Η φύση της ολιγαρχίας στη νέα εποχή του παγκόσμιου πολιτισμού
Πριν από τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 ρωτούσαν τον Σταύρο Θεοδωράκη πού ανήκει το «Ποτάμι» του. Αυτός έλεγε άλλα αντ’ άλλων, απέφευγε ν’ απαντήσει, μετά τις εκλογές όμως οι δύο βουλευτές του εντάχθηκε στην Ομάδα των ευρωσοσιαλιστών και όλοι ησύχασαν. Κατέταξαν το «ποτάμι» στο συρταράκι του. Ξέρουν τώρα πού ανήκει. Το ζήτημα όμως παραμένει ανοιχτό: Μπορεί να υπάρχει κόμμα έξω από τις συνήθεις καταχωρήσεις των ετικετών;
Πολλά κόμματα δεν ευδοκίμησαν, επειδή βγήκαν έξω από το «μαντρί», όπως έλεγε ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Μετά ο Καρατζαφέρης εφηύρε την «πολυκατοικία» για να νομιμοποιήσει την διαφοροποίησή του από τη Νέα Δημοκρατία. Με λίγα λόγια, δεν μπορεί να σταθεί κόμμα έξω από τις στερεοποιημένες καταχωρήσεις: Δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, αριστερά. Υπάρχει άραγε κάτι στην Ιστορία που θα επέτρεπε να ιδρυθεί ένα κόμμα έξω από αυτές τις εμφυτευμένες στο μυαλό παρατάξεις της Βουλής;
Ναι, υπάρχει!
Η δεξιά, η αριστερά και οι αποχρώσεις τους θεμελιώθηκαν με οικονομικά κριτήρια. Η μεν δεξιά πάνω στην αντίληψη ότι υπάρχει ο εργοδότης και ο εργαζόμενος και όλα πρέπει να συντηρούνται ως έχουν, η δε αριστερά πάνω στην αντίληψη ότι για ν’ ανέβει στην εξουσία η εργατική τάξη, πρέπει να καταργήσει την αστική με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Σήμερα έχουν ξεχαστεί αυτοί οι προσδιορισμοί, η Πολιτική ασκείται μηχανικά, για να μην πούμε αμήχανα, είναι μια «πολιτική των ετικετών», που έκαμε τον Φρανσουά Μιττεράν να λέει ότι «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων», οι αρχικοί όμως ορισμοί λειτουργούν ακόμα ως ανυπέρβλητες διαχωριστικές γραμμές.
Ξανά το ερώτημα: Υπάρχει άραγε κάτι στην Ιστορία που θα επέτρεπε να ιδρυθεί κόμμα με άλλη οικονομική θεωρία από εκείνη που όρισε τη δεξιά από τη μια και την αριστερά από την άλλη;
Είναι η αδιατύπωτη ακόμα οικονομική θεωρία που υπερβαίνει τόσο το σοσιαλιστικό, όσο και το καπιταλιστικό μοντέλο. Η νέα θεωρία δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πολεμήσει κανένα από τα δύο μοντέλα. Κάνει κάτι άλλο, πιο έξυπνο: Παίρνει τα καλά στοιχεία του ενός και τα καλά στοιχεία του άλλου. Χρησιμοποιεί την εμπειρία και δημιουργεί ένα κράμα, μία χημική ένωση που σε τίποτα δεν θυμίζει την καταγωγή των στοιχείων της. Έχει μάλιστα πειραματιστεί αρκετά, χωρίς να το έχει ομολογήσει. Στις Η.Π.Α. βεβαίως. Τ’ αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Και δείχνουν το δρόμο.
Ξεχάστε το σχήμα εργοδότης – εργαζόμενος. Στη Νέα Οικονομία οι εργαζόμενοι θα είναι εργοδότες του εαυτού τους, αφού θα έχουν μετοχές στην Εταιρεία που θα εργάζονται. Κατά την δύναμή του ο καθένας, κατά τη μετρήσιμη αξία του! Γεγονός που θα κάνει τον συνδικαλισμό γραφικότητα του παρελθόντος!
Το νέο οικονομικό μοντέλο δεν θα υπερβεί μόνο τις σοσιαλιστικές και ομού τις φιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες, αλλά και τις κοινωνικές τάξεις δημιουργώντας μία νέα κοινωνία, η οποία δεν θα είναι αταξική, κατά το πνεύμα του κομμουνισμού, θα είναι όμως πυραμιδική.
Το νέο σύστημα είναι σίγουρα καλύτερο από ετούτον τον διαχωρισμό που προκαλεί διαρκή πόλεμο. Καλύτερο ή… χειρότερο! Γιατί τότε θ’ αποκτήσει πολλαπλάσιο ενδιαφέρον η φύση της ελίτ στην κορυφή της πυραμίδας… Εάν μεν έχει να κάνει με τη Δύναμη του Καλού, καλώς! Αν όμως έχει να κάνει με τη Δύναμη του Κακού…
Ιδού το μέγα πρόβλημα! Που, όμως, δεν είναι του παρόντος. Όταν έρθει η ώρα του θα λυθεί. Προς το παρόν, ούτως ή άλλως, τίποτα δεν μπορεί ν’ αποτρέψει την έλευση της Νέας Οικονομίας και την εξ αυτής απόρροια του νέου πολιτικού φορέα στον χώρο του Κέντρου που θα την εκφράσει…
