Το πολιτικό τοπίο είναι ένα καζάνι που κοχλάζει
Η επάνοδος της δεξιάς στην εξουσία θα γίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά δεν θα είναι μόνο εγκατάσταση στην κυβέρνηση, θα είναι και στην κοινωνία, εκεί δηλαδή που η εξουσία ασκείται εξειδικευμένα και κλαδικά: Στα συνδικάτα. Και στον καλλιτεχνικό χώρο, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, τους μουσικούς, τους αοιδούς, τους ζωγράφους, τους συγγραφείς, την διανόηση. Στον Τύπο. Χωρίς την αποαριστεροποίηση όλων αυτών η κυβέρνηση της δεξιάς δεν έχει καμία τύχη.
Η Νέα Δημοκρατία, ως μία έκφραση της δεξιάς, έχασε προ πολλού το ιδεολογικό της στίγμα. Ίσως βέβαια να μην το είχε και ποτέ. Πάντως, μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και το οριστικό τέλος της αριστερής ηγεμονίας του στη δημόσια ζωή, η επιστροφή της ιδεολογικής Νέας Δημοκρατίας θα ήταν μια κάποια λύση απέναντι στην ακέφαλη πλέον και ακυβέρνητη αριστεροσύνη της διοίκησης και της κοινωνίας.
Ο επιχείρηση του Αλέξη Τσίπρα να εκφράσει την ηγεσία της αριστερής συνείδησης στην Ελλάδα έχει ελάχιστες ελπίδες να πετύχει, επειδή γίνεται με εφήμερα συνθήματα, που δεν έχουν όμως κάποιο βαθύτερο πολιτικό νόημα. Η απουσία πια του ΠΑΣΟΚ από αυτό το επίπεδο δεν συνιστά αυτόματη αντικατάστασή του στην καθοδήγηση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτή την ιστορική συνθήκη, θα είχαμε ένα πολύ ιδιαίτερο φαινόμενο, πολύ πιο ιδιαίτερο από εκείνο του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ’80. Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου υλοποίησε (όσο υλοποίησε) τον ιδιόρρυθμο «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό», ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να υλοποιήσει τον τέταρτο.
Η διαπίστωση αυτή στρέφει και πάλι το βλέμμα μας στη Νέα Δημοκρατία για να δούμε τι συμβαίνει μ’ αυτήν. Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει, είναι το εξής: Δεν έχει αποσαφηνίσει τον χαρακτήρα της. Το ιδεολογικό της κάδρο είναι κενό. Αλλ’ αυτό το κενό δεν είναι τόσο αθώο, όσο φαίνεται στα μάτια του αμύητου παρατηρητή. Αυτό το κενό θα το καλύψει υιοθετώντας αρχές της Χρυσής Αυγής. Ή θα το κάνει ή ένα μεγάλο μέρος της θα ρουφηχτεί από την Χρυσή Αυγή. Είναι νομοτέλεια.
Σε άρθρα υποψιασμένων αναλυτών που πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται ιδέες για την «επανελλήνιση της παιδείας» ή για την αποαριστεροποίηση του κρατικού μηχανισμού. Και μπορεί να μην έχουν ακόμη αντιληφτεί ότι αυτά τα δύο δεν αρκούν, σύντομα όμως θα καταλάβουν ότι η αποαριστεροποίηση πρέπει να επεκταθεί και σε πολύ πιο ευαίσθητους χώρους, κυρίως σ’ αυτούς, όπως για παράδειγμα τα σύγχρονα είδωλα: Οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες γενικώς, ο έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος. Και, πριν απ’ όλα, τα συνδικάτα.
Μα πώς θα το κάνουν αυτό;
Δεν θα το κάνουν με απαγορεύσεις, ούτε με βία. Αν συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να γίνει, θα καταλάβουν ότι δεν μπορεί να γίνει με βία. Ελπίζουμε τουλάχιστον ότι θα το επιχειρήσουν με συστηματική ανάδειξη των «δικών τους παιδιών» χρησιμοποιώντας τα «δικά τους» Μέσα Ενημέρωσης.
Αλλά εδώ είναι κι ο κόμπος: Εάν το κάνει η Νέα Δημοκρατία με τη σημερινή της μορφή, θα γίνει αναίμακτα. Εάν το κάνει η Χρυσή Αυγή θα γίνει αιματηρά. Εάν το κάνει ένα νέο κόμμα που θα αναμιγνύει τις δύο εκφάνσεις της δεξιάς, θα γίνει και με τα δύο, άλλοτε ήπια κι άλλοτε βίαια.
Υποθέσεις θα πεις. Καθόλου! Μπορεί η πολιτική σκέψη στην Ελλάδα να έχει εκπέσει στο ναδίρ, αλλά οι κανόνες για την εγκαθίδρυση εξουσίας είναι αιώνιοι και δοκιμασμένοι σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις εποχές.
