Όταν το 2010 ήρθε το κακό μαντάτο, οι σαλταρισμένοι πολίτες έτρεξαν να φτιάξουν νέα κόμματα ή να οργανωθούν σε άλλα για να σαρώσουν το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της χώρας. Στη διάρκεια της πενταετίας που ακολούθησε, εμφανίστηκαν πολλοί στην πολιτική πιάτσα. Εκτός από το Ποτάμι όμως, καμία κίνηση, κανένα άλλο κίνημα δεν ευδοκίμησε.
Αλλά και το Ποτάμι, παρά την επιτυχία του να μπει στη Βουλή, βρίσκεται ήδη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Κινδυνεύει να γίνει μία νόστιμη μπουκιά στο πιάτο του Κυριάκου.
Εν κατακλείδι, η “παλιά” πολιτική τάξη είναι πάντα εδώ. Τα κόμματα άλλαξαν ποσοστά, ωστόσο δεν πρόκειται παρά για μια μετακίνηση ψηφοφόρων “με λεωφορείο”, μια ανταλλαγή ποσοστών δηλαδή, προσωρινή, όπως φαίνεται. Ακόμα και οι δύο λέξεις “Ένωση Κεντρώων” είναι ένας απλός ευφημισμός που μετά βίας κουκουλώνει την χαρίεσσα πρόθεση “να σπάσουν πλάκα” οι ψηφοφόροι του διασκεδαστή Λεβέντη. Το γεγονός ότι τον αντιμετωπίζουν “σοβαρά” πλέον τα κανάλια και οι κομματικοί αρχηγοί, έχει να κάνει μόνο με το αρπακτικό ένστικτό τους.
Μετά λοιπόν από τόσες και τόσες απόπειρες (μερικές πολύ ενδιαφέρουσες, πράγματι) όλες αποτυχημένες τελικά, βγαίνει το αβίαστο συμπέρασμα ότι η δημιουργία ενός νέου κόμματος δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Στον στίβο αυτό απέτυχαν ακόμα και “θηρία”, με χρήμα πίσω τους και με δυνατές πλάτες.
Ο ρεαλισμός επιτάσσει τελικά να συμβιβαστούμε πλέον και να κάνουμε τον δημόσιο διάλογο παίρνοντας υπ’ όψη τα χαρακτηριστικά των υπαρχόντων κομμάτων. Που τόσο αντιπαθούμε. Άλλος πολύ, άλλος λίγο. Άλλος περισσότερο το ένα και άλλος λιγότερο το άλλο. Στο σύνολο πάντως και σε γενικές γραμμές, όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, είναι αντιπαθή. Καθόλου τυχαία και καθόλου άδικα. Η ψήφος που πέφτει στο ένα ή το άλλο, πέφτει με τη λογική “το μη χείρον βέλτιστον”. Κάνεις μια “τεχνική” επιλογή, και – κατά τη γνώμη του ο καθείς – ψηφίζει αυτό που θα κάνει τη μικρότερη ζημιά, όχι αυτό που θα πετύχει το μεγαλύτερο όφελος.
Συμβατικά δηλαδή. Άχαρα, περίπου θλιβερά.
Το ζήτημα είναι όμως ότι ο πολίτης, με κάποιο τρόπο, πρέπει να μπει στο παιγνίδι. Να συμμετέχει. Να συμβάλλει. Να σηκώσει όσο βάρος επιμερίζεται σε αυτόν. Διότι, ναι, πρέπει να δεχτούμε για χάρη της λογικής, ότι αυτό το θηρίο πράμα που έκατσε στο σβέρκο μας, δεν θα το αποσείσει ο μάγος που θα κάνουμε πρωθυπουργό. Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι…
Πώς όμως;
Τα κόμματα οργανώνονται ερήμην του πολίτη, ερήμην της κοινωνίας. Μικρά και μεγάλα διοικούνται από την παρέα του αρχηγού. Αυτό που ξεχωρίζει τα μεγάλα από τα μικρά, δεν είναι ο κόσμος που συμμετέχει, αλλά ο κόσμος που πείθεται μεταφυσικά από την τηλεοπτική λάμψη του αρχηγού.
Αν το καλοσκεφτείς, είναι μια φρίκη!
Κι αφού τα κόμματα ΔΕΝ μπορούν πια να κάνουν ουσιαστικό, αληθινό “άνοιγμα στην κοινωνία”, αφού τα κόμματα λειτουργούν με την κυριαρχική παρέα του αρχηγού (εξ ου και η κακόγουστη προεκλογική εκστρατεία για ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία) ο πολίτης δεν έχει άλλο δρόμο, από το… “να πάρει τον τόπο στα χέρια του” κατά παράφραση του γνωστού… “να πάρει το νόμο στα χέρια του”.
Και πάλι το ερώτημα: Πώς;
Την απάντηση την έδωσε ο σοσιαλισμός πολλές δεκαετίες πριν. Όχι ο σοσιαλισμός που ταυτίζεται με την αριστερά. Αλλά εκείνος που μεταφράζει κατά κυριολεξίαν τη λέξη σοσιαλισμός και λέει ξεκάθαρα, στα Ελληνικά: ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ. Μια λέξη που δεν πέρασε ποτέ στην κοινή συνείδηση. Δεν εξηγήθηκε ποτέ. Κι επειδή ΔΕΝ εξηγήθηκε, δεν λειτούργησε ποτέ στην Ελληνική κοινωνία.
Ναι, αυτοδιαχείριση. Θα μπορούσε να είναι το μεγάλο σύνθημα της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή που θα διδάξει πώς θα δημιουργηθούν Ομάδες Πολιτών για να κάνουν αυτοδιαχείριση του τόπου τους, κι ακόμα πιο συγκεκριμένα, να κάνουν αυτοδιαχείριση της τοπικής παραγωγής και, φυσικά, της ιδιαίτερης οικονομίας του τόπου τους.
Όχι, δεν εννοούμε Ομάδες Διαλόγου Επί Παντός Επιστητού. Εννοούμε ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ. Έγκυρες Ομάδες Πολιτών για να μπορούν ν’ απευθυνθούν αξιόπιστα στην Τοπική κοινωνία, με σκοπό να κάνουν ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ του οβολού των συμπολιτών τους. Να δημιουργήσουν Ανώνυμες Εταιρείες Λαϊκής Βάσης και ν’ αξιοποιήσουν το βασικότερο τοπικό τους προϊόν. Να το εξάγουν. Με όλους τους όρους του σύγχρονου μάρκετινγκ. Μόνο έτσι θα ξεπεραστεί η αγχωτική πλέον απροθυμία των επενδυτών, άρα και το πρόβλημα έλλειψης κεφαλαίων, μόνο έτσι θ’ αντιμετωπιστεί ο αδύνατος πια τραπεζικός δανεισμός, μόνο έτσι θα εξυγιανθεί το χρεοκοπημένο συνεταιριστικό κίνημα, μόνο έτσι θα ιδρυθούν νέες και μοντέρνες επιχειρήσεις που θα δημιουργήσουν όλες εκείνες τις θέσεις εργασίας που χρειαζόμαστε, όπως το διψασμένο χώμα χρειάζεται τη βροχή. Θέσεις εργασίας, όχι μόνο για να βρουν εισόδημα οι άνεργοι νέοι, αλλά για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα και πεθάνουν από την πείνα τα τρία εκατομμύρια των συνταξιούχων…
