ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί ν’ ασκήσει κριτική στην συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου! Δε μπορεί, γιατί δεν έχει αφετηρία, δε μπορεί να ξεκινήσει από κάπου τον συλλογισμό.
ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ κριτική στον Σύριζα, ακόμα και η πιο καλοπροαίρετη, μοιάζει να υπερασπίζεται τη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ, αν όχι τους δανειστές…
ΟΜΩΣ… ποιος – και γιατί – να υπερασπιστεί τον Αντώνη Σαμαρά που προκάλεσε εκλογές το 2012 κι έκαμε αμέσως τις κωλοτούμπες του ντουνιά και διεξήγαγε εκλογές το 2015 οχυρωμένος πίσω από εικονίσματα και ψευτοδιλήμματα;
ΓΙΑΤΙ να υπερασπιστεί κανείς τον τακτικιστή Βαγγέλη Βενιζέλο που δεν είχε αρχή, μέση και τέλος στα καμώματά του στρογγυλεύοντας εξοντωτικά τους τόνους και τα πνεύματα;
ΓΙΑΤΙ να υπερασπιστεί κανείς τον Γιώργο Παπανδρέου που επί τρία χρόνια σιωπούσε και ίδρυσε κόμμα για να πει στο πανελλήνιο τον βουβό καημό του;
ΟΙ ΤΡΕΙΣ αυτοί μοιραίοι πολιτικοί άνδρες, εκπρόσωποι των δύο κομμάτων εξουσίας που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση, δεν αξίζουν την υπεράσπιση κανενός, ακόμα και στο λίγο δίκιο που θα μπορούσε να έχουν…
ΟΜΩΣ η κριτική της εξουσίας είναι αναγκαία, αφού χωρίς αυτήν, η διολίσθηση της κυβέρνησης σε αλαζονεία είναι βεβαία!
Η ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ της δημοσιογραφικής κριτικής στην “λαοπρόβλητη κυβέρνηση” δεν είναι παρά η συνέχεια του υμνολογίου που απολάμβανε η “κυβέρνηση των προδοτών”…
