Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός πέθανε, ζήτω ο κοινωνικός μετασχηματισμός
Ποιος ο λόγος για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, για τον οποίο χύθηκε τόσο αίμα κι άλλο τόσο μελάνι; Δεν υπάρχει πια λόγος! Αρκεί ο σύγχρονος μετασχηματισμός της κοινωνίας, ο εκσυγχρονισμός του κράτους υπό το φως των ανακαλύψεων και των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, υπό το φως επίσης της Παιδείας και του Πολιτισμού. Οι παχιές κουβέντες που στο παρελθόν μας χόρτασαν αέρα κοπανιστό, δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης…
Τα επιδόματα πολυτέκνων σε έναν κόσμο που κινδυνεύει να πάθει ασφυξία από τον υπερπληθυσμό, είναι ούτως ή άλλως παράλογα. Σε μία χώρα δε, όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της δεν έχει πια Ελληνική καταγωγή, τα επιδόματα πολυτέκνων αποτελούν εθνική αυτοχειρία! Αν υπολογίσει κανείς ότι οι μόνες πολυμελείς οικογένειες σήμερα στην Ελλάδα είναι οι ρομά και οι αλλοδαποί, θ’ αντιληφθεί αμέσως την ανεπίστροφη πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας που επίκειται.
Φαντάσου να είσαι σήμερα σοσιαλιστής και να επιδιώκεις τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» της κοινωνίας! Φαντάσου πού θα βγάλει το σοσιαλιστικό όραμα, εάν εφαρμοστεί! Φαντάσου τι θα σήμαινε η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στη σημερινή Ελλάδα!
Όμως αυτό είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα για το τι σημαίνει ανάγκη εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, όραμα που πρέπει ν’ αντικαταστήσει επειγόντως το ανυπέρβλητο δήθεν όραμα για «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό».
Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός θα γινόταν υποτίθεται με την «πάλη των τάξεων». Αλλά το ερώτημα είναι: Υπάρχουν τάξεις; Πού είναι τάχα το προλεταριάτο που μάχεται εναντίον της αστικής τάξης; Το είδε κανείς; Είδε κανείς την αστική τάξη; Μήπως την άρχουσα τάξη; Μήπως είδε την κυρίαρχη τάξη;
Οι κοινωνικές τάξεις υπήρχαν στην αρχή της βιομηχανικής εποχής και τις κατέγραψε ο Κάρολος Μαρξ. Τέλος. Σήμερα βρισκόμαστε στην μεταβιομηχανική εποχή, οι τάξεις ανακατεύτηκαν, μπήκε η μία μέσα στην άλλη, έγινε ένα παγκόσμιο κράμα κι αυτό το κράμα διαμόρφωσε μία πυραμίδα, στην κορυφή της οποίας εγκαταστάθηκε μια υπερεθνική ελίτ πολυταξικής καταγωγής. Η βασιλεία της αστικής τάξης κράτησε διακόσια τόσα χρόνια κι εξαερώθηκε. Δεν υπάρχει. Το κομμουνιστικά κόμματα και οι διάφορες εκδοχές τους εδώ και πολύν καιρό έμειναν με το παιγνιδάκι στο χέρι… Ο Μαρξισμός και οι αναθεωρήσεις του (που φτάνουν από το Κ.Κ. μέχρι την σοσιαλδημοκρατία) είναι απολίθωμα της Ιστορίας κι έχει ενδιαφέρον μόνο για το μουσείο.
Στην κορυφή της παγκόσμιας πυραμίδας η κυρίαρχη ελίτ του πλούτου μένει αμετακίνητη. Όλες οι άλλες θέσεις εναλλάσσονται, μοιάζουν με ατομικές θυρίδες, χάνονται και κερδίζονται από άτομα ή ομάδες ατόμων, όχι όμως από κοινωνικές τάξεις, ούτε καν από ισχυρά κράτη! Το προλεταριάτο δεν είναι φυσικά επαναστατική δύναμη, άρα το κομμουνιστικό κόμμα δεν είναι η πρωτοπορία της επανάστασης και κάθε άλλη αναθεωρημένη εκδοχή του κομμουνιστικού κόμματος είναι ανούσια γιατί αγνοεί τον σχηματισμό και τη λειτουργία της πυραμίδας, θεμελιώνει δε μονοδιάστατα την ύπαρξή της στην επίφαση του συνδικαλισμού, μόνο αυτό απέμεινε για να δίνει έναν κάποιο λόγο ύπαρξης σε αντιεξουσιαστικές δυνάμεις!
Η διαπίστωση αυτή αλλάζει τα δεδομένα της αριστεράς. Και της κεντροαριστεράς βέβαια. Και τίθεται ζήτημα: Πώς αντιστέκεται κανείς στην ελίτ που θρονιάστηκε στην κορυφή της πυραμίδας;
Απάντηση: Πρέπει πρώτα να μάθουμε την φύση αυτής της ελίτ και μετά θα βρούμε τον τρόπο του πολέμου εναντίον της. Στο μεταξύ όμως, μέχρι να γίνει αυτό, πρέπει, σε επίπεδο πατρίδας, να βρούμε τη θέση μας στην πυραμίδα ως άτομα ή ομάδες ή κράτη. Και δεν την έχουμε βρει. Άρα δεν μπορούμε να ξέρουμε και την φύση της παγκόσμιας διοίκησης. Όμως η εναντίωση σε κάτι που δεν γνωρίζουμε, είναι αυτοχειρία.
