Ο πύργος της Βαβέλ έμεινε ανολοκλήρωτος. Ένα γιαπί. Όπως τα ανολοκλήρωτα γιαπιά γύρω μας, τα κουφάρια των βιοτεχνιών και των βιομηχανιών μιας εποχής που τελείωσε και δεν θα ξανάρθει.
Δεν είναι ώρα γι’ αστεία… Η Βαβέλ είναι εδώ. Λες «σφυρί» και ο άλλος καταλαβαίνει «μαχαίρι». Λες «μυστρί» και ο άλλος καταλαβαίνει «φτυάρι». Συνεννόηση… μπουζούκι, που λένε!
Πριν τη Βαβέλ, οι άνθρωποι, λέει, μιλούσαν μία και μόνο γλώσσα. Ποια γλώσσα μιλούσαν τάχα οι άνθρωποι πριν τη Βαβέλ; Μα, φυσικά, την Ελληνική. Όχι τη νεοελληνική ρε μπούφο! Τη γλώσσα του Ομήρου μιλούσαν! Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης μιλούσαν τη γλώσσα του Ορφέα και της Σαπφούς.
Αυθαίρετο, λέει;
Εντάξει ρε! Αυθαίρετο! Γιατί όμως δεν είναι αυθαίρετο και το αντίθετο; Γιατί δηλαδή δεν είναι αυθαίρετο κι αυτό που λες εσύ; Ότι ΔΕΝ ήταν η Ελληνική η γλώσσα που μιλούσε η ανθρωπότητα; Γιατί να είναι αυθαίρετο μόνο αυτό που λέω εγώ;
Οι ρίζες εκείνης της παγκόσμιας γλώσσας ανιχνεύονται σήμερα σε όλες τις μεγάλες και τις μικρές γλώσσες του κόσμου. Πώς νομίζεις ότι έγινε αυτό; Μήπως νομίζεις ότι έγινε με την πολιτική του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών;
Αν συγκρίνεις τη γλώσσα του Θουκυδίδη (των κλασσικών χρόνων) με τη γλώσσα του Ομήρου (των προκλασσικών χρόνων) θα διαπιστώσεις ότι υπάρχει ολοφάνερη πτώση. Η οποία συνεχίζεται κατά την Αλεξανδρινή εποχή, όταν χρειάστηκαν τα πνεύματα και οι τόνοι για να υποστηρίξουν την εκφορά του Ελληνικού λόγου.
Αν όμως έχουμε πτώση της γλώσσας τότε, σημαίνει ότι κάποτε η γλώσσα ήταν υψηλά ιστάμενη. Πότε άραγε; Μήπως στη λίθινη εποχή; Τότε που – κατά την επίσημη ιστορία – οι άνθρωποι μουγκάνιζαν σα γελάδια;
Ε… ναι. ΠΡΙΝ από τη λίθινη εποχή (στην οποία περιέπεσε η ανθρωπότητα ΜΕΤΑ την εποχή της Βαβέλ) ΜΙΑ ήταν η γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι στον πλανήτη και αυτή ήταν η γλώσσα των Ελλήνων. Όχι όμως των νεοελλήνων.
Διότι η γλώσσα η δική μας είναι παρακμή της παρακμής και δη σε πείσμα των γλωσσολόγων που ισχυρίζονται δογματικά ότι η γλώσσα εξελίσσεται, άρα η νεοελληνική γλώσσα είναι εξέλιξη της αρχαιοελληνικής.
Ε, δεν είναι!
Η γλώσσα που μιλάμε, όσο πάει κι απλουστεύεται. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημά της. Είναι ότι η γλώσσα μας ενσωματώνει τα ακούσματα άλλων γλωσσών. Όμως, όχι, ούτε αυτό είναι το πρόβλημα! Πρόβλημα είναι που οι πολιτογραφημένοι ως Έλληνες κάτοικοι αυτής της χώρας επισημοποιούν ως εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας τη στραμπουληγμένη εκφορά των Ελληνικών λέξεων που κάνουν οι επήλυδες. Έγινε δεκτός ως Ελληνικός λόγος η μίμηση του ήχου που κάνουν οι αμέτρητοι πλέον Ασιάτες, όταν θέλουν να μιλήσουν Ελληνικά ή ο ήχος που έκαναν κάποτε οι Αλβανοί και οι Σλάβοι, όταν ενσωματώνονταν στον Ελληνικό κορμό. Έτσι συνέβη και το αναποδογύρισμα των εννοιών με το οποίο χάθηκε εντελώς η πρωτογένεια των λέξεων. Μετά, ναι, καταλήξαμε στη νέα Βαβέλ.
Γίνεται στις μέρες μας κάτι ανάλογο μ’ εκείνο που γινόταν κατά την Αλεξανδρινή εποχή, όταν αναγκάστηκαν τότε οι λόγιοι να εφεύρουν τα πνεύματα και τους τόνους. Απλά, σήμερα, αναγκάζονται ν’ ακολουθήσουν την αντίστροφη πορεία, αποψιλώνοντας όμως το δέντρο…
Κατάλαβες, Γιάννη μ’;
