Η Μαίρη 19 ετών κορίτσι αρραβωνιάστηκε τον καλό της και ήταν χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Πήγαινε συχνά στο σπίτι των πεθερικών να δει τον αγαπημένο της. Κάναν οι δυο τους βόλτες στο χωριό, έτσι για να βρίσκονται μόνοι, μακριά απ’ τα αδιάκριτα μάτια των συγγενών.
Σε μία από αυτές τις βόλτες αντάμωσαν στο δρόμο τη θειά Φώτω. Γριά γυναίκα, γλυκιά κι ευγενική, όλο χαμογελούσε. Την είδαν από μακριά..
Η Μαίρη κρατούσε από το χεράκι τον Γιώργο και βάδιζαν αργά. Χαμογέλασε η θειά η Φώτω μόλις πλησίασε και καλημέρισε τα ερωτευμένα παιδιά:
– Καλημέρα παιδιά μου, πόσο χαίρομαι που σας βλέπω τόσο αγαπημένους και χαρούμενους! Να σας πω μια ιστορία… από τα χρόνια που εγώ ήμουν αρραβωνιασμένη… Τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς… η νύφη δεν πήγαινε ποτέ στον αρραβωνιαστικό, δεν είχαν τέτοια. Ερχόταν καμιά φορά στο δικό μου σπίτι ο Λάμπρος, αλλά μόνο αν ήταν οι δικοί μου στο σπίτι, και μόνο για λίγο. Ούτε λόγος να βρεθούμε οι δυο μας… Οπότε, όταν έφτασε η ώρα του γάμου μας, μου λέει ο Λάμπρος: «Αχ, Φώτω μου, αν χάλαγε το προξενιό, θα είχα μεγάλο καημό! Πέρασε τόσος καιρός αρραβώνα κι όχι φιλί… ούτε το χέρι δεν σου έπιασα”…
Γέλασε ξεκαρδιστικά η θειά Φώτω στην ανάμνηση του δικού της έρωτα. Γέλασαν και τα ερωτευμένα παιδιά. Συνέχισε το δρόμο της η θειά με την ευχή της ν’ ακολουθεί το ζευγάρι:
– Να είστε πάντα αγαπημένοι, να χαρείτε τη ζωή σας και την αγάπη σας.
