Το ξημέρωμα μας βρήκε στο Αγρίνιο, όπου θα μέναμε άλλη μία ημέρα, προτού γυρίσουμε στο “κλεινόν άστυ”. Αφού αποθανατίσαμε την ανατολή του ηλίου και ξεκουραστήκαμε τέσσερις ώρες, κινήσαμε για τον καθιερωμένο πρωινό καφέ στην πλατεία της πόλης. Εκεί ο NISOS είχε κανονίσει κάποιες συναντήσεις προκειμένου να δει φίλους και συμμαθητές, συντρόφους -όπως έλεγε- από μια παλιότερη εποχή. Πράγματι, προσήλθαν στο ραντεβού όλοι και μέσα σε ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις μιας και κανείς δε γνώριζε την ύπαρξη της Ινές και της Μαγιού. Από την παλιά παρέα οι περισσότεροι παντρεύτηκαν και κάνανε παιδιά ωστόσο κάποιοι μείναν αμετανόητοι εργένηδες μη θέλοντας να καταπατήσουν τον όρκο που δώσαν κάποτε -όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν- βάλλοντας εμμέσως κατά του NISOS, τον οποίο χαρακτήρισαν μέχρι και ρίψασπη εγκαταλείποντας το όνειρο. Καταφανώς οργισμένος ο NISOS θέλησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, με την προσήκουσα όμως ευγένεια. Πεδίο αντιπαλότητας η αγαπημένη συζήτηση, περί πολιτικής.
“Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ένας δικηγόρος μεγάλων εταιριών εντός και εκτός Ελλάδας ασχολείται με την ενεργό πολιτική; Γιατί αυτός ο άνθρωπος γίνεται βουλευτής, υπουργός και ότι άλλο προκύψει; Ο ένας λόγος -ο πιο αγνός- είναι επειδή θέλει να προσφέρει στη χώρα του και στον τόπο του, αλλά θα πρέπει να εξετάσουμε ότι ίσως η ενασχόλησή του αυτή του αποφέρει περισσότερα σε σχέση με το επάγγελμά του. Ασφαλώς υπάρχει η διάθεση για προσφορά και η αγάπη στην πατρίδα και στην κοινωνία, αλλά εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε και πιο καχύποπτα. Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο της πολιτικής χωρίς ιδεολογία, χωρίς όραμα, με μπόλικο ατομικό συμφέρον δεν αξίζει να ασχολούμαστε. Ο Κλεμανσώ άλλωστε έλεγε ότι στην πολιτική διαδέχεται κανείς ηλίθιους και αντικαθίσταται από ανίκανους και στη εποχή μας είναι σημαντικό να διδασκόμαστε αυτά τα λόγια. Βεβαίως και δεν απεμπολούμε κανένα μας δικαίωμα, ο ρόλος του ενεργού πολίτη είναι ο πιο σημαντικός ρόλος μέσα στη κοινωνία, αλλά η ζωή είναι αλλού. Ή τουλάχιστον πρώτα αλλού και κατόπιν στην ενεργό πολιτική. Δυστυχώς το τέλος της ιστορίας -για το οποίο έχει γράψει ο Φουκουγιάμα- ή τουλάχιστον αυτής της φάσης της έχει βρει εντελώς απροετοίμαστους πολιτικούς και πολίτες. Τα κόμματα, που είναι βασικοί πυλώνες της αστικής δημοκρατίας δεν ανταποκρίνονται στον θεσμικό και ουσιαστικό τους ρόλο γι αυτό και η κοινωνία γυρνάει την πλάτη της σε αυτά. Η ελπίδα έχει δώσει τη σκυτάλη σε μια ομαδική απογοήτευση που φτάνει στα όρια της κατάθλιψης πολλές φορές. Για να ξαναϋπάρξει ελπίδα πρέπει να ζήσουμε την πτώση σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, σε όλη της την τραγωδία, μόνο τότε θα σηκωθούμε ψηλότερα. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει μια πάλη συμφερόντων μεταμφιεσμένη σε έναν αγώνα αρχών”.
Η κουβέντα συνεχίστηκε επί μακρόν και στο τέλος της υπήρξε η υπόσχεση ότι “θα ανταμώσουμε σύντομα να υλοποιήσουμε το όνειρο που αφήσαμε στα σπάργανα τότε”. Άλλωστε σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.
Υγιαίνετε
