Μια μέρα θα πω ένα ψέμα. Θα το πω σ’ οποιονδήποτε, και από την αρχή ξέρω, πως το ψέμα θα περπατήσει, θα κάνει ένα μεγάλο κύκλο, θα σκορπίσει παντού κι ύστερα θα φτάσει πάλι πίσω σ’ εμένα, απ’ όπου ξεκίνησε. Μια μέρα είπα ένα ψέμα. Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιριάτικο βράδυ και πίναμε παγωμένη μπύρα, έτσι για δροσιά…
Ο Μίμης, ο Φώτης κι ο Γιάννης, που το άκουσαν, άνοιξαν το στόμα δυο πήχες…
-Σώπα μωρέ! είπαν.
Τι τους είπα; Ότι μου κατέβηκε την ώρα εκείνη. Τους είπε ότι:
-Στο νοσοκομείο γεννήθηκε ένα σκυλάκι με ανθρώπινα χέρια!
-Γυναίκα το γέννησε;
-Γυναίκα; Όχι δα! Μια χαριτωμένη σκυλίτσα γέννησε!
-Και πως βρέθηκε στο νοσοκομείο;
-Να… Ήταν εκεί κοντά και κοιλοπόναγε. Ένας γιατρός που παρκάριζε τ’ αμάξι του, την άκουσε και θέλησε να τη βοηθήσει. Ήταν μια δύσκολη γέννα. Όταν όμως γέννησε η σκυλίτσα και ο γιατρός είδε τι γέννησε, την πήρε και την έβαλε σ’ ένα δωμάτιο δικό της και το ανθρωπόμορφο σκυλάκι το έβαλε σε θερμοκοιτίδα…
Μη συζητείς!
-Πω πω! Είπε ο Μίμης.
-Πω, πω! Είπε ο Φώτης.
-Πω, πω! Είπε ο Γιάννης.
-Πω, πω! Είπα κι εγώ!
Όπως το φαντάστηκα έτσι κι έγινε.
Ο Μίμης το είπε στον Κώστα άκουσε πως το σκυλάκι είχε μεν ανθρώπινα χέρια μα είχε κι έξι δάχτυλα.
Ο Φώτης το είπε στην Φώταινα και η Φώταινα κατάλαβε πως το σκυλάκι είχε τρία χέρια. Ο Γιάννης το είπε στην πεθερά του κι εκείνη κατάλαβε πως το σκυλάκι δεν είχε χέρια μα είχε την ουρά στο λαιμό…
Το πράμα πήρε διαστάσεις και όπου βρισκόσουν άκουγες για το σκυλάκι – τέρας, πλην όμως δεν ήταν κανείς σε θέση να δώσει σαφείς πληροφορίες. Το είπε ακόμα και το ράδιο.
-Τ’ άκουσες το θαύμα; Με ρώτησε η γιαγιά μου.
-Ποιο θαύμα βάβω;
-Γεννήθηκε ένας άνθρωπος με τη μορφή σκύλου!
-Σώπα μωρή βάβω!
-Ναι παιδί μου! Ήρθε η συντέλεια του κόσμου! Να κοιμάσαι χώρια με τη γυναίκα σου τις Τετάρτες και τις Παρασκευές, να νηστεύεις, μη σου δώκει ο Θεός ανάθεμα…
Ο φίλος μου ο περιπτεράς, το είχε ακούσει κι αυτός.
-Τάμαθες;
-Ποια;
– Γεννήθηκε ένας σκύλος με τη μορφή ανθρώπου!
-Σώωωωπα!
-Μωρέ! Ακούς εκεί! Τι έχουν να ιδούν τα μάτια μας! Το Τσερνομπίλ φίλε μου! Το Τσερνομπίλ! Σκύλος με τη μορφή ανθρώπου!
-Εδώ που τα λέμε – είπα – σκύλος με τη μορφή ανθρώπου δε γεννιέται πρώτη φορά. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν είναι προ πολλού, δεν ήταν πάντα, σκυλιά και παλιόσκυλα… Και κοπρίτες.
-Ναι… Εντάξει, εντάξει! Είναι άλλο να μαθαίνεις όμως πως γεννήθηκε στ’ αλήθεια… Εγώ… Τι να σου πω! Το σκέφτομαι πολύ να παντρευτώ! Να γεννήσω κάνα τέρας! Α – πα – πα! Κάτσε στ’ αυγά σου φιλαράκο! Μολύνθηκε η ατμόσφαιρα, χάλασε ο κόσμος! Μη συζητείς!
Δεν υπήρχε πηγαδάκι, όπου δυο – τρεις ή παραπάνω, κουβέντιαζαν κι έλεγαν πότε άνθρωπο με δυο κεφάλια, πότε σκύλο με τ’ αφτιά στο κούτελο, πότε μισό σκύλο μισό άνθρωπο, ότι ήθελες άκουγες, ότι ήθελες πρόσθετες, ότι ήθελες αφαιρούσες, όμως τώρα, όσα κι αν αφαιρούσες, πάλι θα έμενε κάτι φοβερό και απίθανο…
Στην αρχή το διασκέδαζα… Μετά όμως σφηνώθηκε στο μυαλό μου η φράση του φίλου μου του περιπτερά: «Το σκέφτομαι πολύ να παντρευτώ! Να γεννήσω κάνα τέρας!… Α – πα – πα». Δε φανταζόμουν, όσο κι αν το είχα υπολογίσει, ότι η μπαρούφα που έσπειρα, θα είχε τέτοιες διαστάσεις. Περίμενα την τρίχα να γίνει τριχιά, περίμενα την μεταλλαγή του ψέματος και την μεταμόρφωσή του σε αλήθεια, πλην όμως δε φανταζόμουν ότι ο φίλος μου θα έπαιρνε απόφαση να μην παντρευτεί, φοβούμενος την τερατογέννεση. Έπρεπε να του πω την αλήθεια!
Επήγα να πάρω τσιγάρα.
-Τα κάπνισες κιόλας; Πριν λίγο πήρες! Πολύ καπνίζεις, πολύ!
-Όχι! – λέω – απλά, να μην ξανακατέβω αργότερα.
-Ζεστή μέρα σήμερα!
Δεν ήξερα πώς ν’ αρχίσω! Πώς να το πω; Και πώς θα το ‘παιρνε;
-Κάτι μου ‘λεγες πριν, είπα για ένα σκύλο που γεννήθηκε με τόνα χέρι στην πλάτη και τ’ άλλο στο στήθος! Ήθελα να σου πω φίλε, πως εγώ είπα αυτό το ψέμα! Ήθελα να κάμω πλάκα! Ήθελα να δοκιμάσω το ράδιο αρβύλα, μέχρι που μπορεί να φτάσει…
-Μα τι λες τώρα! Εγώ τ’ άκουσα αυτό από ένα δικηγόρο, που πήγα να φκειάξω κάτι χαρτιά. Το συζητούσαν στο γραφείο του. Είν’ αλήθεια! Το είχε δει λέει με τα μάτια του, ένας φίλος του. Μη συζητείς!
-Σοβαρά; Λέω.
-Σοβαρά!. Εδώ πριν από λίγο πέρασε ένας ξάδερφός μου, που έχει τη μάνα του στο νοσοκομείο. Από κει ερχόταν! Και τόλεγε ένας γιατρός… Δεν είναι ψέμα… Αλήθεια είναι…
-Σοβαρά; Ξαναείπα…
-Εδώ λένε πως υπάρχει και φωτογραφία του! Εγώ βέβαια δεν την είδα, να μην πω ψέματα, αλλά υπάρχει. Αφού το είπε και το ράδιο…
-Πω, πω! Φώναξα. Τι λες ρε παιδί μου!
-Δυστυχώς! Δυστυχώς! Μη συζητείς!
Άφησα τον φίλο μου περιπτερά κι ήμουν γεμάτος αμφιβολίες… Λες: Μην ήταν αλήθεια; Αποκλείεται… Αφού ο ίδιος εγώ ήξερα, πως ήταν μια μπαρούφα, που την πέταξα σε μια στιγμή, που ήθελα να παίξω, που ήθελα να δοκιμάσω τις αντοχές του κόσμου αυτού στην αλήθεια και στο ψέμα… Αν όμως είν’ έτσι τα πράγματα… Αν απλώς έτυχε μια φοβερή σύμπτωση! Πόσες και πόσες φορές δεν ένιωσες κάτι και σου βγήκε αληθινό δυο τρεις μέρες αργότερα!… Πολλές! Για να το πει και το ράδιο…
Όρε μάνα μου!
Εδώ λες την αλήθεια κι αφού περπατήσει μέσα στο ανθρωπομάνι, γυρίζει σε σένα αγνώριστη και παραμορφωμένη. Και τώρα… είπες ένα ψέμα κι αφού έκαμε το γύρο του κόσμου ή έστω του μικρού κόσμου της πόλης σου, γυρίζει σ’ εσένα σαν αληθινό…
-Γαβ!
-Τρόμαξα! Ήταν ένας σκύλος πίσω από μια μάντρα και μου γάβγιζε.
-Γαβ!
-Τι έγινε φίλε; Του λέω.
-Γαβ! Μου είπε.
-Βρε μπας κι είσαι άνθρωπος;
-Γαβ!
-Μωρέ μήπως είμαι σκύλος;
-Γαβ!
Κατάλαβα! Αμφιβάλλω ε; Πώς να μην αμφιβάλλω; Πώς να διακρίνω το ψέμα απ’ την αλήθεια; Βάλτα λοιπόν και τα δύο τουρλού – τουρλού και ότι ήθελε προκύψει… Όμως, καλού – κακού, μην πιστεύεις ούτε την αλήθεια, ούτε το ψέμα… Γιατί σε λίγο, φίλε, θ’ αρχίσω ο ίδιος να λέω: γαβ – γαβ…
