Ο Γιώργος, ένα ζωηρό παιδί, υπερκινητικό, στην Τετάρτη τάξη του Δημοτικού, δεν μπορεί να καθίσει ούτε στην καρέκλα του σχολείου του. Μια μέρα έκαμε μια αταξία. Τον καλεί ο διευθυντής στο Γραφείο για να του κάνει παρατήρηση.
Μπήκε ο Γιώργος και στάθηκε όρθιος μπροστά στο διευθυντή.
– Καλημέρα, κύριε.
– Καλημέρα Γιώργο. Κάθισε σε παρακαλώ στην καρέκλα.
Έκατσε.
– Γιατί παιδί μου τα κάνεις αυτά; Ο πατέρας σου είναι καταξιωμένος στην κοινωνία, η μάνα σου είναι Πρόεδρος στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων. Τους ντροπιάζεις. Πρέπει τώρα να τους καλέσω στο σχολείο να τους ενημερώσω και αυτοί πρέπει να σε υπερασπιστούν. Αλλά… πώς;
– Δεν θα τους καλέσετε να με υπερασπιστούν. Γιατί έχω άδικο. Φταίω. Σας παρακαλώ να με τιμωρήσετε γι’ αυτό που έκανα.
Ο διευθυντής έμεινε κάγκελο. Κι αντί να τον τιμωρήσει, του είπε:
– Τώρα δεν θα σε τιμωρήσω, την επόμενη φορά όμως θα το κάνω. Να είσαι στο εξής πιο προσεχτικός, να μην κάνεις φασαρίες και αταξίες.
Ο διευθυντής κάλεσε ωστόσο τη μητέρα του Γιώργου να της πει τα καθέκαστα.
– Ο γιος σου δε μου άφησε το περιθώριο ούτε καν να τον μαλώσω. Ανέλαβε την ευθύνη του γενναία και ήταν αποφασισμένος να πληρώσει το τίμημα. Λυπάμαι όμως που αυτό δεν το έμαθε στο Σχολείο μας…
