωση.
Το Κόμμα που οραματιζόμαστε, είναι πρωτίστως Κόμμα των φτωχών, των πεινασμένων, των αστέγων, των ανέργων, των καταχρεωμένων πολιτών, των επαγγελματιών που έχασαν τη δουλειά τους, των μικροκληρούχων αγροτών. Δεν είναι οι “πετυχημένοι” της μεταπολίτευσης που τάχα έχουν την “έξωθεν καλή μαρτυρία” για να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια ενός υγιούς κόμματος. Οι “αποτυχημένοι” είναι. Εκείνοι που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με τους κανόνες του αποδοτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, εκείνοι που έδωσαν τον αγώνα της ζωής με αρχές κόντρα στις κυρίαρχες αξίες της διαπλοκής και του βολέματος, εξ ου και η επιχειρηματική αποτυχία τους. Αυτοί είναι που διαθέτουν την “έξωθεν καλή μαρτυρία”, οι καταχρεωμένοι νοικοκυραίοι. Που στη δεκαετία του ’90 και του ’00, πήγαιναν στην Τράπεζα να πάρουν επιχειρηματικό δάνειο για να ενισχύσουν με ρευστότητα την επιχείρησή τους, αλλά τους έδιναν καταναλωτικό, τους έκαναν άχρηστα ασφαλιστήρια συμβόλαια, τους ανάγκαζαν να βγάζουν πιστωτικές κάρτες για να χρηματοδοτήσουν την επιχείρησή τους, με τρίδιπλο επιτόκιο, και όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα ν’ ανεβαίνει κατακόρυφα το κόστος παραγωγής του προϊόντος τους. Τελικά γονάτισαν μέσα σε ένα αντιπαραγωγικό και ολέθριο Τραπεζικό περιβάλλον, που θεωρούσε φερέγγυο μόνο τον Δημόσιο Υπάλληλο, αυτόν ζητούσε και ως εγγυητή για τα δάνεια των μικρομεσαίων! Τα τελευταία είκοσι χρόνια κάθε θέση δημοσίου υπαλλήλου ήταν απείρως καλύτερη (οικονομικά και κοινωνικά) από κάθε μικρομεσαία επιχείρηση…
Εκείνο τον πονηρό καιρό οι Τράπεζες χρηματοδοτούσαν ασύστολα την κατανάλωση, όχι όμως την παραγωγή. Αν το έκαμαν αφελώς, είναι ανάξιες του συστημικού ρόλου τους. Αν το έκαμαν δολίως, είναι ένοχες εσχάτης προδοσίας. Και το έκαμαν δολίως. Διότι από το Φθινόπωρο του 2008 ακόμη άρχισαν (μονομερώς φυσικά και κατά παράβαση κάθε Δικαίου) να κλείνουν απροειδοποίητα τις στρόφιγγες, με διάφορες προφάσεις “κατέβαζαν από τη βάρκα” τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους άφηναν χωρίς σωσίβιο στη μέση του πελάγους. Ήταν μια νομιμοφανής ληστεία που είχε προμελετημένο σκοπό της να τσακίσει τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής Οικονομίας, ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος για τον υδροκεφαλισμό του χρήματος. Αλλά κι αν δεν ήταν προμελετημένο, ήταν σίγουρα η άσκηση της πιο αποτρόπαιης απληστίας.
Τα θύματα αυτής της ενορχηστρωμένης λεηλασίας, οι μικρομεσαίοι, αυτοί οι δουλευταράδες και αξιοπρεπείς Έλληνες, δεν βγήκαν στις πλατείες να μουντζώσουν τη Βουλή, όπως έκαμαν οι ανυποψίαστοι δημόσιοι υπάλληλοι, όταν ήρθε η δική τους σειρά με τη μορφή περικοπών στο μισθό τους. Αυτοί οι ήρωες δεν έβγαλαν ούτε «ωχ», όταν (από το 2008 ακόμα) βρέθηκαν μπροστά στην τότε αφανή για τους πολλούς κρίση. Πονούσαν αβάσταχτα, όμως κανείς δεν τους πίστευε, ούτε η μάνα τους δεν τους πίστευε. Ακόμα και όταν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα (εργαζόμενοι και μικροεπιχειρηματίες) έφτασαν το ενάμισι εκατομμύριο, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους, ακόμα κανείς δεν ασχολείται μαζί τους…
Αυτοί οι βασανισμένοι Έλληνες αποτελούν τώρα την θεμελιακή προτεραιότητα της πολιτικής του νέου Κόμματος, αυτοί θα μπουν στην πολιτική διοίκηση κάθε Δήμου της χώρας για να εκπορθήσουν τα μαμόθρεφτα που δεν ίδρωσαν ποτέ, δεν ξαγρύπνησαν από έγνοιες, δεν πόνεσαν για τίποτα και για κανέναν, δεν στοχάστηκαν, αλλά επιδεικνύονται ως πετυχημένοι με «τα λεφτά του μπαμπά», πολύ συχνά δε και με τα «λεφτά του πεθερού», αλλά δείχνουν με το δάχτυλο κάθε αυτοδημιούργητο νοικοκύρη που τον “κρέμασε” η Τράπεζα ή του γύρισε την πλάτη της η Τύχη ενώ περπατούσε στην κόψη του ξυραφιού…
Δεν είναι τα χαρτιά, δεν είναι τα πτυχία που κάνουν σοφούς τους ανθρώπους, ικανούς να διοικήσουν.
Αυτούς τους Έλληνες θα αφορά το πρώτο κεφάλαιο του κυβερνητικού προγράμματος του νέου Κόμματος. Για τους άπορους δε, αντί επιδόματος ανεργίας ή αλληλεγγύης, θα δίδεται μισθός για εργαζόμενους σε κοινωφελείς δράσεις που θα προγραμματίζονται από τον Δήμο ή την Πολιτεία σε όλα τα επίπεδα, από αναδασώσεις και αποκαταστάσεις εγκαταλειμμένων αγρών, μέχρι καθαρισμούς πάρκων ή τροχονόμους για την ώρα που μπαίνουν ή βγαίνουν τα παιδιά από το σχολείο τους, καλλιεργώντας έτσι μια νέα κουλτούρα εργασίας και εισοδήματος. Πρωτίστως όμως οι περήφανοι αυτοί Έλληνες, που μπορούν «να σηκωθούν» ακόμα και με μια σταγόνα νερό στο διψασμένο στόμα τους, αυτοί οι πατριώτες θα γίνουν ιδρυτές μιας νέας πολιτικής τάξης, θα στελεχώσουν το νέο Κόμμα και θ’ αναλάβουν τα ηνία της χώρας, όπως έγινε ξανά το 1789 στη Γαλλία. Είναι η ανερχόμενη νέα αστική τάξη!
Τα κόμματα που δημιούργησαν το πρόβλημα, δεν μπορούν να το λύσουν, όχι γιατί υπέγραψαν το μνημόνιο, καθώς διατείνεται η άκρα αριστερά και η άκρα δεξιά, όχι, δεν μπορούν να το λύσουν επειδή στην διάρκεια της μεταπολίτευσης άσκησαν ΑΥΤΗ την κυβερνητική και ΑΥΤΗ την συνδικαλιστική πρακτική, εξ αιτίας της οποίας έγινε συσσώρευση όλων των παθογενειών αυτού του νόθου κράτους, γέμισαν κοπριά οι στάβλοι του Αυγεία.
Η λύση του τεραστίου προβλήματος θα έρθει από ΝΕΟ κόμμα. Που θα γεννηθεί «από τα κάτω», από τους ανώνυμους, όχι από τους επώνυμους. Δεν θα δώσουμε τη χαρά και την ικανοποίηση σε κανέναν πονηρό ή υστερόβουλο να μας κατατάξει πολιτικά με δικούς του όρους στις μνημονιακές ή τις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Το υπό ίδρυση Κεντρώο Κόμμα θα διεξάγει δημόσιες συζητήσεις και θα διατυπώνει προτάσεις από την ημερομηνία της ίδρυσής του και μετά, επειδή το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, αλλά και το (τωρινό) παρόν μας ενδιαφέρουν μόνο εγκυκλοπαιδικά. Τελεία.
Ο Ελληνικός λαός χρειάζεται την δική του σαρωτική αστική επανάσταση. Την οποία δεν έκαμε ποτέ. Ας την κάμει τώρα με καθυστέρηση δύο αιώνων. Χρειάζεται ένα αυθεντικό συλλογικό επίτευγμα. Να το χαρεί. Για να ξαναβρεί το χαμένο του κέφι, την επιβεβαίωση από την κατάκτηση της ελευθερίας του με ίδια μέσα. Ν’ αναστηθεί το δαιμόνιο της φυλής που υπνώττει.
Για πρώτη φορά ένα Κόμμα θα ξεκινήσει να εργάζεται στα θεμέλια και όχι στην στέγη του κράτους. Θεμέλια του κράτους είναι δε οι αστικές ιδέες, τα Γράμματα και οι Τέχνες. Θα πολιτευτεί με γνώση της Ιστορίας. Με γνώση της Φιλοσοφίας της Ιστορίας. ΜΕ τη νέα αστική διανόηση στο πλευρό του, την διανόηση που θα γεννηθεί μαζί του, την ίδια στιγμή.
Η ανάληψη της εξουσίας από το νέο Κόμμα, μπορεί – παρά την θέλησή του – να γίνει νωρίτερα από την ώρα που πρέπει, αφού υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να προκηρυχτούν σύντομα νέες εκλογές, υπάρχει ενδεχόμενο να έχουμε άλλες σοβαρές εξελίξεις. Για τον λόγο αυτό και με κάποια βιασύνη θα σημειώσουμε δύο κεντρικά ζητήματα που πάντως είναι ανάγκη να μελετηθούν από ειδικούς προτού πάρουν μορφή τελικής πολιτικής πρότασης:
Πρώτον: Η σεισάχθεια. Απαιτείται ένα «εσωτερικό σχέδιο Μάρσαλ», ένα πρόγραμμα απαλλαγής των πολιτών από τα χρέη που έτσι κι αλλιώς δεν θα πληρωθούν ποτέ. Μπορεί να βρεθεί νομικός τρόπος, ώστε τα θύματα της κρίσης να ξαναβρούν την προσωπική και την επαγγελματική αξιοπρέπειά τους, ν’ αποκτήσουν ξανά την οικονομική τους υγεία, να χτίσουν σε νέα και μελετημένη πια βάση την ιδιωτική, την οικογενειακή και την επαγγελματική ζωή τους. Οι 2.500 αυτοκτονίες μόνο του 2011 κοστίζουν πολύ περισσότερα στην Πολιτεία και την κοινωνία απ’ ότι μία σεισάχθεια για όλους. Δεν καταδικάζεις σε θάνατο ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες και τις οικογένειές τους μαζί, επειδή και μόνο γράφηκαν στον «Τειρεσία» σε περίοδο ύφεσης.
Εναλλακτική λύση της σεισάχθειας είναι η χρηματοδότηση της Αγοράς: Να ξεπεραστεί με Νόμο ο «Τειρεσίας» για όλα τα χρόνια της ύφεσης (από το 2008 που άρχισε και όχι το 2011 και 2012 που είπε ο Σαμαράς), να ομαδοποιηθούν τα δάνεια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, «όλα σε ένα», να χρησιμοποιηθούν για την επαναχρηματοδότηση της Αγοράς τα 13 δις ευρώ του ΕΣΠΑ που «κοιμούνται» αδιάθετα στα Ευρωπαϊκά Ταμεία, έτσι θα μειωθούν αυτομάτως κατά 50% οι μηνιαίες τραπεζικές δόσεις των επιχειρήσεων και των καταναλωτών, ταυτόχρονα θα εξασφαλιστούν για τις Τράπεζες οι πληρωμές των δανείων που τώρα είναι «στο κόκκινο», παράλληλα να δοθούν στοχευμένα κεφάλαια κίνησης για να πληρωθούν τα ασφαλιστικά Ταμεία, η Εφορία και οι προμηθευτές, έτσι θα γεμίσει με χρήμα το Δημόσιο Ταμείο και θα επανέλθει η τάξη. Όλα αυτά με ένα αντάλλαγμα: Οι 800.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας που διέσωσαν και – ανάλογα με το ύψος του «προγράμματος εξυγίανσης» – να δημιουργήσουν μία έως δύο νέες θέσεις εργασίας. Μια τέτοια απλή ενέργεια θα σήμαινε, πρώτον, επιστροφή των καταθέσεων στις Τράπεζες και, δεύτερον, αυτόματη ΕΞΑΛΕΙΨΗ της ανεργίας, άρα δυναμική επανεκκίνηση της Αγοράς!
Δεύτερον: Με ένα εθνικό πρόγραμμα αποκατάστασης της εγκαταλειμμένης γεωργικής γης (κρατικής, εκκλησιαστικής και ιδιωτικής) και της ενοικίασής της σε παραγωγούς ή σε Ανώνυμες Εταιρείες (όχι σε συνεταιρισμούς) για παραγωγή τροφίμων, καθίσταται εφικτή η δημιουργία δύο εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όχι μόνο για τους χειρώνακτες (όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν και οι νόμιμοι μετανάστες) αλλά και για εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους νέους που θα γίνουν το στελεχιακό ή το εξειδικευμένο προσωπικό αυτής της οργανωμένης επιχειρησιακής πυραμίδας από τα θεμέλιά της ως την κορφή. Η ανάσταση της Ελληνικής υπαίθρου, η καλλιεργησιμότητά της, είναι η βαριά βιομηχανία μας, σπουδαιότερη κι από τη ναυτιλία και τον τουρισμό μαζί.
Βαρύτερη όμως και από αυτές τις τρεις βιομηχανίες μαζί, είναι η Πολιτισμική μας βιομηχανία, όπως έχει ειπωθεί από σπουδαίους ξένους: «Αν η ανθρωπότητα πλήρωνε πνευματικά δικαιώματα στην Ελλάδα, δεν θα ξεχρεωνόταν ποτέ απέναντί της»… Η πολιτιστική βιομηχανία θα ενεργοποιηθεί αυτόματα, εάν νοικοκυρευτούν οι άλλες τρεις. Πρωταρχικά όμως, τώρα, αμέσως, και όσο είναι ακόμα καιρός, προτού καταρρεύσει η Ευρώπη, για να μην τα χάσουμε όλα, πρέπει να σπεύσουμε και να οργανώσουμε την εγχώρια βιομηχανία παραγωγής τροφίμων. Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Ακόμα και οι Δήμοι (όχι μόνο το αρμόδιο Υπουργείο) ίσως μόνο οι Δήμοι πρέπει να οργανώσουν την Τοπική βιομηχανία παραγωγής τροφίμων.
Θέλουμε μια Δημοτική Παράταξη, η οποία θα μετέχει σε ένα Ομοσπονδιακό Πολιτικό Κεντρικό και Κεντρώο Κόμμα που θα ξεπεράσει όσο γίνεται γρηγορότερα την θανάσιμη παγίδα που στήθηκε με το απλοϊκό δίλημμα «μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις», θέλουμε επειγόντως έναν κεντρώο πολιτικό χώρο που “θα χωθεί” ενδιάμεσα για να εξουδετερώσει τη νέα θανάσιμη παγίδα: Την πόλωση, άρα και τον νέο διχασμό του λαού. Θέλουμε μία πολιτική στέγη ν’ ανοίξει μητρικά τις φτερούγες της και να κλωσήσει τις δημιουργικές δυνάμεις του λαού και της θριαμβεύουσας ομογένειας. Θέλουμε μια διοίκηση που θα σφραγίσει τα σύνορα και θ’ απελάσει τους παράνομους μετανάστες. Τα κεφάλαια που περιμένουμε για να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, όσο και να διψά η χώρα γι’ αυτά, δεν θα έρθουν ποτέ, δεν θα έρθουν, αν δεν νοικοκυρευτεί πρώτα ο τόπος στην παραγωγή και τη διοίκηση, αν δεν υπάρξει ευνομία, ασφάλεια, κέφι, αν δεν αποδείξουμε ως χώρα ότι τα λεφτά τους «θα πιάσουν τόπο», αφού μιλάμε για τα λεφτά των ξένων και των ντόπιων επενδυτών. Βεβαίως, όταν νοικοκυρευτούμε στην παραγωγή και την διοίκηση, δεν θα έχουμε ανάγκη το ξένο κεφάλαιο, θα μπορούμε μόνοι μας να κάνουμε τα πάντα, επομένως το νοικοκύρεμα της πατρίδας από μας τους ίδιους, πέραν της βιοτικής ανάγκης, είναι μέγιστο ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας!
Αυτό εδώ το κείμενο είναι μόνο η πρόσκληση. Είναι μια Γενική Αρχή. Μια Θεμελιώδης Ιδέα. Μια Φιλοσοφική Μήτρα. Δεν είναι, δε μπορεί να είναι εκλογικό πρόγραμμα. Δεν υπάρχει κανείς που να φτιάξει ένα εκλογικό πρόγραμμα για να το κρίνουν ή να το αξιολογήσουν οι άλλοι και ν’ αποφασίσουν αν τους αρέσει ή όχι, δεν υπάρχει καμία άλλη ιδέα, πλην εκείνης που θέλει ομοτράπεζους όλους εμάς κάποια στιγμή στον επόμενο καιρό ν’ αποφασίζουμε για το μέλλον του Έθνους, του Ελληνικού λαού, του Ελληνικού κράτους, για το μέλλον αυτής της χώρας.
Η επείγουσα ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας δε μπορεί να θεμελιωθεί πάνω σε μια καταδικαστική πράξη αποκλεισμού του υπάρχοντος. Κανείς δεν έχει δικαίωμα ν’ αποφανθεί για την απόλυτη ενοχή του πολιτικού συστήματος βγάζοντας την καταδικαστική απόφαση από το απληροφόρητο μυαλό του, από την αμέτοχη μέχρι τούδε κεφάλα του. Κάτι τέτοιο δεν απέχει από την αυτοδικία. Απαιτούνται λαϊκές διαδικασίες για τον σκοπό αυτό. Μια πράξη αποκλεισμού, όπως δυστυχώς έχει κατατεθεί στον δημόσιο διάλογο κι έγινε βουή, δεν θα απείχε επίσης από έναν θεολογικού τύπου αφορισμό, κι αν δεν ήταν αφορισμός, θα ήταν πάντως μία δηλητηριώδης γενίκευση που θα συνόδευε γενετικά τον διαρκή πόθο του λαού για εξυγίανση της πολιτικής, κάτι τέτοιο θα ήταν ένα σιχαμερό σαράκι στα σωθικά του ελπιδοφόρου κόμματος. Αντ’ αυτού, θα δοθεί ΟΔΗΓΙΑ στα μέλη να κρίνουν με διπλή αυστηρότητα τους παλιούς και τους εν ενεργεία πολιτικούς, αν και όταν θέσουν υποψηφιότητα για τα κομματικά όργανα, θα δοθεί επίσης ΟΔΗΓΙΑ στους πολίτες να διπλασιάζουν την διπλασιασμένη αυστηρότητα των μελών, αν και όταν οι εν ενεργεία πολιτικοί πλαισιώσουν ψηφοδέλτια του νέου κόμματος, ώστε να είναι πάντα ο ίδιος ο λαός και κανένας άλλος που θ’ αποφασίζει για το ποιος από τους πολιτικούς θα πάει σπίτι του και ποιος θα μείνει ανάμεσά μας, εδώ, χρήσιμος για την τόπο, για την πατρίδα, για τη δημόσια ζωή, άξιος εμπιστοσύνης. Οι προγραφές κάθε είδους δεν συνάδουν με τον πολιτικό πολιτισμό που οραματιζόμαστε.
Για να εξασφαλιστεί δε στο μέγιστο βαθμό η ορθοκρισία των μελών της Δημοτικής Παράταξης και του κόμματος και όλων των πολιτών απέναντι στους παλιούς και τους νέους πολιτικούς, θα κατοχυρωθεί θεσμικά η απόλυτη ελευθερία του Τύπου, είναι ο μόνος τρόπος ελέγχου, δεν υπάρχει άλλος, δεν υπάρχει καλύτερος. Δεν μπορείς να εξυγιάνεις την πολιτική ζωή του τόπου, αν δεν εξυγιάνεις παράλληλα την δημοσιογραφία. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Μέσων Ενημέρωσης και Επικοινωνίας θα περάσει στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων με τη μορφή Ανωνύμων Εταιρειών, μέτοχοι των οποίων θα είναι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί, οι γραμματείς, οι διανομείς, οι εφημεριδοπώλες, όλοι οι εργαζόμενοι στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο, από όποιο πόστο, θα ιδρύσουν σύγχρονα εταιρικά ή συμμετοχικά σχήματα για ν’ αναλάβουν την ιδιοκτησία των Μέσων Ενημέρωσης. Όχι συνεταιριστικά. Θα λειτουργούν με βάση απαράβατους κανόνες της εταιρικής ζωής. Οι “επενδυτές” δεν έχουν θέση στον ευαίσθητο αυτό χώρο, είναι παρείσακτοι. Τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, έξοδα = έσοδα, δεν πρέπει να συντηρούνται στη ζωή με ποικιλόμορφες κρατικές ενέσεις, μονάχα έτσι θ’ ανθίσει ξανά η δημοσιογραφία, θ’ αποκαταστήσει την διαταραγμένη σχέση της με το κοινωνικό σύνολο, για να πάρει την λειτουργική θέση της στη Δημοκρατία, όπως ταιριάζει. Οι τωρινοί επενδυτές θ’ αποσυρθούν από τον χώρο με δίκαιο τρόπο, ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος για την απελευθέρωση της “Τέταρτης Εξουσίας” από την διαπλοκή. Η κρατική διαφήμιση θα πηγαίνει μόνο στα κρατικά κανάλια, σε κανένα ιδιωτικό Μέσο, θα καταργηθούν όλες οι ευνοϊκές διατάξεις του Νόμου για τον Τύπο, όλες οι κρατικές επιδοτήσεις των εκδοτών θ’ αντικατασταθούν με μία “επιδότηση αναγνώστη”, θα επιδοτούνται οι μαθητές του Γυμνασίου και Λυκείου για να διαβάζουν την κεντρική και την τοπική εφημερίδα που οι ίδιοι θα επιλέγουν. Το κονδύλι αυτό ανήκει στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας. Στα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων μονίμως ξεχνιέται η “Τέταρτη Εξουσία”, αν και είναι η ψυχή της Δημοκρατίας. Ξεχάσαμε την ψυχή μας, καιρός να την ανακαλύψουμε εκ νέου.
Μπορεί να πει κανείς ότι το Κίνημα των «αποφασισμένων» στους μικρούς διαθέσιμους χώρους ή στις αίθουσες συνάντησης ή στις πλατείες είναι μια ουτοπία, όπως και η σκέψη για ίδρυση Κεντρώου Κόμματος «από τα κάτω». Αλλά με το κάλεσμα αυτό τίθεται παράλληλο ζήτημα για ένα νέο πολιτικό πνεύμα στις Δημοτικές εκλογές του 2014. Διότι τότε οι δημότες θ’ αναζητήσουν έτσι κι αλλιώς υπερκομματικούς, αν όχι αντικομματικούς, σίγουρα πάντως εξωκομματικούς υποψήφιους Δημάρχους.
Στις Δημοτικές εκλογές του 2014 μπορεί να τεθεί το ζήτημα επί τάπητος, πολύ πιο δυναμικά, εκ των πραγμάτων, ο λαός θα θελήσει να εκφραστεί στο πρόσωπο ενός ανένταχτου και άφθαρτου υποψήφιου Δημάρχου. Κι αυτός με τη σειρά του θα χρειάζεται ένα ιδεολογικό πλαίσιο για να τοποθετήσει τις γενικές θέσεις και το τοπικό πρόγραμμά του, να καταρτίσει έναν απενοχοποιημένο Συνδυασμό αποτελούμενο από ανένταχτους πολίτες για να στείλει ένα οριστικό και καθοριστικό μήνυμα στα παραδοσιακά κόμματα, ότι δεν έχουν τίποτε να του δώσουν πια, καλύτερα λοιπόν ν’ αποσυρθούν στην αφάνεια και ν’ αφήσουν τις διεργασίες να εξελιχθούν ανεμπόδιστες, ν’ αφήσουν ελεύθερο το λαό να χτίσει «από τα κάτω», ξανά, τη Δημοκρατία Του, να ξαναβρεί το χαμένο Κοινοτικό Πνεύμα του. Η αυτοδιοικητική εκδοχή της ιδέας για έκφραση των Κεντρώων Δυνάμεων, η ίδρυση Δημοτικής Κεντρώας Παράταξης, ίσως είναι πολύ πιο ουσιαστική από την ίδρυση Κεντρώου Κόμματος.
Ο προσδιορισμός «Αναγέννηση» μπορεί να συνοδεύει το όνομα κάθε Δήμου, π.χ. «Αναγέννηση Αγρινίου». Από κει και πέρα είναι πανεύκολη η επικοινωνία, η επαφή, η δημιουργία της Ομοσπονδίας των Δημοτικών Παρατάξεων όλης της Ελλάδας, είναι θέμα χρόνου το Συνέδριο των Δημοτικών Παρατάξεων με σκοπό την ίδρυση του Κεντρώου Κόμματος που θα τις στεγάσει πολιτικά, αρκεί κάθε μία απ’ αυτές να έχει κάνει σαφή αναφορά στο έντυπο πρόγραμμά της ή στην διακήρυξή της, να δηλώσει ότι αντλεί την έμπνευσή της από το «Κεντρώο Κόμμα των Αποφασισμένων» , ώστε να διαχωρίζεται με ακρίβεια από τις άλλες παρατάξεις που θα είναι βραχίονες των παραδοσιακών κομμάτων στον Δήμο.
Το υπερκομματικό της Δημοτικής Παράταξης δεν αρκεί βέβαια. Θα το επικαλεστούν άλλωστε πολλοί για ν’ αποστασιοποιηθούν πονηρά από τ’ απαξιωμένα παραδοσιακά κόμματα. Η μονοδιάστατη επίκλησή του συνιστά απάτη. Μια νέα πολιτική απάτη. Γι’ αυτό και το υπερκομματικό της «Αναγέννησης» συνδέεται άμεσα με την ιστορική πολιτική αναγκαιότητα για ίδρυση ενός Κόμματος που τώρα δεν υπάρχει, αλλά έχει διατυπώσει με σαφήνεια το ιδεολογικό του περίγραμμα. Κι αυτό είναι το νέο και Κεντρώο Κόμμα που στοιχειοθετούμε και περιγράφουμε εδώ. Όποιος επικαλεστεί το Κόμμα αυτό, είναι ηθικά υποχρεωμένος να σεβαστεί και τις αρχές του.
Πυρήνας κάθε προεκλογικού προγράμματος της Δημοτικής Παράταξης που αντλεί την έμπνευσή της από το υπό ίδρυση Κεντρώο Κόμμα, θα είναι η εξαγγελία Λαϊκής Συνέλευσης σε κάθε Δημοτικό Διαμέρισμα, σε κάθε γειτονιά της πόλης, όπου, αμέσως μετά τις Δημοτικές εκλογές, οι ίδιοι οι δημότες θα διατυπώσουν υπερκομματικά και υπερπαραταξιακά τις προτάσεις τους, οι οποίες θα καταγραφούν για να μελετηθούν και, επεξεργασμένες πλέον, να γίνουν ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο πρόγραμμα του Δήμου. Η Δημοτική Παράταξη της «Αναγέννησης» δεν θα κάνει προεκλογικές δαπάνες, ούτε προεκλογικές συγκεντρώσεις, δεν θα τυπώσει αφίσες, δεν θα κάνει διαφημιστικές καταχωρήσεις, ούτε γραφικές περιοδείες στη λαϊκή, οι τοπικές κοινωνίες δεν τα χρειάζονται αυτά. Θα τυπώσει μόνο το πρόγραμμά της για να υπάρχει γραπτή δέσμευση των θέσεών της και, σε ό,τι αφορά την επικοινωνία, θα περιοριστεί σε ό,τι κάνουν γι’ αυτήν οι δημοσιογράφοι των έντυπων και των ηλεκτρονικών τοπικών ή μη μέσων ενημέρωσης.
Μια τέτοια Δημοτική Παράταξη κατοχυρώνει a priori την πολιτική ΥΓΕΙΑ που θ’ αναζητήσει επιτακτικά ο δημότης, ο πολίτης, στις Δημοτικές εκλογές του 2014, θα την απαιτήσει στην τοπική και την κεντρική πολιτική σκηνή. Ιδού λοιπόν! Απέναντι σε μια τέτοια Δημοτική Παράταξη, αν γίνει, όπως ελπίζουμε ότι θα γίνει, θα είναι ματαιοπονία ν’ αντιπαραταχθεί κάθε άλλη κομματική η κρυπτοκομματική υποψηφιότητα. Οραματιζόμαστε την Ελλάδα μετά τις Δημοτικές εκλογές του 2014, όταν οι 325 Καλλικρατικοί Δήμοι θα διοικούνται ή θ’ αντιπολιτεύονται από μια λαοπρόβλητη Δημοτική Παράταξη, η οποία θ’ ανήκει σε μια Ομοσπονδία με σκοπό την ίδρυση Κεντρώου Κόμματος και με τη σημαία του οποίου κερδήθηκαν οι Δημοτικές εκλογές!
Αν δεν εμπλακούμε εμείς οι ανώνυμοι πολίτες στην πολιτική, με άμεσο τρόπο, εμείς που ΔΕΝ μπορούμε να εξασφαλίσουμε καμία χρηματοδότηση του προεκλογικού αγώνα από πουθενά και κανέναν, διακυβεύεται ΚΑΙ η δική μας υπόσταση, όχι μόνο αυτή των ενόχων ηγετών μας, οι οποίοι έχουν και τον τρόπο τους να ΜΗΝ πονέσουν. Εμείς όμως ΘΑ πονέσουμε πολύ. Για μας τους ίδιους και για τη χώρα στο σύνολό της.
Αλλά σ’ αυτή την «επιχείρηση διάσωσης» της χώρας δεν χρειαζόμαστε ούτε ηττημένους, ούτε νικητές. Καλούνται τώρα οι ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, όσοι απ’ αυτούς ψήφιζαν με τη λογική που έλεγε «το μη χείρον βέλτιστον», καλούνται οι παλαίμαχοι και οι εν ενεργεία πολιτικοί και τα στελέχη όλων των κομμάτων, όσοι μπορούν να ομολογήσουν δημοσίως ότι έκαμαν λάθος, όσοι θέλουν να διορθώσουν τα πολιτικά λάθη τους, καλούνται να πλαισιώσουν τις ιδρυτικές παρέες της Δημοτικής παράταξης, αν ή όταν χρειαστεί να κατεβούν στις πλατείες και ν’ αναβαπτιστούν στην «κολυμβήθρα» που θα στήσουν εκεί οι «αποφασισμένοι» πολίτες. Άνοιγμα στην κοινωνία. Κατάβαση της πολιτικής, κάθοδος, «βουτιά» στη λαϊκή βάση. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενεργοποιηθούν οι πολιτικές εφεδρείες της χώρας, έτσι θ’ αναζωογονηθεί η δημόσια ζωή, θ’ ανανεωθεί το πολιτικό προσωπικό, θα γονιμοποιηθεί τα ωάριο της Δημοκρατίας.
Να το κάμουν, να το κάνουμε, για μια πλατιά συμμαχία όλων των σωφρονισμένων δυνάμεων και για την όσο γίνεται γρηγορότερη ανάληψη της εξουσίας. Υπό έναν όρο: Να ξεκινήσουν όλοι τη νέα πολιτική τους δράση από το μηδέν, από μια νέα ανωνυμία. Διότι: Δεν μας αρκεί η αυτοκριτική που έκαμαν ή θα κάμουν. Ας τελειώσει κάποτε αυτό το γελοίο παραμύθι της αριστερής και της δεξιάς αυτοκριτικής, με την οποία αθωώνει «ο πάσα ένας» τον εαυτό του για να τον αποδώσει τάχα εξαγνισμένο στην κοινωνία. Ας δεχτούν την κριτική των άλλων. Ας στοχαστούν με αυτήν. Αυτό αρκεί.
Το Κεντρώο Κόμμα που οραματιζόμαστε, θα γίνει μια μέρα ηγεμονική πολιτική δύναμη, θα υπηρετείται από προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς, αλλά δεν θα ιδρυθεί από φωτισμένες πρωτοπορίες, ούτε θα καθοδηγηθεί από πεφωτισμένες ηγεσίες, θα υπηρετηθεί από συνήθεις και ατελείς πολίτες που θα γίνουν πολιτικοί, επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Μη ζητήσει κανείς τελειότητες, ούτε πληρότητες, μην ψάξει κανείς για αναμάρτητους ή όσιους. Η πληρότητα της ηγεσίας είναι αποτέλεσμα της συνάθροισης των πολιτών, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ατομικής διαδρομής του ηγέτη. Ο ρόλος της προσωπικότητας στην Ιστορία είναι αναμφισβήτητη, αλλά με τον αστερίσκο ότι, ως οντότητα, αποτελούσε πάντα την έκφραση των συλλογικών ρευμάτων στην κοινωνία, στο λαό, ήταν η συνισταμένη τους, ο κοινός τόπος, ήταν παράγωγο ή απόληξη κάποιου λαϊκού ρεύματος, δεν ήταν δημιουργός του. Η πολιτική επομένως δεν είναι ούτε για τους άμωμους, ούτε για τους ειδικούς, ούτε για τους τιτλούχους, ούτε καν για τους χαρισματικούς. Ας σταματήσουμε να τους ψάχνουμε για «να γίνει κάτι», ας πάψουμε επιτέλους να θεωρούμε προϋπόθεση την εμφάνιση ενός ηγέτη που θα μας σώσει. Η πολιτική είναι το κοινό αίσθημα των ανειδίκευτων ενίοτε και των ανυποψίαστων πολιτών, εκείνων πάντως που έμαθαν να χρησιμοποιούν τους ειδικούς όπως ο βιοτέχνης τον λογιστή του ή ο ασθενής τον γιατρό του.
Το «Κεντρώο Κόμμα των Αποφασισμένων» σημαίνει ότι το Κίνημα, το νέο πολιτικό σχήμα, δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό, ούτε κεντροαριστερό, ούτε κεντροδεξιό, ούτε σοσιαλιστικό, ούτε εθνικιστικό. Είναι Κεντρώο. Τέλος. Η Δημοτική παράταξη με το όνομα «Αναγέννηση του Δήμου τάδε» σημαίνει ότι πολιτικά εκφράζεται από την κεντρώα πολιτική ιδεολογία, την οποία εξειδικεύει στο Δήμο της.
Ιδρύστε ΤΩΡΑ στον Δήμο σας την Δημοτική Παράταξη «Αναγέννηση» με βάση αυτές τις γενικές αρχές που διατυπώνονται στο κείμενο αυτό εδώ. Αποδείξετε ότι μπορείτε να συλλογιστείτε, ότι δεν περιμένετε «μασημένη τροφή», δεν περιμένετε τίποτα έτοιμο, ούτε κάποιον μεσσία να κάνει το σωστό για την αφεντιά σας. Στις Δημοτικές εκλογές του 2014 διεκδικήστε τη Δημαρχία, αυτό θα είναι το βάπτισμα των «αποφασισμένων» πολιτών στην πολιτική. Μιλήστε λοιπόν με τους φίλους σας στην πόλη, κάντε μια παρέα ανά Δήμο, συγκροτείστε το υπερκομματικό ψηφοδέλτιο σε κάθε Δήμο της χώρας, συνδέστε το με την ιδέα για ίδρυση Κεντρώου Κόμματος, ανακοινώστε το στον Τοπικό Τύπο, ώστε να ενημερωθείτε ή να ενημερωθούν άλλοι για τυχόν παράλληλη πρωτοβουλία, με την οποία θα συγχωνευτείτε. Ανεξαρτήτου εκλογικού αποτελέσματος, αμέσως μετά τις Δημοτικές εκλογές του 2014 οι Δημοτικές Παρατάξεις απ’ όλους τους Δήμους της Ελλάδας θα κάνουν μια Ομοσπονδία. Μία αντιπροσωπεία από τον Δήμο σας θα συναντηθεί (κάπου στην Περιφέρεια) με τις άλλες από τους άλλους Δήμους και θα ιδρύσουν το Κεντρώο Κόμμα που οραματιζόμαστε. Αυτό το Κόμμα θα λάβει μέρος στις αμέσως επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Το κείμενο αυτό είναι μόνο η αφετηρία της διαδρομής, τίποτε άλλο. Η ίδια η διαδρομή είναι δική σας. Αν αυτοπροσδιορίζεστε ως χριστιανοί ή ως μουσουλμάνοι, σεβαστό. Αν ως θρήσκοι ή άθρησκοι, επίσης. Αν είστε μέλη ή ψηφοφόροι άλλου κόμματος, αξιότιμο. Αλίμονο στους πολίτες που μένουν αμετακίνητοι στην πρότερη και άγουρη γνώμη. Αλίμονο σ’ εκείνους που (στο όνομα τάχα της ιδεολογικής συνέπειας) δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να φύγουν από την αριστερά ή τη δεξιά για να προσχωρήσουν ωριμότεροι πια στο μετριοπαθές Κέντρο, αλίμονο στους γενίτσαρους που θυμήθηκαν την καταγωγή τους, αλλά δεν επέστρεψαν στην κοιτίδα τους, αλίμονο στους σκεπτόμενους που αισθάνονται ένοχοι για την πολιτική μετακίνησή τους, αλίμονο και σ’ εκείνους που αναζητούν καθαρόαιμους συντρόφους και αρνούνται να δεχτούν στους κόλπους ενός λαϊκού κόμματος οποιονδήποτε συμπολίτη που, απάνω στον αντρικό θυμό του, βρέθηκε άλλοτε στην ακροαριστερά κι άλλοτε στην ακροδεξιά. Ένα Δημοκρατικό Κόμμα τιμά τους κουζουλούς, δεν τους αρνείται, ένα Κεντρώο Κόμμα δεν είναι εμπαθές, ούτε φανατικό, ούτε μνησίκακο.
Γράψτε λοιπόν το δικό σας κείμενο. Κάντε τη δική σας σκέψη. Πείτε τον δικό σας λόγο. Πάρτε την δική σας θέση, διάφορη απ’ αυτήν εδώ, ναι, βεβαίως, τοποθετήστε την μέσα σ’ ένα ευρύ και διαλεκτικό πολιτικό πλαίσιο. Συναντηθείτε. Συζητήστε. Οργανωθείτε. Φτιάξτε πυρήνες. Μετά οι πυρήνες να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, ανά Δήμο. Όχι όπως έκαμαν οι «αγανακτισμένοι». Δεν βγαίνει τίποτα με τις μούντζες στη Βουλή. Ο όχλος δεν ήταν ποτέ κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, ακόμα και όταν ανέτρεψε καθεστώτα με τον όγκο του, έγινε θύμα των νέων ηγεσιών που με τα χέρια του εγκατέστησε. Κι όταν ΟΛΑ τούτα γίνουν καλά, αναπαυτείτε. Τότε αναζητήστε και βρείτε τον καλύτερο αρχηγό ανάμεσά σας ή καλέστε κάποιον εγνωσμένης αξίας, κάποιον τον οποίο τιμάτε και εμπιστεύεστε, κάποιον που θ’ αποδεχτεί τις αρχές και το όραμα των Ελλήνων πολιτών που θέλουν την Ελλάδα λιτή στην διαβίωσή της, όμως αξιοπρεπή, για να γίνει πάλι αγαπητή και σεβαστή στη γη, στην Οικουμένη.
Κρατήστε μέχρι τότε μόνο ένα συντονιστικό στοιχείο, το μοναδικό στοιχείο που θέλει να υπηρετήσει πρωτογενώς η ενέργεια αυτή: Να παίξει κάποιος ανώνυμος έναν συντονιστικό ρόλο, για ΜΙΑ ΦΟΡΑ, όπως κάνει η γραμματέας ενός Συλλόγου, για την ίδρυση από σας, μόνο από σας, την ίδρυση ενός Κεντρώου Κόμματος Αρχών, αντιαρχηγικού, αντιδογματικού, Δημοκρατικού, Ελληνοπρεπούς, Ελληνοκεντρικού, Ελληνικού μέχρι το μεδούλι, για την ίδρυση ενός ειρηνικού και διαλεκτικού κόμματος από τους πολίτες, από τη λαϊκή βάση, για την σύνταξη ενός ανοιχτόμυαλου, σύγχρονου και συνεχώς βελτιούμενου εκλογικού προγράμματος.
Λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να σας προδώσει εδώ, επειδή κανείς δεν σας ζητά να τον ακολουθήσετε, κανείς δεν θα σας απογοητεύσει, επειδή σε κανέναν δεν δίνετε εξουσιοδότηση να ενεργεί ή ν’ αποφασίζει για λογαριασμό σας, κανείς δεν σας ζητά να πιστέψετε στις ιδέες, στις προτάσεις, στις αποφάσεις και στις πρωτοβουλίες κάποιου πρωτεργάτη.
Η “δεξίωση” θα γίνει στην κεντρική πλατεία του Δήμου σας μετά από πρόσκληση της Δημοτικής Παράταξης που θα ξεκινήσουν οι πρωτοπόροι πυρήνες ανά Δήμο. Όταν θα πάτε στην “δεξίωση”, θα βρείτε τις πόρτες της πλατείας ανοιχτές και ο οικοδεσπότης (συγγραφέας αυτού του κειμένου) που σας προσκάλεσε θα λείπει. Μπορείτε να κάνετε εκεί ό,τι γουστάρει η ψυχούλα σας, ό,τι σας φωτίσει ο Συλλογικός Εαυτός. Εσείς είστε τ’ αφεντικό. Η δύναμή σας εκείνη την ιερή στιγμή θα είναι μεγάλη, επειδή θα είστε πολλοί, δεν θα είστε πια αποκομμένες και ανίσχυρες μονάδες μέσα στο πλήθος, θα βρεθείτε την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, στον ίδιο τόπο, με τον ίδιο σκοπό: Να ιδρύσετε μια Δημοτική Παράταξη υπό την σκέπη ενός Κεντρώου Κόμματος Εξουσίας που δεν θα επιβεβαιώνει την κατήφεια και την κατάθλιψη, αλλά την αισιοδοξία και την θετικότητα. Ένα ζωντανό Κόμμα που δεν θα θεμελιώνεται στην καταγγελία και την αποδόμηση των αντιπάλων, θα εξαπολύσει όμως διμέτωπο ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ αγώνα εναντίον της Δεξιάς και της Αριστεράς, ενάντια στην ηγεμονία των ανελεύθερων πολιτικών και θρησκευτικών ιδεών που κυριάρχησαν επί δεκαετίες στην ιερή μας πατρίδα, υπέρ μιας Ελλάδας που ζει ναρκωμένη χίλια χρόνια στα όνειρά μας και περιμένει την ανάστασή της. Σπάμε τον ατομισμό και προσχωρούμε σε μια συλλογικότητα.
Το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα έχει αλλάξει τη ρότα του ήδη, άνοιξε τα σωθικά του, ελευθέρωσε όλα τα δαιμόνια, αναπήδησαν από τα έγκατα των δομών του, η Νέα Τάξη αναζητά καινούργια εργαλεία έκφρασης και οικουμενικής συμπεριφοράς, oδεύει ολοταχώς προς την “Τελική Λύση”, ξέρει ότι δεν είμαστε μόνοι στο Σύμπαν, βιάζεται να ολοκληρώσει το πρόγραμμά της. Το “στοίχημα” για μας είναι να βιώσουμε τη μεταμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος (ένας μικρός κρίκος του οποίου είναι και το κράτος μας) χωρίς οδυνηρές απώλειες, αποστολή μας είναι να μετριάσουμε τις συνέπειες από τις φυγόκεντρες τάσεις αυτής της απότομης στροφής των πλανηταρχών, να δράσουμε ως κεντρομόλα δύναμη, με τη θετικότητά μας “να σπρώξουμε” τo ρεύμα προς το Φως, αντί για το Σκότος. Έχουμε ένα ακαταμάχητο όπλο απέναντι στους κυρίαρχους του πλανήτη, λέγεται Ελεύθερη Βούληση, αυτή δεν υποτάσσεται, διότι προστατεύεται από το Θεό, είναι η μόνη ανθρώπινη ιδιότητα που προστατεύεται από το Θεό.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο www.agrniniovoice.gr στις 17 Ιουνίου 2012, την ίδια μέρα που διεξάγονταν οι επαναληπτικές εκλογές, αναρτήθηκε πριν τη δύση του ηλίου, πριν μιλήσει η κάλπη, ως προς το Κίνημά μας είναι αδιάφορα τ’ αποτελέσματα, επειδή (καθώς εύστοχα ειπώθηκε,) οι εκλογές, όχι μόνο οι δημοσκοπήσεις, είναι μόνο μια φωτογραφία της στιγμής, τίποτε άλλο.
Το κείμενο μπορεί να διακινηθεί στο Διαδίκτυο μόνο με την συνεχή αναδημοσίευσή του, ώστε να φτάσει σε όλους τους Έλληνες της επικράτειας και έξω από αυτήν. Τυπώστε το σε μπροσούρα, με δικό σας πρόλογο, μοιράστε το δωρεάν, δεν υφίστανται πνευματικά δικαιώματα. Το κείμενο αυτό είναι ένα (περίπου έτοιμο) προεκλογικό πρόγραμμα της Δημοτικής Παράταξης που θα κατέβει στον Δήμο σας στις εκλογές του 2014. Ζητήστε από κινηματογραφικές αίθουσες της πόλης σας ν’ ανοίξουν για σας και πληρώστε ένα μικρό εισιτήριο για να μπείτε και να συζητήσετε εκεί…
Περνάμε από τη διαμαρτυρία στην πρόταση. Θα κατεβούμε μια φορά στις πλατείες για να πάρουμε από κοινού τη μεγάλη απόφαση να εμβολίσουμε το διεφθαρμένο σύστημα: Ν’ ανασυγκροτήσουμε τον πολιτικό Χώρο που περιφρόνησαν. Να καλύψουμε το πολιτικό κενό που δημιούργησαν. Να ιδρύσουμε «από τα κάτω» το Κεντρώο Κόμμα που δεν υπάρχει. Ν’ αφυπνίσουμε τη συνείδησή μας που ύπνωσαν. Ν’ αναστήσουμε την Ελλάδα που σκότωσαν.
* Ο πολιτικός ρόλος του συγγραφέα του κειμένου τελείωσε ήδη. Είχε αυτονόητο δικαίωμα ως πολίτης να φτάσει μέχρι εδώ, αλλά έχει ιερό καθήκον ως συγγραφέας ν’ αποσυρθεί στην πρότερη ιδιότητά του, να σιωπήσει εκ νέου. Δεν θα φύγει από την Αθήνα, όπως έκαμε ο Σόλων μετά από την ανάρτηση των Νόμων του, τηρουμένων των αναλογιών θα φύγει από το βήμα της Αγοράς, που, ως όφειλε, ανέβηκε για λίγο να μιλήσει, θα επιστρέψει στο ακροατήριο, όπου ήταν πάντα, όχι για να σιωπήσει, ούτε για ν’ αδρανήσει, αλλά για να ολοκληρώσει την συγγραφική του αποστολή, να μη μείνει ημιτελής εντός του. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Ο αγώνας του πολίτη για την Ελλάδα, ο αγώνας του συγγραφέα για την ψυχή της. Αυτός έκαμε το καθήκον του. Αν κάνει ο καθένας το δικό του, αν κάνει αυτό που μπορεί, μόνο αυτό που μπορεί, όλα τα καλά θα γίνουν. Ο συγγραφέας αυτής της πρόσκλησης ούτε θέλει, ούτε μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο απ’ αυτό που έκαμε ήδη. Μπορείτε λοιπόν να τον αγνοήσετε πλήρως από τώρα. Η αποστολή του τελείωσε με την δημοσίευση του κειμένου του. Η διακίνησή του εξαρτάται από σας, ας το κάνει με κάθε διαδικτυακό ή έντυπο μέσο. Μετά αγνοείστε αυτό το κείμενο, προσπεράστε το, απορρίψτε το. Αρκεί να δεχτείτε με την ψυχή σας ότι το νέο Πολιτικό Κόμμα θα επιτρέπει πολιτισμικούς (όχι πολιτικούς) θύλακες στο εσωτερικό του, ώστε να βρίσκουν έκφραση και στέγη όσοι αισθάνονται και αυτοπροσδιορίζονται Έλληνες.
