Μετά από τόσα δεινά χρειάζεται η περίσκεψη
Πρωθυπουργοί έγιναν «τα τζάκια», εντάξει. Τη μεταπολίτευση βέβαια τη μονοπώλησαν γενικώς οι πετυχημένοι. Αυτοί έγιναν Δημοτικοί Σύμβουλοι, Δήμαρχοι, Νομάρχες, Περιφερειάρχες, βουλευτές, Υπουργοί, Διοικητές Οργανισμών. Όλοι τους ήταν τιτλούχοι, καταφερτζήδες, επιτήδειοι, ελάχιστοι απ’ αυτούς δεν ήταν ή δεν έγιναν λεφτάδες, όλοι τους όμως ήταν «παιδιά του κομματικού σωλήνα». Οι νικητές. Είναι αυτοί, ναι, που έφεραν την Ελλάδα στο «μη παρέκει». Να όμως που ήρθε η ώρα των ηττημένων…
Ετούτοι εδώ, θες από χορτασμό, θες από ανικανότητα, δεν μπορούν να κάνουν κάτι χρήσιμο για τη χώρα. Ούτε καν το ελάχιστο… Δεν είναι ότι δεν θέλουν. Θέλουν. Αλλά δε μπορούν. Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να εφαρμόζουν (και μάλιστα πλημμελώς) τους όρους των μνημονίων. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια δεν έκαμαν τίποτα για την παραγωγή και για το επιχειρείν, δύο στρατηγικές δράσεις, οι οποίες θα έλυναν το πρόβλημα της ανεργίας, άρα και της ύφεσης. Κι αυτό το κάτι που ΔΕΝ έκαμαν, δεν τους το απαγόρεψε η «Τρόικα». Αντίθετα. Προσφέρθηκαν Ευρωπαίοι τεχνοκράτες να έρθουν να βοηθήσουν στη λειτουργία της κρατικής μηχανής, ζητούν ματαίως την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, αλλά οι συνδικαλιστές το αρνήθηκαν επικαλούμενοι… πατριωτικούς λόγους! Και δεν ήρθαν. Άρα μπορούμε σήμερα να πούμε ότι: Αν το 2010 ή το 2011 είχαν απολύσει τις στρατιές των πλεοναζόντων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ (όπως θα έκανε κάθε λογική επιχείρηση για να μην χρεοκοπήσει) είναι σίγουρο… ΔΕΝ θα έρχονταν ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο, ούτε το τέταρτο μνημόνιο. Δεν θα έρχονταν! Διότι οι δανειστές θα είχαν πεισθεί από την πρώτη στιγμή ότι η χώρα αποφάσισε να νοικοκυρευτεί. Η ύφεση θα είχε τελειώσει προ πολλού. Οι απαιτήσεις των «Τροϊκανών» (που ακούγονται σήμερα παράλογες) συμβαίνουν, επειδή δεν πείσαμε κανέναν, ούτε το 2010, ούτε το 2011, ούτε το 2012, ούτε το 2013, δεν πείσαμε ούτε καν τους εαυτούς μας, ότι η χώρα επιτέλους λογικεύτηκε και θέλει τώρα να βάλει τάξη στο χάος.
Για δε την απροθυμία απόλυσης 400.000 υπαλλήλων (όπως είχε ζητήσει εγκαίρως ο Στέφανος Μάνος) δεν ευθύνονται μόνο «τα δύο μεγάλα κόμματα» που κυβέρνησαν τον τόπο, δεν ευθύνεται μόνο το καταραμένο «πελατειακό κράτος», αλλά ΚΑΙ η αριστερά ή, τελοσπάντων, ο παραφουσκωμένος ΣΥΡΙΖΑ, που παριστάνει την αριστερά. Για ν’ ακριβολογούμε, ευθύνεται ο πανίσχυρος (και κρατικοδίαιτος) συνδικαλισμός. Όλοι μαζί απ’ άκρο εις άκρο της Βουλής (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους) ευθύνονται για τη ΜΗ απόλυση 400.000 αργόμισθων, η προστασία των οποίων (από τους μεν και τους δε) οδήγησε στο κλείσιμο 250.000 επιχειρήσεων και τη δημιουργία μιας στρατιάς 1.500.000 ανέργων…
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, όσο και να είναι δυσάρεστη.
Μένει να παραμερίσει ο λαός ΟΛΑ τα μνημονιακά και τα αντιμνημονιακά κόμματα, να ελευθερωθεί ο χώρος όπου θα φυτρώσουν και θα καρπίσουν οι κοινωνικές εφεδρείες, οι Αποτυχημένοι δηλαδή Έλληνες, οι επιχειρηματίες, οι χρεοκοπημένοι επαγγελματίες, οι ηττημένοι του μεταπολιτευτικού μοντέλου. Οι πολίτες που ηττήθηκαν κατά κράτος την τελευταία τριακονταετία, επειδή δεν συμπορεύτηκαν με την πρακτική της αρπαχτής.
Στις εκλογές του 2012 κυριάρχησε ο θυμός, η αγανάκτηση, η εκδίκηση. Απολύτως ανθρώπινο. Τώρα όμως πρέπει να έρθουμε στα συγκαλά μας. Να ζυγίσουμε την κατάσταση και να στοχαστούμε. Χρειάζεται σύνεση. Χρειάζεται να γυρίσουμε το βλέμμα στην ίδια κοινωνία και ν’ ανακαλύψουμε ανάμεσα στο πλήθος τις παρουσίες που εκτιμήσαμε για την πάγια στάση τους. Χρειαζόμαστε αυτούς τους Έλληνες όσο ποτέ. Άλλωστε… είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
