Όταν οι Μακεδόνες εισέβαλλαν στη Νότια Ελλάδα, στην Κόρινθο επικράτησε πανικός. Όλοι έτρεχαν στους δρόμους για να κάνει κάτι ο καθένας, ό,τι – εν όψει πολέμου – θεωρούσε πιο επείγον.
Ο Διογένης άρχισε κι αυτός να κυλάει το πιθάρι του στον κατήφορο, μετά το κυλούσε στον ανήφορο και ξανά στον κατήφορο…
Του φωνάζει ένας καθώς έτρεχε: “Τι κάνεις εκεί ρε Διογένη;”. Κι αυτός του απάντησε: “Όλοι κάνουν κάτι. Να μην κάνω κι εγώ κάτι;”…
Εφτά χρόνια τώρα η κυβέρνηση της Ελλάδας διαπραγματεύεται με τους δανειστές της. Ξεκίνησε με τον Γιώργο Παπανδρέου, συνέχισε εκτάκτως με τον Λουκά Παπαδήμο, ύστερα με τον Αντώνη Σαμαρά.
Εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια η χώρα διαπραγματεύεται με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής.
Η Ελληνική κυβέρνηση μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ την διαπραγμάτευση με τους δανειστές της χώρας, λες και η διαπραγμάτευση έγινε αυτοσκοπός, σα να είναι η μόνη πηγή της εξουσίας της…
Είναι σα να κυλάει πάνω – κάτω το πιθάρι του Διογένη, επειδή πρέπει να κάνει κι αυτή κάτι… την ώρα που ο κόσμος ανατριχιάζει με την κραυγή Hannibal ante portas.
Αλλά τι διαπραγματεύεται ατέλειωτα η κυβέρνηση;
Διαπραγματεύεται τους μισθούς και τις συντάξεις.
Μπορεί να διαπραγματεύεται και άλλα, όμως μόνο τους μισθούς και τις συντάξεις συζητούν από το πρωί μέχρι το βράδυ στα κανάλια οι πολιτικοί και οι ειδικοί. Μισθούς, συντάξεις και πετρέλαιο θέρμανσης. “Κόλλησε η βελόνα”… Σα να μην υπάρχει κανένα άλλο σοβαρό ζήτημα σ’ αυτή τη χώρα, εφτά χρόνια μέρες…
Όλα τ’ άλλα θέματα της καθημερινότητάς μας αναφέρονται “σε τίτλους”. Ακόμα και ζητήματα εθνικής σημασίας γράφονται “στα ψιλά”.
Ε, λοιπόν, αυτό συνιστά μία καφρίλα. Καφρίλα πολιτική, καφρίλα δημοσιογραφική, καφρίλα εξειδικευμένα τηλεοπτική, μία μαζική καφρίλα.
Που σημαίνει ότι, μετά από τόση πλύση εγκεφάλου, αν έρθει ο Σόρος ή ο Σώρρας και υποσχεθούν: “Διπλασιάζω τους μισθούς, τις συντάξεις και το επίδομα για πετρέλαιο θέρμανσης”, το πλήθος θα δώσει στον Σόρος ή τον Σώρρα 51% στις εκλογές και θα κάνει ο ένας ή ο άλλος αυτοδύναμη κυβέρνηση και δη ΜΕ απλή αναλογική.
Μετά πάλι θα ψαχνόμαστε, αλλά δεν έχει καμία σημασία… Κάναμε την προσπάθειά μας ρε αδερφέ… Να τον δοκιμάσουμε κι αυτόν… Έτσι έλεγαν και για τον Τσίπρα.
Θα γίνει ο Σόρος ή ο Σώρρας πρωθυπουργός για να διπλασιάσει τους μισθούς, τις συντάξεις και το πετρέλαιο θέρμανσης. Θα μας έφτανε να χαρίσει τα δάνεια ρε παιδί μου, όπως έκαμε η χούντα…
Έτσι δεν έγινε ο Τσίπρας πρωθυπουργός; Έτσι!
Μέχρι να γίνει το θάμα, όλοι θα είναι ευτυχείς, ακόμα κι εκείνοι που “θα κρατήσουν πισινή” και δεν θα ψηφίσουν τον Σόρος ή τον Σώρρα. Όμως, μετά τη νέα περήφανη νίκη των πατριωτικών δυνάμεων όλοι θα παρακολουθούν με προσοχή τα γεγονότα, μην τυχόν και μείνουν “έξω του νυμφώνος” όταν θ’ αρχίσει να βρέχει χρήμα…
Και περιμένοντας να πέσει το χρήμα, εσύ θ’ απορείς για τη στάση της μάταιης αναμονής τους, αλλά θα σου λένε πονηρά: “Κι αν του κάτσει”;
Όπως έλεγε και για τον Τσίπρα το 85% του λαού το πρώτο εξάμηνο του 2015…
Δεν έχει καμιά σημασία που το πρώτο εξάμηνο του 2016, μόλις ένα χρόνο αργότερα, το (ίδιο) 85% του λαού έλεγε “να μας αδειάσει τη γωνιά ο Τσίπρας”.
Δεν έχει σημασία, επειδή… σ’ έναν κόσμο που συζητάει από το πρωί ως το βράδυ μόνο για μισθούς και συντάξεις, ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει ένας οποιοσδήποτε άλλος Τσίπρας, με άλλη μάσκα ή με γραβάτα αυτή τη φορά…
Δεν έχει σημασία, επειδή… σ’ έναν κόσμο που συζητάει από το πρωί ως το βράδυ μόνο για μισθούς και συντάξεις, κανένας τίμιος ή φιλαλήθης πολιτικός δεν θ’ ακουστεί, αν δε μπορεί να διπλασιάσει τους μισθούς και τις συντάξεις, όπως μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας, αλλά δεν τον άφησε η διαπλοκή για να το πετύχει…
Εν τέλει, δεν έχει σημασία, επειδή… όχι μόνο την υπογραφή σου, αλλά και την.. ψήφο σου, πρέπει να προσέχεις πού τη βάζεις. “Μετά την απομάκρυνση από το Ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”.
Μπορεί τώρα να περνά η σκέψη απ’ το μυαλό πολλών ότι.. “δεν έχει νόημα να ψηφίζεις στις εκλογές”… αν είναι να έρθει ένας Τσίπρας ή ένας Σόρος ή ένας Σώρρας για να κάνει το μαύρο άσπρο ή να “βαπττίζει το κρέας ψάρι”.
Λες όμως τώρα: Γιατί ρε παιδί μου να μην περάσει απ’ το μυαλό και η άλλη σκέψη ότι, τελικά, η ψήφος έχει μιαν αξία, μια δύναμη, έχει και μια ισχύ για το καλό ή για το κακό;
Γιατί να μην περάσει δηλαδή απ’ το μυαλό του πολίτη η σκέψη ότι η ιστορία της χώρας θα ήταν ΑΛΛΗ, αν δεν απαιτούσε εκλογές ο Σαμαράς το 2012, οπότε δεν θα φούσκωναν μια σειρά θολά ποτάμια – φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, της ΔΗΜΑΡ και της Χρυσής Αυγής ή, επικουρικά, μια σειρά απίθανων αστικών μύθων;
Πράγμα που σημαίνει ότι… όχι μόνο η ψήφος αλλά και η λογική έχουν ακόμα τη δύναμη να γράψουν Ιστορία! Η ψήφος και η λογική που, εντάξει, έκαμαν λάθος το 2012 ή το 2015, αλλά μπορούν να διορθώσουν το λάθος στις επόμενες εκλογές, στέλνοντας τον Τσίπρα εκεί που του ανήκει: Στο 3%. Μαζί με τον Καμμένο.
Αλλά… εδώ που τα λέμε… πόσοι άραγε θα συνέχιζαν να ωρύονται κατά των “300” της Βουλής κάθε φορά που “τρώνε κεραμίδα στο κεφάλι”, αν διπλασιάζονταν από τον Σόρος, τον Σώρρα ή τον Τσίπρα οι μισθοί, οι συντάξεις και το επίδομα θέρμανσης;
Δυστυχώς η απάντηση δεν θ’ αρέσει σε κανέναν, γιατί είναι ωμά η εξής:
Θα συνέχιζαν να γκρινιάζουν κατά της ανάλγητης και ωμής εξουσίας, μόνο εκείνοι που γκρίνιαζαν πάντα, οι λίγοι, που, μια ζωή, τους έλεγαν γραφικούς οι πολλοί, γιατί αυτοί οι λίγοι δεν είχαν προτεραιότητά τους το μισθό, τη σύνταξη και το πετρέλαιο θέρμανσης όπως όλοι, όντας παλαβοί, αλλ’ αγωνιούσαν (τι εμμονή κι αυτή ρε παιδί μου) για την πρωτογενή παραγωγή στο χωριό τους, την οργάνωση της παραγωγής στον τόπο τους, την οργανωμένη εμπορία των Ελληνικών προϊόντων στο εξωτερικό και άλλα τέτοια ουτοπικά, μη ρεαλιστικά και ανέφικτα πράματα…
Βάλε τώρα τους μεν και τους δε σ’ ένα υποθετικό τοπίο ευτυχίας που θα έρθει από έναν διπλασιασμό μισθών και συντάξεων… Φαντάσου πώς θα συμπεριφέρονται πολιτικά οι μεν και οι δε…
Εκείνοι μεν που θα ευφραίνονταν από τον διπλασιασμό των μισθών και των συντάξεων, οι πολλοί, θα γίνονταν αυτόματα ευτυχείς, θ’ αναγόρευαν τον πρωθυπουργό σε εθνάρχη, ισάξιο του Ελευθερίου Βενιζέλου, και θα τον ψήφιζαν εσαεί “με χέρια και με ποδάρια”.
Εκείνοι δε, οι λίγοι, που – όπως έκαναν μια ζωή – θα συνεχίσουν να γκρινιάζουν για θέματα Δημοκρατίας, ελευθερίας του Τύπου, κοινωνικής δικαιοσύνης, πολιτισμού, περιβάλλοντος και τα λοιπά, θα ξαναγίνουν στα μάτια των πολλών γραφικοί κι αιθεροβάμονες…
Θυμάστε τη λέξη “αιθεροβάμονες”; Έλαμψε κατά την παχυλή εποχή της δόξης του ΠΑΣΟΚ… Την είχε λανσάρει ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και κατέληξε να γίνει ο πιο απαξιωτικός όρος για κάθε ατίθαση φωνή που αμφισβητούσε την πολιτική ορθοδοξία της εποχής…
Ακαταμάχητο αντίδοτο στους “αιθεροβάμονες” ήταν τότε το περιβόητο “πολιτικά εφικτό”.
Έλα όμως που αποδείχτηκε με τον καιρό πως οι “αιθεροβάμονες” είχαν δίκιο… ενώ το “πολιτικά εφικτό” είχε άδικο.
Λοιπόν, τι διαπραγματεύεται επτά χρόνια τώρα η πολιτική ηγεσία της χώρας;
Τους μισθούς, τις συντάξεις και το πετρέλαιο θέρμανσης. Δηλαδή (όπως και τότε) το “πολιτικά εφικτό”.
Τι συζητάμε κι εμείς επί μία επταετία, πρωί, μεσημέρι και βράδυ;
Τους μισθούς, τις συντάξεις και το πετρέλαιο θέρμανσης. Δηλαδή (όπως και τότε) το “πολιτικά εφικτό”.
Άρα έχουμε πρόβλημα…
Δηλαδή ΘΑ ΞΑΝΑΕΧΟΥΜΕ πρόβλημα, μεγαλύτερο ίσως απ’ αυτό που έχουμε ήδη…
Αν κάποτε ελεήσει ο Θεός και ακουστούν για μια φορά επιτέλους οι αιθεροβάμονες, όσοι δηλαδή μιλούν σήμερα επίμονα για ένα δίκαιο φορολογικό και ασφαλιστικό πλαίσιο που εδώ και ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ χρειάζεται για να λειτουργήσει ομαλά το κουρείο, το μανάβικο, το καφενείο του χωριού, ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο μελισσοκόμος, ο βιοτέχνης, ο επιχειρηματίας κ.λ.π… τι νομίζετε ότι θα γίνει;
Ας δώσει ο καθένας την δική του απάντηση σ’ αυτό. Γιατί είναι σίγουρο: Ό,τι και να σκεφτεί ο καθένας σας, θα είναι ίδιο μ’ εκείνο που θα σκεφτούν όλοι.
