Η κυβέρνηση Τσίπρα που – να μην ξεχνάμε – ανέδειξε ο λαός στις 25 Ιανουαρίου 2015, κατάφερε το ακατόρθωτο: Να πολιτεύεται υπεράνω της κριτικής! Τώρα όλοι κατάλαβαν: Το παιχνίδι είναι στημένο αδερφέ! Τι νόημα έχει να ψηφίζω; Τι νόημα έχει να γίνω μέλος ενός παλιού ή ενός νέου κόμματος; Κουμάντο κάνει η Μέρκελ…
Η Ελλάδα περνάει μάλλον την πιο αποφασιστική φάση του εκφασισμού της. Η μαζική αποπολιτικοποίηση της νέας γενιάς είναι δεδομένη, επίσης δεδομένη και η αποστασιοποίηση και η απομάκρυνσή της από την πολιτική ενασχόληση, όχι μόνο σε επίπεδο συμμετοχής με την ιδιότητα του μέλους ενός πολιτικού κόμματος, αλλά και σε πολύ πιο απλό επίπεδο, αυτό της ανάγνωσης εφημερίδων. Ή βιβλίων. Που ανέκαθεν ήταν η αφετηρία της πολιτικής ενασχόλησης του νέου ανθρώπου. Το φαινόμενο που ξεκίνησε την εποχή των παχιών αγελάδων, διογκούται τώρα στην εποχή των ισχνών. Λες και ήταν σχεδιασμένη διαδικασία για το πώς η πολιτική θα μείνει ανενόχλητη από τους παρείσακτους, ώστε να οδηγηθεί μαθηματικά στην πιο αποτρόπαιη εκδοχή της, την ολιγαρχία. Μοιραία και αναπόφευκτα, η ομάδα των εκλογέων που θ’ αναδεικνύουν κυβέρνηση τα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες, ολοένα και θα μικραίνει. Κι όσο θα λιγοστεύουν οι εκλογείς, τόσο πιο ελέγξιμοι θα είναι. Τόσο πιο αργυρώνητοι. Φως φανάρι ότι οδεύουμε μαθηματικά στην “πολιτική δικτατορία”. Όχι την εγχώρια, αλλά την Ευρωπαϊκή. Υπάρχει δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου (1995) που το καταγράφει. Από τότε. Ευρωπαϊκή; Όχι. Παγκόσμια να πεις.
Στα καθ’ ημάς, η κυβέρνηση Τσίπρα εκπροσωπεί το ένα τρίτο του ενός δευτέρου των εκλογέων. Στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 έλαβε 1.925.904 ψήφους. Που σημαίνει ότι κυβερνά εκπροσωπώντας το ένα πέμπτο περίπου του πληθυσμού. Αυτό κάποτε θα γίνει το ένα δέκατο.
Έτσι που πάει, θα φτάσει στο ένα εικοστό… Και βάλε…
Αλλ’ αυτό είναι το ορατό πια πρόβλημα της Δυτικής Δημοκρατίας. Το άμεσο πρόβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ο Συριζανελισμός που σε βάρος του εθνικού καλού αγωνίζεται να γίνει ένα νέο (ιδιότυπο πάντα) καθεστώς.
Μιλώντας στον real FM και στον Νίκο Χατζηνικολάου, ο Τάκης Μπαλτάκος, πρώην στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά, όπου «τελείωσε» από τη Νέα Δημοκρατία ύστερα από την αποκάλυψη των συνομιλιών του με τον Ηλία Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής δήλωσε σχετικά με τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ πως: «”Βαράω” προσοχή σε αυτά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήθελα να τα κάνουμε και εμείς”.
Σε τι “βαράει προσοχή” ο Μπαλτάκος, δόγμα του οποίου (αλλά και του υποψήφιου αρχηγού Φράγκου Φραγγούλη) είναι το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”; Μα… σ’ αυτό που, μεταξύ των άλλων, σε συνέντευξή της δηλώνει τις ίδιες μέρες στο ραδιοφωνικό σταθμό “Παραπολιτικά” η εκπρόσωπος τύπου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Μαρίνα Χρυσοβελώνη:
«Οι πολίτες μέσα από τις πορείες και τις διαδηλώσεις στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα στους δανειστές που επιχειρούν να μας επιβάλλουν μέτρα λιτότητας».
Εκπληκτικό! Οι πολίτες δεν διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης, αλλά κατά των δανειστών! Μονάχα ο γκαιμπελισμός είχε τέτοιο προπαγανδιστικό θράσος! Γκαιμπελισμός που ανιχνεύεται σε δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, όπως, για παράδειγμα, η δήλωση της Γεροβασίλη ότι “πρώτη φορά έγιναν έκτροπα σε βάρος πολιτικών”. Αδιάντροπα, με μία μονοκονδυλιά, σβήνει την συλλογική μνήμη για τα έκτροπα που έκαναν πριν τρία, τέσσερα χρόνια οι ίδιοι που σήμερα ζεσταίνουν κυβερνητικές καρέκλες…
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννης Αμανατίδης: “Οι διαδηλώσεις ενισχύουν με όπλα την φαρέτρα της κυβέρνησης για την σκληρή διαπραγμάτευση που διεξάγει με τους δανειστές”…
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι απευθύνονται σε κάφρους. Αλλά όχι. ΑΥΤΗ είναι η αντίληψη των φασιστών για τους ανθρώπους του λαού. Πιστεύουν ότι ο λαός δεν καταλαβαίνει, δεν θυμάται, είναι ένα κοπάδι που το πας εσύ όπου θέλεις…
Το ιδιαίτερο εδώ είναι ότι πρόκειται για μια μεταφυσική συνάντηση της φαντασμένης αριστεράς με την φαντασμένη επίσης ακροδεξιά. Ένας αφύσικος γάμος θεμελιωμένος σε ψυχαναγκαστικές διαστρωματώσεις που θα μπορούσε να προβλεφθεί μόνο από διανοητές όπως ο Έριχ Φρομ (1900 – 1980) ή ο Βίλχελμ Ράιχ (1897 – 1957).
Η αριστερά και η δεξιά ήρθαν “εις γάμου κοινωνίαν”. Αποπολιτικοποιούν από κοινού τη μεγάλη μάζα ετοιμάζοντας την επόμενη εξουσιαστική τάξη της χώρας, που βασίζεται στην υποταγή του λαού. Πιο απλά: Δεν θα βασίζεται στην πειθώ της δημοκρατίας, αλλά στην δύναμη της δικτατορίας. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποκάλυψε ότι το βράδυ της 9ης Ιουλίου, τέσσερις μέρες μετά το πλανερό εκείνο δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός της έκαμε λόγο για “κυβέρνηση εθνικού σκοπού ή δικτατορία”. Όσο και να ξενίζει αυτή η αναφορά ενός αριστερού, δεν μπορεί να μη σε βάλλει να σκεφτείς ότι ο Τσίπρας είναι γιος του επονομαζόμενου “εργολάβου της χούντας”, έχει στο γονίδιό του κουλτούρα στρατιωτικής επιβολής. Άλλωστε, χωρίς τον αριστερό φερετζέ, η πολιτική συμπεριφορά του ανδρός από τον Φεβρουάριο του 2008 ακόμη που ανέλαβε τα ηνία του Σύριζα, κάθε άλλο παρά δημοκρατική νοοτροπία μαρτυρά.
Η προπαγάνδα του Συριζανελισμού, όπως ακριβώς ασκείται από την ΕΡΤ, όπως επιχειρεί ν’ ασκηθεί με άμεσο κυβερνητικό έλεγχο ΚΑΙ στην ιδιωτική τηλεόραση, αποβλέπει στον κυβερνητικό έλεγχο της λαϊκής μάζας. Επικοινωνιακά στην αρχή, πολιτικά στη συνέχεια. Με αριστερό ή δεξιό πρόσημο (που στις μέρες των Τσιπροκαμμένων γίνεται αριστεροδέξιο και μεταποιείται σε ένα νέο εκτρωματικό ιδεολόγημα) ο εκφασισμός της κοινωνίας και του κράτους συντελείται αυτή την ώρα με πρόσχημα τα μνημόνια και τ’ αντιμνημόνια. Στο όνομα της δημοκρατίας πάντα, οι καρτσαπλιάδες ξηλώνουν τάχα την διαπλοκή των νταβατζήδων! Την ώρα που οι αγρότες στήνουν μπλόκα και “κόβουν την Ελλάδα στη μέση”, ο Τσίπρας “βγάζει προς τα έξω” το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες. Είναι ο κλασσικός αντιπερισπασμός του φασίστα. Ξέρει αυτό που ήξερε ο δικτάτορας Φράνκο: Αν έχεις με το μέρος σου την τηλεόραση, κάνεις το λαό ό,τι θέλεις…. Η μάχη για την επικράτησή του δεν εστιάζει στα προβλήματα του λαού, αλλά στον μαζικό έλεγχο του λαού.
Στην πραγματικότητα ο συριζανελισμός θέλει να ξηλώσει την παλιά και να χτίσει τη ΝΕΑ ΔΙΑΠΛΟΚΗ. Μόνο που η νέα θα είναι χειρότερη από την παλιά. Δεν θα είναι απλά χειρότερη. Θα είναι ο φασισμός με τα ούλα του.
