Η ίδρυση νέων κομμάτων είναι αδιέξοδη και μάταιη
Τα κόμματα δεν χωρίζονται απλά σε δεξιά, κεντρώα, αριστερά, ούτε σε αποχρώσεις της δεξιάς ή της αριστεράς. Είναι πολύ απλοϊκό και μαρτυρά στοιχειώδη εγκυκλοπαιδική άγνοια να λέγεται ακόμη και από σπουδαγμένους ότι “τα κόμματα διαχωρίζουν το λαό”. Τα κόμματα ούτε διαχωρίζουν, ούτε ενώνουν το λαό. Είναι, απλά, ταξικές εκφράσεις. Έτσι τουλάχιστον ήταν στην αρχή, όταν επικράτησε στην Ευρώπη ο κοινοβουλευτισμός, ως διάδοχη κατάσταση της φεουδαρχίας.
Τα κόμματα (στη αρχή τουλάχιστον) απηχούσαν την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Ο περιβόητος δικομματισμός δεν ήταν παρά η ηγεμονία που ασκούσε η αστική τάξη (δεξιά) και την οποία διεκδικούσε κατά καιρούς η μεσαία τάξη (το Κέντρο). Η εργατική τάξη, τρίτη κατά σειρά κοινωνιολογικής κατάταξης, ήταν παραδοσιακά εκτός κυβερνητικού παιγνίου. Γι’ αυτό και ο οξυδερκής Ανδρέας Παπανδρέου μικροαστικοποίησε μεγάλες εργατικές μάζες για να συστήσει μια ισχυρή εκλογικά μεσαία τάξη, ικανή ν’ αντιπαραταχθεί στη δεξιά με όρους εξουσίας. Η μικροαστικοποίηση αυτή που πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, έδωσε μία Σοσιαλιστική (κεντρώα) μεταπολίτευση στην Ελλάδα, διαπότισε ακόμα και τη δεξιά με την σχηματοποίηση της κεντροδεξιάς του Καραμανλή Β΄, όμως το τίμημα για την βίαιη αλλοίωση των ταξικών χαρακτηριστικών της Ελληνικής κοινωνίας (που συντελέστηκε μονοδιάστατα, με οικονομικούς όρους) αποδεικνύεται βαρύ κι ασήκωτο σήμερα, αφού το συνολικό σχήμα που παρήχθη, κατέρρευσε με πάταγο, όταν η φούσκα έσκασε…
Κανένα κόμμα σήμερα στην Ελλάδα δεν εκπροσωπεί μία γνήσια και καθαρή κοινωνική τάξη. Η εργατική τάξη (που αποτελούνταν κάποτε μόνο από τους εργάτες της βιομηχανίας) αντικαταστάθηκε από την “τάξη των εργαζομένων” που, όμως, περιέχει όλους τους μισθωτούς, όχι μόνο της βιομηχανίας, αλλά και του Δημοσίου και της Παροχής Υπηρεσιών… Είναι πλέον μία αφηρημένη έννοια, γι’ αυτό και το ΚΚΕ, αλλά και η αριστερά γενικότερα, απευθύνονται στο λαό εν κενώ…
Η Νέα Δημοκρατία, που, υποτίθεται, απευθύνεται στην αστική τάξη, κάθε άλλο, παρά την αστική τάξη εκπροσωπεί! Και η νόθα νέα μεσαία τάξη με το μνημόνιο κατέρρευσε. Διαλύθηκε “εις τα εξ ων συνετέθη”. Συνεπώς είναι αδύνατο να υπάρξει κόμμα στο χώρο του Κέντρου για να εκφράσει τον χώρο αυτό. Κέντρο, κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, απλά, δεν υπάρχουν! Δεν υπήρχαν ποτέ. Ήταν σοφίσματα που εξυπηρετούσαν το μεγάλο πολιτικό πείραμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτό τελείωσε. Όχι με τα μνημόνια. Ήταν από την αρχή θέμα χρόνου να τελειώσει με κάποια αφορμή.
Στο “δια ταύτα”, νέο πολιτικό κόμμα μπορεί να ιδρυθεί και να προκόψει, μόνο αν ταυτιστεί με μία νέα κοινωνική τάξη.
Αλλά… ποια είναι αυτή;
Η αστική τάξη βασίλεψε 219 συναπτά έτη, από το 1789 μέχρι το 2008, χρονιά που κατέρρευσε ο “υπαρκτός καπιταλισμός”. Η κουλτούρα της πέθανε. Η εργατική τάξη χρεοκόπησε πιο πριν, όταν το 1989 κατέρρευσε ο “υπαρκτός σοσιαλισμός”. Όλα τα ενδιάμεσα σχήματα (κεντρώα ή όπως αλλιώς να τα πεις) βιώνουν στην Ευρώπη τη χειρότερη (πολιτική) κρίση τους. Ο κόσμος έχει ανάγκη μία νέα κοινωνική τάξη για να γεννήσει ένα νέο πολιτικό κόμμα, στην Ελλάδα ή αλλού. Και, ναι, υπάρχει αυτή η νέα κοινωνική τάξη! Δεν είναι η τάξη των εμπόρων (η δεξιά) ούτε η τάξη των εργαζομένων (η αριστερά) ούτε καν η τάξη των απολίτικων και των ισορροπιστών (το Κέντρο) αλλά η τάξη των παραγωγών, η τάξη των δημιουργών, τα μέλη της οποίας δεν έχουν τη μία ή την άλλη καταγωγή, ούτε τη μία ή την άλλη κοσμοθεωρία, έχουν όμως την ιδέα της Αριστοτελικής “Μεσότητας” και το Δελφικό “πλούτει δικαίως”. Αρκούν αυτά για να γράψουν Ιστορία…
