Τι θα γινόταν αλήθεια εάν σπάγαμε τα στερεότυπα και το βλέπαμε αλλιώς;
Ας φανταστούμε τώρα έναν κόσμο λογικότερο από αυτόν που βιώνουμε! Ας οραματιστούμε έναν κόσμο δικαιότερο. Να φανταστούμε δηλαδή μια κοινωνία που θα κάνει δίκαιη διανομή του συνολικού πλούτου που παράγεται. Δίκαιη διανομή, αξιολογική διανομή σ’ εκείνον που παράγει καλά και καλύτερα, μέτρια, καλά και άριστα, στοιχειωδώς όμως και σ’ εκείνον που αδυνατεί να μπει στην παραγωγή ή δεν θέλει να μπει. Δικαίωμα στην τεμπελιά που λέμε…
Λοιπόν, η ευθύνη της ένταξης ή μη του πολίτη στο σύστημα θα είναι μια επιλογή και θα μοιράζεται στον ίδιο, ατομικά, και στο κράτος, εξειδικευμένα δε στον επιχειρηματικό κόσμο που θα λειτουργεί με βάση τους σοφούς νόμους του κράτους.
Για τον σκοπό αυτό απαιτείται μια νέα πολιτική φιλοσοφία, η οποία δεν υπάρχει σήμερα σε κανένα κομματικό οργανισμό της δεξιάς ή της αριστεράς ή των παραφυάδων τους. Με άλλα λόγια, η συλλογική οντότητα που θα μπορέσει στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον να λύσει το πολιτικό και το κοινωνικό πρόβλημα της χώρας, χρειάζεται την επεξεργασία μιας άλλης θεώρησης, βασισμένης στην ρεαλιστική παραδοχή ορισμένων ακλόνητων αληθειών: Ότι δηλαδή καμία καπιταλιστική χώρα δεν θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας για όλους. Ποτέ. Δε γίνεται, δε μπορεί! Και, αν θα μπορούσε, δεν θά ’θελε. Μπορεί να μειωθεί η ανεργία, όχι όμως και να εκλείψει. Στον καπιταλισμό η ανεργία είναι δεξαμενή κινήτρων για τον σχηματισμό της πυραμίδας. Είναι η αφετηρία του συστήματος! Άρα ο συνδικαλισμός πρέπει ν’ αλλάξει τροπάρι: Αντί να ζητάει θέσεις εργασίας για τους ανέργους, να διεκδικεί στο εξής δίκαιη διανομή πλούτου στους ανθρώπους!
Αυτό θα ήταν Επανάσταση!
Η καταπολέμηση του εφιάλτη της ανεργίας μπορεί να γίνει, αν το κράτος επιτελέσει τον καθοδηγητικό του ρόλο, όμως, σε αντίθεση με το παρελθόν, να ΜΗΝ επιχειρεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά το πρόβλημα της ανάπτυξης. Αυτομάτως η μετατόπιση αυτή θα δώσει άλλη ποιότητα στη διευθέτηση του ζητήματος: Θ’ αναδείξει το επιχειρείν σε καθοριστικό παράγοντα ανάπτυξης και θα περιορίσει την κρατική μηχανή στην κοινωφελή της λειτουργία. Οι θέσεις εργασίας θα δημιουργούνται πλέον στην Αγορά και όχι στην κρατική μηχανή. Αυτό θα λειτουργεί ως φυσική επιλογή των αξίων, οι οποίοι θα υπάγονται σε μία πυραμίδα αμοιβών, απευθείας συνδεδεμένων με τη μικρή, τη μεγαλύτερη ή την πολύ μεγάλη αξία του προϊόντος που παράγουν. Διότι μονάχα έτσι θα μπορεί να δουλέψει το (νέο) σύστημα!
Όποιος δεν θα εντάσσεται στο όλον (από απόρριψη του συστήματος ή από επιλογή του ίδιου του ατόμου, αδιάφορο) θα δικαιούται τα στοιχειώδη αγαθά, όλα εκείνα που θα του επιτρέπουν αξιοπρεπή διαβίωση: Φαγητό, ένδυση, κατοικία, ηλεκτρικό ρεύμα, περίθαλψη, παιδεία, συγκοινωνία. Το μόνο που ΔΕΝ θα δικαιούται, είναι η διασκέδαση. Στην οποία συμπεριλαμβάνεται οτιδήποτε παρέχει σήμερα φτηνή απόλαυση, για παράδειγμα η καφετιέρα, ο ανεμιστήρας ή το τηλέφωνο, τέτοια. Αυτοκίνητο; Ούτε για συζήτηση! Για λόγους πολιτικής φιλοσοφίας και πρακτικής, η αγορά τηλεοπτικού δέκτη θ’ αξίζει όσο ένα διαμέρισμα. Η έλλειψη στοιχειώδους διασκέδασης θα είναι αρκετό κίνητρο για να πασχίζει να μπει η ανθρώπινη μονάδα στην παραγωγή. Άλλωστε δεν είναι κακό να την στερείς από έναν τεμπέλη!
Ο παραγόμενος πλούτος φτάνει να ζουν καλά όλοι οι άξιοι και πλουσιοπάροχα οι αξιότεροι, χλιδάτα δε οι ευφυείς! Φτάνει όμως να ζουν αξιοπρεπώς και οι αδύναμοι, ακόμα και οι άχρηστοι! Δε μένει παρά να μπει ένας χρυσός κανόνας γι’ αυτούς. Για την εγκληματικότητα ρε γαμώτο!
Αν η κοινωνία το κάνει, αν μία νέα πολιτική δύναμη το κάνει, θα έχει λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας παγκοσμίως!
