Η μόνη εφικτή πράξη

moutzes-vouli

Έφταιξαν οι πολιτικοί. Να τους κρεμάσουμε. Και μετά;

Ενταγμένος ο πολίτης στην κοσμοθεωρία των δικαιωμάτων και των προνομίων επί δεκαετίες, θορυβημένος όμως από την κατάρρευση ενός μοντέλου ζωής που έμοιαζε οριστικό και αμετακίνητο, αδυνατεί να εκτιμήσει πλέον τη μεγαλύτερη ευεργεσία, διότι στο γνωστικό του πεδίο δεν καταγράφηκε ποτέ καμία πληροφορία που θα επέτρεπε αναγνώρισή της. Το καλύτερο γι’ αυτόν είναι «ξένο σώμα», δεν διαφέρει καθόλου από τον Πακιστανό που, αλλόφυλος ων, εγκαταστάθηκε στη γειτονιά…

Είναι πια τετριμμένο να λες ότι «τίποτα πια δεν θα ξαναγίνει όπως το ξέραμε». Γίνεται τετριμμένο, δηλαδή αδιάφορο, επειδή κανείς δεν θέλει ν’ ακούσει τι θα είναι το νέο. Οι μισοί αγωνίζονται ν’ ανακτήσουν δυνάμεις μεταχειριζόμενοι τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποιούσαν επί δεκαετίες. Οι άλλοι μισοί περιμένουν να περάσει η μπόρα για να επιστρέψει η χώρα σ’ εκείνα που ξέραμε. Η ιδέα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ» πηγάζει απ’ αυτόν ακριβώς το συνειρμό.

Φυσικά, κανείς από τους δύο δεν θα επιβεβαιωθεί, άρα η νέα διάψευση των προσδοκιών, ίσως αποδειχτεί χειρότερη από την πρώτη.

Κάπου ανάμεσά τους όμως αρχίζει και ξυπνάει μια εναλλακτική σκέψη, η οποία θέλει ν’ ανατρέψει τόσο τη μία, όσο και την άλλη λογική. Η ιδέα αυτή θέλει να υπερβεί κόμματα και ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες και θρησκείες, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να τα δει «από την αρχή», όλα σε μηδενική βάση.

Πώς γίνεται όμως αυτό;

Κατ’ αρχήν, πρέπει να ξεπεράσουμε, επιτέλους, την παγίδα που στήνει συνεχώς μπροστά μας το ερώτημα «τις πταίει;», αλλά και η ποικιλία των απαντήσεων σε αυτό: Φταίνε οι πολιτικοί ή φταίνε οι πολίτες ή όλοι φταίμε ή φταίει το σύστημα ή φταίνε οι επικυρίαρχοι ή φταίνε οι εξωγήινοι… Εν τέλει, φταίνε όλοι, εκτός από μας…

Νισάφι πια με το ερώτημα «τις πταίει;». Νισάφι και με τις απαντήσεις σ’ αυτό…

Είναι τόσο δύσκολο άραγε να ξεκολλήσει το πουλί από την ξόβεργα;

Φαίνεται ότι είναι, αλλά πρέπει να γίνει. Αυτό άλλωστε κάνει και τη διαφορά του ανθρώπου από το πουλί. Είναι ανάγκη, είναι ανάγκη ζωής, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου πλέον να θέσουμε νέο ερώτημα: «Τι θα κάνουμε τώρα;».

Η καλύτερη απάντηση απ’ όσες σκεφτήκαμε, είναι μία κι απλή, όπως την καταγράφει η Γιούλα Ράπτη στο protagon στις 17 Ιανουαρίου:

“Οι πράξεις πού είναι; Η μόνη πράξη, που μπορώ να σκεφτώ ως εφικτή, είναι ο καθένας να κάνει το καλύτερο εκεί που βρίσκεται, ό,τι κι αν κάνει, και να σταματήσει να καταναλώνει την ενέργειά του και τον χρόνο του στο να κατηγορεί όλο το σύμπαν”.

Το κάνουμε αυτό;

Όχι. Δεν το κάνουμε.

Άρα φταίμε!.

Μπορεί να ΜΗ φταίξαμε εμείς για την κατάντια της χώρας. Δεκτό! Μπορεί για όλα να έφταιξαν οι πολιτικοί. Το σύστημα. Η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Μπορεί για όλα να έφταιξαν οι δρακονιανοί. Μπορεί εμείς να είμαστε αθώοι για το έγκλημα. Δεκτό. Επιτέλους, δεκτό.

Τώρα όμως… τι κάνουμε;

Κάνουμε άραγε το σωστό; Κάνουμε τάχα καλά εκείνο που επιμερίζεται στην δική μας ευθύνη;

Τι κάνουμε στη δουλειά μας;

Κάνουμε ό,τι κάναμε πάντα! Ο υποψήφιος πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου Χρήστος Δημητριάδης γράφει σε επιστολή του: «Συνάδελφοι, τώρα είναι η ώρα ν’ αντιδράσουμε όλοι μαζί ενωμένοι για να διατηρήσουμε τουλάχιστον τα κεκτημένα»…

Καταλάβατε;

Τα κεκτημένα…

Αυτό είναι το μέλημα όλων…

Ε, δε γίνεται έτσι!

Και, τουλάχιστον, αυτή τη φορά, δεν θα μας φταίει κανείς, αλλά το ξερό μας το κεφάλι που κάνει την αριστερή ή την δεξιά επανάστασή του … για να διατηρήσει τα κεκτημένα…

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος