ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ της αγροτιάς δεν ανήκει στους αγρότες, αλλά… στους αστούς! Σ’ εκείνους δηλαδή που βίωσαν το αδιέξοδο της πόλης και αναζητούν την “επιστροφή στη φύση”.
ΟΙ ΝΕΟΙ αγρότες που θα συνεχίσουν την οικογενειακή ή την ταξική τους παράδοση, δυστυχώς, δεν είναι σε θέση να υπερβούν την “ατυχία” τους. Θα μείνουν ίσως για πάντα χωρίς αυτοεκτίμηση.
ΜΑΚΑΡΙ να υπήρχε ένας τρόπος που θα τους έδινε την αυτοεκτίμηση που τους λείπει. Αλλά δεν υπάρχει! Και να βρεθεί, δεν θα υπάρχει κανείς να μπορεί να τον χαρίσει. Η αυτοεκτίμηση είναι προσωπική κατάκτηση.
ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, όσοι ξέμειναν στα χωριά, δεν έχουν καμία ελπίδα να προσαρμοστούν στη “νέα γεωργία” που έχει ανάγκη η χώρα και η εποχή.
Ο ΑΣΤΟΣ όμως που έχασε τη δουλειά του στην πόλη και δε μπορεί να βρει, ούτε να στήσει νέα, όσο μένει μέσα του ζωντανή η έφεση για ζωή, θ’ αναζητήσει λογική λύση.
ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ λύση που διατίθεται, είναι η επιστροφή στο χωριό. Στο οποίο δεν γεννήθηκε καν. Είναι χωριό των παππούδων. Είναι δηλαδή ο τόπος του μύθου.
ΤΟΤΕ ΘΑ δικαιωθεί ο ποιητής που έγραψε “πατρίδα του καθενός οι μύθοι του”. Η επιστροφή που θα γίνει, για όσους γίνει, θα είναι η νέα μυθική εποχή που θ’ αναζητήσει την προηγούμενη μυθική εποχή.
ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ το “άγιο δισκοπότηρο” της επόμενης γενιάς. Εκείνης της γενιάς που θα έχει απαλλαχτεί από τις μικροαστικές εμμονές της δικής μας εποχής.
