Το ξήλωμα της μεταπολίτευσης συνεχίζεται
Η αντιμνημονιακή ρητορεία έφτασε μέχρι την ολική απαξίωση και τελικά την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που οι αξιοπρεπείς πολίτες (πολλώ δε μάλλον οι εύθικτοι) απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τη σκέψη να συμμετέχουν στην πολιτική διεργασία. Η πολιτική αρένα έχει καταληφθεί από τους ανάξιους, οι οποίοι ολοένα γίνονται και αναξιότεροι των αναξίων. Στο τέλος αυτού του δρόμου μας περιμένει το χάος.
Ζήτημα η αποχή. Όχι μόνο από το εκλέγειν, αλλά και από το εκλέγεσθαι. Το μεν εκλέγειν έχει την ανάγκη όλων, το δε εκλέγεσθαι έχει την ανάγκη των αρίστων. Η Δημοκρατία όμως, έτσι όπως διαμορφώθηκε στον Δυτικό Πολιτισμό και εισήχθη από την Ευρώπη στην μεταοθωμανική Ελλάδα, τείνει φανερά προς την Ολιγαρχία. Στο τέλος δε του δρόμου της η Ολιγαρχία τείνει πάντα προς τη δικτατορία. Όχι απαραιτήτως τη στρατιωτική. Τώρα πάμε μαθηματικά στη δικτατορία της μειοψηφίας, στη δικτατορία της δημοκρατικά εκλεγμένης μειοψηφίας.
Για πολλούς, ήδη συνέβη, αν και δεν είναι απ’ όλους παραδεκτό. Γι’ αυτό και υπάρχουν ψεύτικες ελπίδες ότι μπορεί με κάποιο θαύμα ν’ αποτραπεί… Δεν θ’ αποτραπεί, επειδή ο κόσμος θα συνεχίσει να είναι έρμαιο της συγκυρίας, δεν θα καταφέρει ως κοινωνία να εκλογικέψει ένα σύστημα που θεμελιώθηκε πάνω σε πλίνθους.
Διαπιστωμένη και η λειψανδρία όχι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και στην αυτοδιοικητική εκδοχή της Πολιτείας. Οι «Καλλικρατικοί» Δήμοι έχουν υψηλές πολιτικές απαιτήσεις, στη λειτουργία τους απαιτούνται πολύπλοκες συνθέσεις πληροφοριών, έργο για το οποίο χρειάζονται ειδικοί και ειδικευμένοι επιστήμονες. Στην πραγματικότητα όμως μεταπήδησε στους Δήμους η απλοϊκή πρακτική του παλιού κοινοτάρχη. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν ακολούθησε το πνεύμα του νομοθέτη για συνένωση των κοινοτήτων σε Δήμους. Όσο και να λες ότι «όλα θα γίνουν με το χρόνο», ο νέος θεσμός δεν έχει ακόμα ξεφύγει από την ανεπάρκεια του νεοσσού.
Παλιά, η δουλειά γινόταν από τα κόμματα. Ποια δουλειά; Η παραγωγή πολιτικών στελεχών. Όχι μόνο για την κεντρική, αλλά και για την τοπική πολιτική σκηνή. Την έκαναν και τη διασφάλιζαν. Τα κόμματα, κυρίως τα κόμματα της αριστεράς, αναδείκνυαν στελέχη και τα εμπέδωναν στη συλλογική συνείδηση.
Με την κατάρρευση των κομμάτων έπαψε η παραγωγή πολιτικού προσωπικού. Εξ ου και η λειψανδρία που παρατηρείται στη συγκρότηση ενός αυτοδιοικητικού ψηφοδελτίου.
Το φαινόμενο καταμαρτυρεί ότι αυτή η κατάρρευση δεν αφορά μόνο τα πάλαι ποτέ δύο κόμματα εξουσίας, το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Αφορά όλα γενικώς τα κόμματα απ’ άκρο εις άκρο του πολιτικού φάσματος.
Ποια και πόσα είναι τα στελέχη που αναδεικνύει σήμερα η αριστερά; Η αριστερά ήταν μια Σχολή σκέψης ακόμα και των αντιπάλων της. Αλλά δεν αναδείκνυε μόνο πολιτικά στελέχη. Κατασκεύαζε μουσικούς, ποιητές, συγγραφείς, ανθρώπους της Τέχνης. Κι αυτό δεν γίνεται πλέον. Η κοινωνία έχασε τους πυλώνες της γιατί η αριστερά σταμάτησε να παράγει τα πρόσωπά της.
Το έκανε για προπαγανδιστικούς σκοπούς, βεβαίως. Στην ένταξή τους στην αριστερά οφείλουν την επαγγελματική τους ύπαρξη αμέτρητοι καλλιτέχνες. Εννοείται, ότι αυτό δεν γινόταν πάντα με κριτήριο την καλλιτεχνική τους αξία, είχε όμως ένα πρακτικό αποτέλεσμα στην σύσταση των ιδιαίτερων εκείνων κόσμων που συναποτελούν έναν πολιτισμό.
Ο πολιτισμός εκείνος καλά έκαμε και κατέρρευσε. Όσο και αν αποδομεί την αριστερά, μαζί της και την κοινωνία που ξέραμε, η ζωή έχει ανάγκη έναν νέο πολιτισμό, βασισμένο σε άλλες αρχές. Ποιες; Μη βιάζεστε! Η Ιστορία δε βιάζεται καθόλου! Και ξέρει ακριβώς τι θα κάνει…
