Το πρόσφατο ποιητικό βιβλίο της Ελένης Χωρεάνθη – Ένα παρουσιαστικό και κριτικό κείμενο του Θ.Μ. Πολίτη
Η Ελένη Χωρεάνθη είναι η πολυγραφότατη και χωρίς δισταγμό η πιο αξιόλογη – σύγχρονη ποιήτρια και πεζογράφος της Αιτωλοακαρνανίας. Υπενθυμίζουμε, σε όσους αγνοούν και θυμίζουμε σε ‘κεινους που ενδεχομένως παρακολουθούν την ανέλιξή της, ότι έως τώρα έχει τυπώσει: Δέκα (10) ποιητικά βιβλία, δέκα οκτώ (18) τόμους «Για παιδιά και εφήβους» και επτά (7) βιβλία τα οποία ανήκουν στο πεζογραφικό είδος της λογοτεχνίας!
Το ιστορικό μυθιστόρημα της «Η πολιτεία του νερού» βραβεύθηκε από την «Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών». Το επίσης μυθιστόρημά της «Η σκοτεινή αποθήκη» απόσπασε το βραβείο της «Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων». Συνεπώς πρόκειται για μια καταξιωμένη πεζογράφο και για μια ποιήτρια της οποίας το ποιητικό έργο, έχει μεγάλη απήχηση, στο ενδιαφερόμενο αναγνωστικό κοινό αφού τα ποιητικά της βιβλία εκδόθηκαν από γνωστές σχετικές επιχειρήσεις και κινήθηκαν ικανοποιητικά.
Η Ελένη Τσικριτέα – Χωρεάνθη είναι συμπατριώτισσά μας. Γεννήθηκε στην Αγία Βαρβάρα Τριχωνίδας, μεγάλωσε στην Παραβόλα και μαθήτευσε στο τότε Γυμνάσιο Θηλέων Αγρινίου. Μετέπειτα σπούδασε παιδαγωγικά και μετεκπαιδεύθηκε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γράφει ποιητικά και πεζογραφικά βιβλία. Μεταφράζει και πραγματοποιεί διασκευές αρχαίων κειμένων. Δημοσιεύει, σε έγκριτα και έγκυρα περιοδικά, κριτικές για βιβλία και ανθολογημένα κείμενά της (ποιητικά και πεζά) έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά βιβλία. Είναι χήρα του ποιητή Κώστα Χωρεάνθη με τον οποίο απόκτησαν δυο θυγατέρες. Τη Μάριον (Δόκιμη πεζογράφο και μεταφράστρια) και τη Βερίνα πτυχιούχο Ανωτάτης Σχολής.
Το πρόσφατο (10ο στη σειρά) ποιητικό βιβλίο της Ελένης Χωρεάνθη επιγράφεται: «Η σιωπή των αμνών» κι απαρτίζεται από 31 ποιήματα από τα οποία τα 8 ανήκουν στα «Παραλειπόμενα». Όλα τα ποιήματα ακολουθούν την ελεύθερη στιχουργία και το καθένα έχει τη δική του επιγραφή.
Στο εξώφυλλο του βιβλίου ανατυπώθηκε ζωγραφικός πίνακας του συμπολίτη γνωστού εικαστικού Χρήστου Γαρουφαλή που εικονίζει το θλιμμένο βλέμμα μιας νεανικής θηλυκής μορφής.
Αν και τα καλά ποιήματα δεν έχουν ηλικία φαίνεται ότι γράφτηκαν (εκτός από τα «Παραλειπόμενα») τα τελευταία χρόνια της περασμένης δεκαετίας και πρώτα της τρέχουσας. Αποσπούμε στίχους από το πρώτο ποίημα της συλλογής με την επιγραφή «Επίγνωση»:
«…Μου έλαχε να γεννηθώ με δίχως φως
την ώρα που άνεμοι σφοδροί λυσσομανούσαν
και κατεσχίσθη του ναού το καταπέτασμα.
Μπήκα ξεσκέπαστη σ’ ένα κενό της ιστορίας,
έρμαιο θλιβερό στα ημερολόγια της Στυγός
κι έχω βαλτώσει μεσοβδόμαδα με τις πικρές απολαβές
για να μετράω στιγμές ερημικές κι αποδιοπομπαίες ώρες
μες σ’ ένα χάος σκοτεινό κι αβυσσαλέο…»
(…………………………………………………)
«…Τ’ ανεμοβρόχια με περόνιασαν,
ράγισαν την καρδιά μου χαλασμοί απανωτοί,
αβάσταχτοι κι απανωτοί θαμώνες στη ζωή μου…»
(…………………………………………………)
«Οι φίλοι λοξοδρόμησαν άλλος γι’ αλλού,
– παρά του μη έχοντος να δώσει τι να πάρεις –
κρύφθηκαν τα ψυχρόαιμα μες στις οπές της λήθης»
Όπως διαπιστώνεται οι στίχοι γράφτηκαν, από την ποιήτρια, σε μια ώριμη ηλικία και με ώριμο ποιητικό στοχασμό! Δεν παραπαίουν και δεν διστάζουν να πουν την αλήθεια την πικρή…
Στο ίδιο κλίμα διακινούνται και στίχοι του ποιήματος με την επιγραφή «Αυτογνωσία». Αποσπούμε ορισμένους:
(…………………………………………………)
«Στων αρχαίων ενδυμάτων μου διακρίνω τις ούγιες
καταγραμμένες μομφές ανυπόστατες,
αστοχίες, παραλείψεις, λάθη και πάθη μου,
ανομήματα κι αμαρτήματα και τυχόν ατοπήματα
βέλη φαρμακερά εκτοξεύοντας
σημαδεύουν θανατερά την καρδιά μου.
Δικαστές και κατήγοροι οι όμαιμοί μου, οι πλησίον,
