Στο φ. 595 της “Αναγγελίας” (4 Μαρτίου 2015) δημοσίευσα την “ανοιχτή επιστολή στον Θύμιο”.
Πήγαινα γυρεύοντας φαίνεται! Διότι ο Θύμιος απάντησε. Και μ’ έβαλε στη θέση μου, όπως μου άξιζε:
Απάντηση στην επιστολή του αγαπητού μου χωριανού και φίλου Παντελή (Λάκη) Φλωρόπουλου:
Είναι η πρώτη φορά ύστερα από 63 χρόνια πορείας στη ζωή μου που γράφω μέσω της Εφημερίδας σας και γενικά στον τύπο. Πάρα πολλές φορές όμως έχει φέρει φωτογραφίες και εσύ με την αγάπη για το χωριό μας έφτιαχνες το κείμενο για τις διάφορες εκδηλώσεις του Συλλόγου μας.
Πάντα είμαι με τον προφορικό λόγο. Θέλω να βρίσκομαι με τον συνομιλητή μου πρόσωπο με πρόσωπο, αυτό το γνωρίζεις πολύ καλά φίλε Λάκη γιατί μιλάμε τακτικά. Σέβομαι την άποψή σου και σέβεσαι και εσύ τη δική μου. Δεν είναι δυνατόν πάντα να συμφωνούμε. Εάν γινόταν αυτό κάποιος θα ήταν ψεύτικος. Όσο για το καλός, είσαι, αν δεν τα ‘βαζες και με τους παπάδες, θα ήσουν καλύτερος.
Ναι, αυτά τα λόγια τα είπα όπως καταγράφονται, αλλά είναι λόγια – συζήτηση όπως τα χίλια. Δύο θέματα που συζητούσαμε πάντοτε και δεν είχα πρόθεση κατηγορίας ή συκοφαντίας ή προσβολής. Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν ξέρω ποιος ήταν ο Απολλώνιος ο Τυανεύς. Οι γραμματικές μου γνώσεις της β’ γυμνασίου δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν πολλά. Και δη ψυχολογία, λογοτεχνία και αστρολογία.
Ξέρω όμως ότι είμαι έλληνας χριστιανός ορθόδοξος, οι γονείς μου από μικρό παιδάκι με πήγαιναν στην εκκλησία και μου λέγανε συνέχεια τρία πράγματα να ξέρεις: Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια. Ο δάσκαλός μου έλεγε το ίδιο καθώς και ο λοχαγός μου στο στρατό. Προσπαθώ πάντα να τους θυμάμαι και όσο μπορώ να τα τηρώ.
Αναφέρω όλα αυτά γιατί όπου και αν βρίσκομαι στο χωριό – στην πόλη και στο εξωτερικό που βρέθηκα για χρόνια μπροστά μου έβλεπα την εκκλησία, τον Παντοκράτορα, την Παναγία μας, των Αγίων μας. Δεν είδα πουθενά τον Απολλώνιο τον Τυανεύς, μένω στην Ορθοδοξία και πιστεύω σε αυτήν.
Και πάλι απλά και ταπεινά αγαπητέ φίλε Λάκη, σου ζητώ συγνώμη – εάν το πήρες με το μέσα μυαλό που λέμε στο χωριό – αν όχι θα συνεχίσουμε όταν βρεθούμε να συζητήσουμε ότι θέμα προκύψει. Η εξωστρέφεια ανοίγει ορίζοντες, η εσωστρέφεια φέρνει μιζέρια.
Το καφεδάκι θα το πιούμε στα πλατάνια του Αη – Λια, είναι δεκτό, και την Τριχωνίδα θα αγναντέψουμε και το αυγό θα τσουγκρίσουμε το Πάσχα που έρχεται, ζωή να έχουμε, Ελλάδα και Ορθοδοξία.
Φλούδας Ευθύμιος
Ο καλός μου φίλος, ο Θύμιος! Που όταν είδε το γιο του και την κόρη του να γιορτάζουν την 4η Ιουλίου στο Αμερικάνικο σχολείο που πήγαιναν, πήγε σπίτι και είπε στη γυναίκα του: “Φεύγουμε”. Τον κοίταξε ξαφνιασμένη. “Για πού;”. Και είπε: “Για την Ελλάδα”. Έτσι ξαφνικά. Και γύρισε στην πατρίδα εσπευσμένα για να μη γίνει Αμερικανός ο γιος του, για να μείνει Έλληνας.
Τι με νοιάζει εμένα που δεν ξέρει τον Απολλώνιο τον Τυανέα ο Θύμιος; Αυτός είναι ο φίλος και ο συγχωριανός μου, με τον οποίο μπορώ να πιω καφέ στα πλατάνια του Αϊλιά αγναντεύοντας την Τριχωνίδα.
Καλά δεν ήμασταν; Τι μού ‘ρθε και τον πείραξα; Ντιπ χαζός είμαι…
