«Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» έλεγε ο Γερμανός Καγκελάριος Μπίσμαρκ, ωστόσο στην Ελλάδα πασχίζουμε, ιδίως τα τελευταία χρόνια, να αποδείξουμε το εντελώς αντίθετο.
Την ερχόμενη Κυριακή έχουμε κατά κοινή ομολογία τις σημαντικότερες εκλογές της μεταπολίτευσης, γιατί εκτός των άλλων θα σηματοδοτήσουν και το τέλος της μια για πάντα. Το τέλος της μεταπολίτευσης οσμίστηκαν πολλοί πολιτικοί, γι΄ αυτό άλλωστε δημιούργησαν και δικά τους κόμματα, τα οποία αποδείχθηκαν είτε μίας, όπως η Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά είτε καμίας χρήσης, όπως το κόμμα που δημιούργησε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Από τη Δευτέρα λοιπόν, η μεταπολίτευση θα κλειστεί διά παντός στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά οι παθογένειές της θα στοιχειώνουν την Ελλάδα μια ζωή. Παθογένειες που δεν θέλει σε καμία περίπτωση ο Ελληνικός λαός να αποβάλλει κι αυτός είναι ο λόγος που ο Μπίσμαρκ λάθεψε για την περίπτωση της Ελλάδας. Εδώ, η πολιτική είναι η τέχνη του ανέφικτου.
Τέχνη μετά πολλών εισαγωγικών, γιατί ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων πιστεύει ότι όλοι οι πολιτικοί είναι «λαδιάρηδες, τα παίρνουν» και ακόμα χειρότερα είναι προδότες της ίδιας τους της χώρας. Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτοί που μιλάνε συλλήβδην για τους πολιτικούς, απαξιώνοντας την τέχνη της πολιτικής, αναφέρονται στους πολιτικούς μόνο των τελευταίων 40 χρόνων λες και το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε το 1974 ή το 1981. Είναι αλήθεια ότι συστηματικά, η πολιτική αυτοακυρώνεται και υπονομεύεται από όσους το παίζουν πολιτικοί ευνοώντας τη δημιουργία απολιτίκ κομμάτων, γενεών και καταργώντας ιδεολογικές διαφορές. Το ποτάμι π.χ του Σταύρου Θεοδωράκη δεν έχει πρόβλημα να εντάξει στους κόλπους του τον Σπύρο Λυκούδη και τους ανανεωτές αριστερούς και ταυτόχρονα να συμμαχεί με την Αντιγόνη Λυμπεράκη και τη Δράση. Η Άντζελλα Γκερέκου δεν προβληματίστηκε καθόλου, μετά τη κατάρρευση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ να πάρει μεταγραφή για τη Νέα Δημοκρατία. Είναι αλήθεια ότι στις δύσκολες ημέρες που βιώνει σχεδόν όλη η κοινωνία, η ενασχόληση με την πολιτική ως επάγγελμα είναι ιδιαίτερα επικερδής ασχολία, έτσι έχουμε την κάθε πιθανή ή απίθανη περίπτωση ανθρώπου να δοκιμάζει την τύχη του στο «εκλέγεσθαι» με την ίδια ευκολία που τη δοκιμάζει στο Τζόκερ. Κι αν σου κάτσει; τότε θα ευνοηθεί και ο ίδιος αλλά και το κόμμα του. Αυτή είναι η επιτομή του πελατειακού κράτους.
Ενοχλεί αφάνταστα όμως το γεγονός πως ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα και κατεστημένο ψάχνει συνενόχους στη νέα γενιά και χρησιμοποιεί τους νέους ανθρώπους ως άλλοθι για τα τα δικά του αδιέξοδα χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της ανανέωσης. Εδώ είναι ακριβώς που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, η ανανέωση δεν κρίνεται ηλικιακά αλλά με βάση τις ιδέες, τις αξίες, τη στάση ζωής, τη φιλοσοφία. Επαίρονται όλοι γιατί η ανανέωση στα ψηφοδέλτια αγγίζει το 60%, αλλά ταυτόχρονα ομολογούν όλοι ότι η προηγούμενη βουλή, έχοντας υποστεί σε τόσο μεγάλο ποσοστό ανανέωση, ήταν η χειρότερη της μεταπολίτευσης. Η δυστυχία είναι ότι οι νέοι άνθρωποι δέχονται ως τιμητικές τις προτάσεις για επάνδρωση των εκάστοτε ψηφοδελτίων αγνοώντας ότι αυτές γίνονται από μια πολιτική ελίτ που ψάχνει διάσωση και τελικά οδηγείται έτι περαιτέρω στην αυτοϋπονόμευσή της η ίδια η πολιτική. Οι νέες γενιές οφείλουν να κάνουν πράξη την ανανέωση -όχι όμως ποσοτικά, αλλά με άκρως ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πρέπει να βάλουν τέλος στα αδιέξοδα της πολιτικής και να την αντιμετωπίσουν σαν την ύψιστη μορφή τέχνης. Τέχνη όχι για βιοπορισμό και για επάγγελμα αλλά ως χόμπι, αγάπη και μεράκι για την καλυτέρευση της καθημερινότητας των πολιτών. Η νέα γενιά πρέπει να επαληθεύσει το Μπίσμαρκ και η αφετηρία θα είναι στις 25 Γενάρη.
