Το ερώτημα που τίθεται πια δεν είναι αν οι έλληνες είναι υπερκαταναλωτικοί, αλλά αν αυτό το φαινόμενο συνέβαλε με το δικό του μοναδικό τρόπο στην «κρίση» της χώρας. Ως καταστάσεις είναι σίγουρο πως σε όλους μας θυμίζουν κάτι από την προσωπική μας ζωή, τον κύκλο των «δικών» μας:
-Για να παντρευτώ, πρέπει να κάνω τραπέζι στο «τάδε» γνωστό κέντρο, να φορέσω καινούριο νυφικό (όσο πιο ακριβό και επώνυμο «τραβάει» η τσέπη της πεθεράς), προσκεκλημένοι θα είναι «κάποιοι» δικοί μας, αλλά και όλοι οι γνωστοί και συνάδελφοι του μπαμπά και της μαμάς (στους οποίους φυσικά «έχουν την υποχρέωση») και καταλαβαίνετε πως δεν μπορώ να κάνω πίσω. Δεν είναι μόνο δική μου η στιγμή, αλλά και των γονέων… Φυσικά, το σπίτι πρέπει να είναι πλήρως εξοπλισμένο προτού μπούμε με το σύζυγο (ηλεκτρικά, έπιπλα κλπ). Πως θα γίνουν όλα αυτά με δύο ή έναν ίσως μισθό? Δάνειο φυσικά και ό,τι βάλουν οι γονείς («υποχρέωσή τους να μας παντρέψουν, ας βρουν τη λύση»)
– Δεν «λέει» νέος άνθρωπος να κυκλοφορώ με μεταχειρισμένες παλιατζούρες αυτοκίνητα. «Το αυτοκίνητο δείχνει ποιος είσαι». Άλλωστε το είχα τόσα χρόνια «άχτι» να το αγοράσω… Πώς? Τόσο ακριβό αμάξι? Δοσούλες, δοσούλες, δανειάκι, δανειάκι!
– Θα βγούμε. Ε! Εντάξει δεν έχουμε πολλά χρήματα μέχρι τέλος του μήνα, αλλά τα μπουζουκάκια βρέ αδελφέ δεν μπορώ να τα κόψω.. Καταλαβαίνεις. Να βγάλω την ενέργεια της εβδομάδας. Τι? Κλέφτες οι ιδιοκτήτες? Ακριβά τα μπουκάλια? Υπερτιμημένα? Όλα για το «αίσθημα» όμως!
Αν τα ολίγα παραπάνω σας είναι οικεία, καταλαβαίνετε απόλυτα πόσο εύκολα γεννήθηκαν τα «υπερχρεωμένα» νοικοκυριά ως αποτέλεσμα ενός άλλου American dream σε ελληνική έκδοση.
