ΕΙΔΗΣΗ: O Άρης Δαβαράκης είπε σε συνέντευξή του στη lifo.gr πως το toportal.gr φτιάχτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ ενόσω ήταν ακόμη στην Αξιωματική Αντιπολίτευση και συνέχισε να χρηματοδοτείται μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, με χρηματοδότηση απευθείας από το γραφείο του Νίκου Παππά, ενώ ο ίδιος ο Άρης Δαβαράκης εξομολογείται ότι λάμβανε από το γραφείο Παππά μηνιαίως 1.000 ευρώ (και 500 ευρώ ο συνεργάτης του) για να τρέξει την ιστοσελίδα από το 2013…
Ο κ.Δαβαράκης αφηγείται:
…Το site το σκέφτηκε ο Χριστόφορος Βερναρδάκης και πήγαμε στο γραφείο του Τσίπρα να δούμε πώς θα γίνει. Ήταν εκεί και ο Νίκος Παππάς. Στα γραφειάκια της Μητροπόλεως βρεθήκαμε. Εκεί κάναμε κάποιες συναντήσεις, μου έδωσε τα μίνιμουμ που είπα προηγουμένως και έτσΙ προχωρήσαμε.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Όταν γράψατε για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα τι ακολούθησε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν υπήρξε καμία αντίδραση από μέρους τους.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Και ήταν το σημείο όπου άλλαξε η σχέση οικονομικής υποστήριξης προς το Portal;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ναι. Δεν με πήρε κανείς τηλέφωνο, δεν υπήρξε καμία επαφή. Απλώς σταμάτησαν να μπαίνουν τα χρήματα στους λογαριασμούς. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω, αλλά δεν απαντούσαν. Ο μόνος, ο οποίος, αν του έστελνα μήνυμα για καλά Χριστούγεννα μου απαντούσε αμέσως, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:
Αυτά που αποκαλύπτει ο κ. Δαβαράκης είναι ο ορισμός της πληρωμένης δημοσιογραφίας. Έτσι γινόταν πάντα με τους πληρωμένους κονδυλοφόρους. Αλλά η διαπλοκή είναι κακή όταν την κάνουν οι άλλοι. Όταν την κάνουμε εμείς, είναι για καλό σκοπό…
Λοιπόν, αυτοί οι αλλοπρόσαλλοι τύποι, συστηματικοί διαστρεβλωτές παγίων αρχών και αρετών, “κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια”, έστειλαν στα κρεματόρια του εμμονικού τους κόσμου τις ευγενέστερες αστικές έννοιες. Σε όσους δε υπέβαλλαν ενστάσεις για την αρχική απρέπεια, κούνησαν και το δάχτυλο, ενίοτε σε βαθμό κακουργήματος.
Αδυνατούν τώρα να φανταστούν οι φαφλατάδες ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι σ’ αυτή τη χώρα που ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ποτέ από κανέναν, ούτε για καλό σκοπό, ούτε για κακό σκοπό κι επέμεναν ολόκληρη ζωή να πληρώνονται μόνο από τη (σωστή) δουλειά τους, όσα λίγα κι αν τους έδινε αυτή για το ψωμί τους… Έντιμοι δημοσιογράφοι πλήθος, χωμένοι σε ταπεινά γραφεία εφημερίδων, κυρίως, που έκαναν παράλληλες δουλειές για να επιβιώσουν, αλλά λοιδορήθηκαν όσο κι οι άτιμοι (για να μην πούμε και περισσότερο αυτοί, επειδή “χαλούσαν την πιάτσα”) κάμποσοι δε απ’ αυτούς “θάφτηκαν ζωντανοί” χωρίς απολογία, ούτε καν με μία προσαγωγή σε δίκη, αλλά με μία κατηφορική γενίκευση, κάτι σαν βρώμα στον αέρα, μόνο και μόνο επειδή ήταν δημοσιογράφοι, άρα, εξ ορισμού, ένοχοι διαπλοκής, όσο κι οι πολιτικοί…
Περιέργως, δεν κατονομάστηκαν ποτέ ως πληρωμένοι κονδυλοφόροι οι δημοσιογράφοι της “Αυγής” και του “Ριζοσπάστη”, ούτε οι δημοσιογράφοι των κομματικών ραδιοφώνων ή των sites τελευταία, δεν καταγγέλθηκαν ποτέ τα τρολ, αν και πληρώνονταν απευθείας από το κόμμα και προπαγάνδιζαν μια ζωή τη γραμμή του, δεν κατηγορήθηκαν ποτέ για διαπλοκή οι αριστεροί δημοσιογράφοι που σιτίζονταν σημειωτέον από κρατικά Μέσα Ενημέρωσης ή άλλοι, που εργάζονταν ως ταλιμπάν σε Ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης, όπου – στο όνομα της (αστικής) ελευθεροτυπίας βεβαίως – κατέθεταν την κομματική (και καθόλου ανεξάρτητη βέβαια) οπτική τους καθοδηγώντας κομματικά το λαό, μισθοδοτούμενοι όμως από τα ίδια τα ιδιωτικά – μην ξεχνάμε – ΜΜΕ… τα ίδια εκείνα που (απ’ όλους, μηδέ εξαιρουμένων των ιδίων) κατηγορούνταν ως διαπλεκόμενα…
Το τρελό αυτό φαινόμενο, να πεις η παράνοια, η συλλογική παράκρουση, ήρθε καιρός ν’ ανυψωθεί και ανυψώθηκε σε κυρίαρχη ιδέα, ολική ιδεοληψία καλύτερα, εξελίχθηκε σε λαϊκό ιδεασμό. Από τις αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες ιδεολογικών συμφερόντων, πέρασε καρκινικά το 2011 στη λαϊκή μάζα ως ενιαία επιδημική έκφραση των μεν και των δε, γεγονός που ενοποιούσε στον δημόσιο διάλογο για πρώτη φορά τα δύο πολιτικά άκρα και δη σε μια νέα κοινωνικοπολιτική διάσταση. Γι’ αυτό και συνιστά στις μέρες μας κοκκινογάλαζο εκφασισμό μιας ανοχύρωτης (από διαχρονικές αξίες) κοινωνίας. Ο κόσμος, όντας θύμα μακράς παραπληροφόρησης, έγινε αφόρητα καχύποπτος, αφοριστικός πλέον επί δικαίων και αδίκων.
Η λάσπη αυτών των βοθρολυμάτων δηλητηριάζει ανεμπόδιστα πια τον δημόσιο βίο (και θα το κάνει για πολλές δεκαετίες ανεπίστροφα) υποσκάπτοντας θανατερά τα θεμέλια της ούτως ή άλλως χειμαζόμενης Δημοκρατίας μας…
