Ο Παναιτωλικός εξασφάλισε το περασμένο Σάββατο το στόχο που είχε θέσει στην αρχή της σεζόν και πέτυχε για πολλοστή φορά φέτος κάτι που ποτέ δεν είχε κατορθώσει στο παρελθόν. Στην προκειμένη περίπτωση, το να εξασφαλίσει βαθμολογικά την παραμονή του στη μεγάλη κατηγορία. Πλέον η σκέψη όλων αρχίζει να προσανατολίζεται στο τι πρέπει να γίνει, ώστε στο επόμενο πρωτάθλημα ο πήχης να ανέβει ακόμη πιο ψηλά.
Όλων είπα, ουπς λάθος, κάποιοι λιγοστοί παραμένουν αδιόρθωτοι και στο αποκορύφωμα των επιτευγμάτων αυτής της ομάδος στην μακρά ιστορία της, επιμένουν να ανακαλύπτουν «φαντάσματα»! Αλλά με αυτούς θα ασχολούμαστε τώρα; Δεν αξίζει τον κόπο. Το μόνο κακό είναι ότι υπάρχουν δυστυχώς μερικοί αφελείς που παρασύρονται προσωρινά από τη «παντογνωσία» τους, αλλά ευτυχώς η μιζέρια δεν είναι κολλητική όπως βέβαια και η λαμογιά χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων.
Απομένουν δύο αγωνιστικές για να ολοκληρωθεί μια ιστορική πραγματικά πορεία για τον Αγρινιώτικο σύλλογο και πρέπει να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά μία αγωνιστική εικόνα που θα δώσει αποστομωτικές απαντήσεις σε κάθε κακεντρέχεια και θα συνάδει πλήρως με την αξία του αλλά και τις αξίες που αντιπροσωπεύει. Τώρα αν είναι ανάλογα και τα αποτελέσματα θα ήταν ευχής έργο, όμως αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την προσπάθεια, θέλει και τύχη και στην Ελλάδα πολλές φορές δεν φτάνει ούτε αυτή…
Κατά τα άλλα αξέχαστο θα μείνει στους φιλάθλους το «εξαιρετικό» θέαμα που παρακολούθησαν στο παιχνίδι με τη Βέροια! Τέτοια δυσφήμηση του αθλήματος, με το αντιποδόσφαιρο που είδαμε από την ομάδας της Ημαθίας, μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συναντήσει κανείς. Γιατί πως αλλιώς εκτός από δυσφήμηση του ποδοσφαίρου μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αυτό το χάλι που παρακολουθήσαμε, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο του συγκεκριμένου αγώνα; Η συγνώμη του Ντόστανιτς στη συνέντευξη τύπου μετά τη λήξη, δεν εξαγνίζει αυτού του είδους τις πρακτικές, ούτε «γιατρεύει» τη ζημιά που κάνουν.
Σίγουρα ο σκοπός πολλές φορές «αγιάζει» τα μέσα, αλλά υπάρχουν όρια βρε αδερφέ. Δεν μπορεί να προτάσσεται η σκοπιμότητα του αποτελέσματος και να σιχαίνεται ο κόσμος αυτό που βλέπει. Να οδηγείται στην απομάκρυνσή του από τα γήπεδα λόγω αυτού του θεάματος, για να εξασφαλίζουν κάποιες ομάδες και κατά συνέπεια οι πρόεδροί τους, το δικαίωμα να βρίσκονται στο προσκήνιο ή την δημοσιότητα της μεγάλης κατηγορίας και σε ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό.
Αλήθεια, δεν θα έπρεπε να προβληματίζει το ότι δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο σε πρωταθλήματα προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών, παρά στο υποβαθμισμένο και απαξιωμένο ελληνικό πρωτάθλημα;
