Η σοφόκλεια Αντιγόνη, ένα από τα κορυφαία και αμίμητα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας με το πάντα διαχρονικό και επίκαιρο σχόλιο για την αλαζονεία της εξουσίας παρουσιάστηκε την Κυριακή 31 Αυγούστου στο δημοτικό θερινό κινηματογράφο «Ελληνίς», σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
Η πιστή στο αρχαίο κείμενο και προσεγμένη μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή, η σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του έργου από το σκηνοθέτη, μέσα σε ένα ποιητικά εικαστικό περιβάλλον, καθώς και η πρωτότυπη μουσική εκδοχή του Σταύρου Γασπαράτου ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο τα κεντρικά θέματα της τραγωδίας, την εναντίωση στη σκληρή προσταγή των επίγειων νόμων και το ιερό αίσθημα της αδερφικής αγάπης που αψηφά την επικείμενη έλευση του ζοφερού θανάτου.
«Γεννήθηκα για να αγαπώ, όχι για να μισώ» διακηρύττει στο συγκλονιστικό της λόγο η τραγική Αντιγόνη, την οποία ερμηνεύει η «συγκινητική» Ιωάννα Παππά, αποφασισμένη να θυσιάσει την ίδια της τη ζωή «για μια πράξη ευεργετική» που αντιβαίνει στην άγραφη και απαρασάλευτη επιταγή της θεϊκής βούλησης. Υπερασπιζόμενη τις βαθιά ανθρωπιστικές της αξίες προδιαγράφει συνειδητά το τραγικό της τέλος που καθορίζεται από την αβάσταχτη κληρονομική κατάρα του οίκου των Λαβδακιδών.
Αντιθετικά κινείται η Ισμήνη (Λουκία Μιχαλοπούλου) που τοποθετείται υποταγμένη στους κανόνες της ανθρώπινης εξουσίας, διχασμένη ανάμεσα στην αδερφική αγάπη και το φόβο της ανυπακοής.
O Nικήτας Τσακίρογλου απέδωσε αριστοτεχνικά τον αλαζόνα και στη συνέχεια εκπεπτωκότα βασιλιά Κρέοντα, αποδεικνύοντας το υποκριτικό του κύρος τόσο με τη φωνητική όσο και με την κινησιολογική του δυναμική. Ο Κρέων αλύγιστος και τυφλωμένος από την υπεροψία της εξουσίας διεκδικεί αμείλικτα μια πολιτική παντοδυναμία και μια καθολική επιβολή, οι οποίες θα τον οδηγήσουν σε υβριστική συμπεριφορά και έτσι θα επέλθει η οριστική πτώση του.
Ο Σταύρος Ζαλμάς απέδωσε με αρκετή εκφραστικότητα τον αγγελιοφόρο, καθώς υπαινισσόταν τη γυμνή και απροκάλυπτη ωμότητα των οργάνων της εξουσίας. Η επιβλητική εμφάνιση του Τειρεσία (Νίκος Αρβανίτης) προοιωνίζει τις επικείμενες αβάσταχτες συμφορές για τον οίκο του Κρέοντα, προαναγγέλοντας την τελική κάθαρση.
Ο επινίκιος ύμνος στην καθολική παντοδυναμία του Έρωτα που ψάλλει ο Χορός και ο συγκλονιστικός «κομμός» της Αντιγόνης με την αντιπαραβολή στον αλγεινό μύθο της πολύπαθης Νιόβης του Σιπύλου καταδεικνύουν την αριστουργηματική ποιητική μεστότητα του Σοφοκλή. Ο ποιητής εκπροσωπεί δραματουργικά την μορφική τελειότητα και τον ιδεαλισμό, ενώ τα έργα του επιδέχονται πολλαπλές ειδολογικές μεταμορφώσεις και παρουσιάζουν σημαντικές υφολογικές, ψυχογραφικές και δραματουργικές διαφοροποιήσεις.
Μαρία Αδ. Κωνσταντίνου
