Αναζητώντας το ιδεολογικό στίγμα του Κέντρου, θα υπολογίσουμε κατά συνθήκη ότι χρειαζόμαστε κάτι ανάλογο με το σλόγκαν της αριστεράς «να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο». Και κάτι ανάλογο με το σλόγκαν της δεξιάς «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Χρειαζόμαστε δηλαδή απαραιτήτως το ενδιάμεσο μήνυμα που «θ’ αδειάζει» ταυτόχρονα και τον ισοπεδωτικό κομμουνιστικό διεθνισμό και τον ισοπεδωτικό επίσης εθνικιστικό εθνισμό. Χρειαζόμαστε ένα όραμα, μία έννοια και μία φράση.
Το όραμα του κομμουνισμού και των αριστερών παραφυάδων του «να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο», προϋποθέτει μία παγκοσμιοποιημένη και πολυπολιτισμική κοινωνία, εντός της οποίας το έθνος και η φυλή δεν έχουν φυσικά θέση. Αν και ο Λένιν εγκατέλειψε το στόχο της παγκόσμιας επανάστασης που οραματίζονταν οι πρώτοι Διεθνιστές κι επέβαλε στη Ρωσία τον «σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα», ο Διεθνισμός δεν έπαψε ποτέ να διαποτίζει το σώμα της αριστεράς από τα άκρα της μέχρι τις σοσιαλιστικές ή τις κεντροαριστερές εκδοχές της. Σήμερα όμως που ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών με έκθεσή του προβλέπει ότι μέχρι το 2040 η Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι μία μουσουλμανική χώρα, ακούμε τη Μέρκελ να δηλώνει ότι «ο πολυπολιτισμική κοινωνία απέτυχε».Ανάλογες δηλώσεις έκαμε ακολούθως ο Κάμερον. Είχε προηγηθεί όμως όλων ο Σαρκοζί με συγκεκριμένα μέτρα κατά των αθίγγανων. Η Τουρκία απειλείται με κατάρρευση ως κράτος, επειδή μέχρι το 2050 οι Κούρδοι θα είναι περισσότεροι από το 50% του πληθυσμού. Επομένως, για να σταματήσει κάποτε η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, δεν πρέπει να νικηθεί μόνο το κεφάλαιο ή να επιβληθεί η δικτατορία του προλεταριάτου ή να γίνει η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία με δημοκρατικό τρόπο, αλλά πρέπει, ταυτόχρονα, να καταργηθούν οι διαχωρισμοί των ανθρώπων σε έθνη, ώστε «να σταματήσει η εκμετάλλευση του έθνους από άλλο έθνος». Κι αυτό γίνεται ως εξής: Να πάψουν οι πολίτες της Ελλάδας να έχουν μόνο Ελληνική καταγωγή, διότι (με μοναδικό κριτήριο την εργασία, αντί της καταγωγής) στη χώρα κατοικούν δικαιωματικά οι Αλβανοί, οι Πακιστανοί, οι Νιγηριανοί, οι Αφγανοί, οι Παλαιστίνιοι, οι Κινέζοι, οι Βούλγαροι, οι Πολωνοί, οι Γεωργιανοί, οι οποίοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, ενώ τα παιδιά τους θα γίνουν κι αυτά Έλληνες. Κι επειδή οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα είναι μουσουλμάνοι, το 2050, σε σαράντα χρόνια (όσο απέχουμε σήμερα ακριβώς από την μεταπολίτευση) αν όχι πολύ γρηγορότερα, η Ελλάδα θα είναι μία μουσουλμανική χώρα με κάποιο Ερντογάν πρωθυπουργό κι έναν Αχμέτ Νταβούτογλου οδηγό που θα ονειρεύεται την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με θεμέλιο το Ισλάμ, αφού ο μόνος συνδετικός κρίκος των ετερόκλητων πολιτών δε μπορεί να είναι παρά μονάχα ο Αλλάχ, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου συνδετικός κρίκος του ετερόκλητου Ρωμαϊκού στρατού ήταν ο Χριστός. Το εύλογο ερώτημα «πώς συνδέεται η αριστερά με τον Αλλάχ, έχει μια εύλογη απάντηση: Το Ισλάμ αποτελεί τη μοναδική συγκολλητική ουσία μιας κοινωνίας όπου έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και του έθνους από άλλο έθνος.
Απέναντι σ’ αυτή την ιδεολογία παρατάσσεται ως αντίπαλο δέος το δόγμα της δεξιάς «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Δεν έχει σημασία που έγινε γνωστό επί χούντας. Όπως και το αξίωμα της αριστεράς, έτσι κι αυτό, πανομοιότυπα, διαποτίζει το σώμα της δεξιάς από τα απόλυτα άκρα της μέχρι τις χριστιανοδημοκρατικές ή τις κεντροδεξιές εκδοχές της. Στην περίπτωσή της η έννοια του έθνους αποτελεί αφετηρία και κατάληξη της Ιδέας, αλλά με τρόπο μονιστικό, μονοδιάστατο, θεολογικό, ανάδελφο, καλλιεργεί αντιλήψεις περί περιούσιου λαού ή ανωτερότητας κατά το πνεύμα ή καθαρότητας ως προς το αίμα και, τελικά, στήνει όρθια τη φενάκη περί μοναδικής αλήθειας. Δεν είναι μόνο η αντιδιαλεκτική ιδεολογία του συντηρητισμού που λέει «να τ’ αφήσουμε, όπως τα βρήκαμε από τους προγόνους» (άσε που η Μνήμη δεν πάει πιο πέρα από τον προηγούμενο αιώνα) αλλά είναι η άρνηση σε κάθε αναθεώρηση στάσης και κάθε κατάργηση των στερεοτύπων που ακυρώνουν την εξέλιξη. Η συντηρητική και άλλοτε πουριτανική δεξιά ιδεολογία γέννησε την Κου Κλουξ Κλαν στην Αμερική, αλλά και τον Ναζισμό στη Γερμανία. Δεν υποστήριξαν μόνο το ρατσισμό, αλλά και την αυτοχθονία.
Έχουμε λοιπόν, από τη μια, την λεγόμενη «προοδευτική» ιδεολογία της αριστεράς και από την άλλη την λεγόμενη «συντηρητική» ιδεολογία της δεξιάς. Με όποιες αποχρώσεις και όποιες παραφυάδες η καθεμιά. Το ζητούμενο για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά και τον κόσμο όλο, δεν είναι μόνο η απόσταση από τη μία ή την άλλη. Το Κέντρο γεννήθηκε απ’ αυτή την απροθυμία της πλειοψηφίας να ενταχθεί στη μία ή την άλλη πτέρυγα της πολιτικής ζωής. Αλλά δεν έβγαλε πουθενά, ήταν και παρέμεινε στη διάσταση των χαμηλών τόνων που λεηλατούνται πότε από τ’ αριστερά, πότε από τα δεξιά. Τώρα όμως το Κέντρο καλείται από την Ιστορία να ιδεολογικοποιηθεί. Ν’ αποχτήσει ιδεολογία ικανή και αξιόμαχη απέναντι στο ισχυρό ιδεολογικό μήνυμα της αριστεράς και στο ισχυρό επίσης ιδεολογικό μήνυμα της δεξιάς, χρειάζεται ένα μήνυμα με ισοδύναμο λαϊκό έρεισμα. Για το πόσο αναγκαίο είναι αυτό, αρκεί να υπολογιστεί ότι ο κόσμος που θέλει το Κέντρο, υπερβαίνει το 60% του Ελληνικού λαού, ο κόσμος όμως που θέλει την αριστερά ή την δεξιά (με όρους γνησιότητας) δεν υπερβαίνει αθροιστικά το 40%. Στατιστικά θα έπρεπε να δώσουμε 20% στη μία και 20% στην άλλη παράταξη. Αυτές οι δύο μειοψηφίες φοράνε κατά καιρούς το μανδύα της κεντροαριστεράς ή της κεντροδεξιάς αντίστοιχα και ανεβαίνουν μεταμφιεσμένες στην εξουσία. Εάν όμως το Κέντρο είχε μία γνήσια και καθαρή ιδεολογία, όπως έχουν δεξιά του η δεξιά και αριστερά του η αριστερά, θα έβγαζε στο περιθώριο της δημόσιας ζωής και τη μία και την άλλη ακρότητα.
Ποια είναι όμως αυτή η ιδεολογία που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί; Ή, μάλλον, ποια είναι αυτή η ισχυρή ιδεολογία του Κέντρου, η οποία, αν και έχει ανακαλυφθεί, δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο;
Είναι η «μεσότητα» του Αριστοτέλη. Αξίζει κανείς να μελετήσει την ανάλυση του Αριστοτέλη για τη μεσότητα και να πάρει από αυτόν την ιδεολογία που χρειάζεται το Κέντρο. Αλλά την ίδια φιλοσοφία εκφράζει και το κορυφαίο των Δελφικών παραγγελμάτων, το «μηδέν άγαν» που σημαίνει «τίποτα το υπερβολικό» ή «τίποτα το ακραίο». Αναλύοντας τώρα αυτά, φτάνουμε όντως στην υπέρβαση τόσο του αριστερού δόγματος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο όσο και του δεξιού δόγματος για την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Στη θέση τους, στη θέση και των δύο ακραίων αξιωμάτων, ανακαλύπτουμε έναν βιότοπο κι ένα μικροκλίμα που ευνοεί τη ζωή στον βιότοπο, την αναπτύσσει με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, κάτι που ικανοποιεί το αριστερό ζητούμενο. Αλλά το κυριότερο είναι ότι σ’ αυτόν τον βιότοπο φύονται και αναπτύσσονται ιδανικά τα ενδημικά φυτά, ίσον οι αυτόχθονες, κάτι που ικανοποιεί το δεξιό ζητούμενο. Με προβολή αυτής της ποιητικής εικόνας θα διακρίνουμε στην κινηματογραφική οθόνη το έθνος, τη φυλή, το γένος, αλλά, στον δικό τους βιότοπο, το κάθε έθνος, η κάθε φυλή, το κάθε γένος. Η εξίσωση λύθηκε με μία Κεντρώα φιλοσοφία, η οποία αποκλείει τόσο το απόλυτο άνοιγμα των πυλών, όσο και το απόλυτο κλείσιμό τους. Το μεν άνοιγμα θα επέτρεπε την αλλοίωση και, τελικά, την ακύρωση της εθνικής ταυτότητας από τη μετανάστευση, το δε κλείσιμο των πυλών θα επέτρεπε την φυσική επιλογή, την προσαρμογή και την ένταξη των χρήσιμων και των αναγκαίων.
Αυτό θα μπορούσε να είναι η ιδεολογία του Κέντρου. Η ιδεολογία που θ’ αποτελέσει ανάχωμα, τόσο για την επέλαση της ακροδεξιάς, όσο και για την επέλαση της ακροαριστεράς. Που κάποια στιγμή θ’ αναγκάσουν τους φιλήσυχους πολίτες (του Κέντρου) να εμπλακούν υπέρ της μίας ή της άλλης δράσης. Η αλλαξοπιστία της μάζας δεν είναι δύσκολη. Θέλει μόνο μια συγκυρία.
Αν, τέλος, είναι αναγκαία η ιδεολογία του Κέντρου, είναι για ένα πολύ σπουδαίο λόγο: Οι δύο πολιτικές ακρότητες (άθελά τους) εργάζονται από κοινού για την ολική επικράτηση του Ισλάμ στον πλανήτη.
