Έρχονται στιγμές που σιχαίνεσαι πράγματα που σε ευχαριστούν και σε γεμίζουν, γιατί ξεπερνιούνται κάποια όρια, κάποιες «κόκκινες γραμμές» όπως συνηθίζεται τελευταία να λέγεται. Τότε κάθεσαι και αναρωτιέσαι γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, αξίζει τόσος παραλογισμός, τόση κατάφωρη αδικία! Τελικά αφού το δουλέψεις στο μυαλό αρκετά, καταλαβαίνεις πως δεν αξίζει να επικρατεί η απογοήτευση, γιατί διαφορετικά χάνεται κάθε ελπίδα.
Στην περίπτωσή μας, δεν αξίζει να σιχαθούμε το ποδόσφαιρο γιατί κάποιοι το κακοποιούν (αντί να το υπηρετούν) για τους δικούς τους λόγους. Όσο κι αν κάποια φαινόμενα είναι επαναλαμβανόμενα και προκλητικά, εμφανώς αντίθετα με την κοινή λογική, δεν γίνεται να μας κάνουν να χάσουμε όλοι τα θέλω μας και να αποδεχτούμε με μοιρολατρία την αδικία. Θα τα φωνάζουμε, θα τα καταγγέλλουμε και θα επιζητούμε δικαιοσύνη και κάθαρση.
Ας βγουν κάποιοι και ας μας κατηγορήσουν ότι δυσφημούμε το άθλημα επειδή τα λέμε, είναι κι αυτός ξέρετε ένας τρόπος χειραγώγησης και εξαναγκασμού στη σιωπή και στη «γαργάρα»! Ο κάθε υγιής φίλαθλος όμως και ο κάθε ουδέτερος παρατηρητής που γνωρίζει τα στοιχειώδη για το άθλημα, είναι σε θέση να δει πεντακάθαρα ποιος το δυσφημεί και ποιος όχι. Όχι μόνο αυτό, αλλά να καταλάβει και να κάνει τους δικούς του συνειρμούς και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το τι εξυπηρετεί όλος αυτός ο παραλογισμός…
Πώς να το κάνουμε δηλαδή, δεν είναι σωστό και θεμιτό να πρωταγωνιστεί σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα η διαιτησία… Δεν γίνεται κάθε αγωνιστική να μην κερδίζει η καλύτερη ομάδα για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το αγωνιστικό κομμάτι αλλά με τις αποφάσεις και τα σφυρίγματα… Ναι γίνονται λάθη κάποια στιγμή, αλλά φαίνεται πότε συμβαίνει αυτό και πότε τα πράγματα δεν γίνονται φυσιολογικά. Εκτός κι αν μας θεωρούν όλους ηλίθιους!
Το ποδόσφαιρο είναι θέαμα, είναι ευχαρίστηση, είναι γιορτή, είναι υπόθεση χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο κάθε ανίκανος ή ανάξιος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, που γίνεται αιτία να χαλάσει αυτή η γιορτή και το θέαμα, να παίξει με την υπομονή και την ευχαρίστηση όλων αυτών των ανθρώπων, θα πρέπει να απομακρύνεται τάχιστα από τον χώρο και αν υπάρχουν λόγοι που να αποδεικνύονται να τιμωρείται. Η θα κάνουν όλοι τη δουλειά τους σωστά ή θα βρίσκονται απέναντι σε κυρώσεις που θεσπίζει η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς. Διαφορετικά όλοι (και αυτοί που διοικούν θεσμούς και διοργανώσεις ακόμα) θα είναι υπόλογοι απέναντι στον κόσμο, απέναντι στην κοινή γνώμη. Δεν πρέπει να υπάρχει πια η παραμικρή ανοχή στην υποκρισία.
Κλείνω τονίζοντας με απόλυτη ειλικρίνεια το συμπέρασμα, πως η ήττα του Παναιτωλικού στη Λειβαδιά, με τον τρόπο που ήρθε και διαμορφώθηκε, ήταν ήττα όχι της ομάδας του Αγρινίου αλλά ήττα του ποδοσφαίρου…
