του Βασίλη Μαστροκώστα
Η Οπλοφορία των Ονείρων
Απόψε το φως
Έδιωξε νωρίς το σκοτάδι
Δεν άντεχε τους ίσκιους της υποκρισίας.
Τα ΠΡΕΠΕΙ αποτελούν
Τους δολιοφθορείς των ονείρων μας.
Απόψε το φεγγάρι
Κρύβεται τρομαγμένο.
Φοβήθηκε…
Τις λάμψεις των ματιών σου.
Αν οι άνθρωποι πίστευαν
Πως ο έρωτας είναι ισόβιος
Θα τον απεικόνιζαν με ριζωμένα πόδια.
ΕΝ ΡΙΠΗ
Τρελή σελήνη έβαλε τ’ αστέρια στο σημάδι
Και τ’ ουρανού τα τραύματα σε μια νεροποντή
Βυθίσανε το βράδυ μου σε κόκκινο σκοτάδι
Και ποιόν ξενύχτη έρωτα να βρω εθελοντή.
Δεν είμαι
Τα μάτια σου γκραβούρες με δυο χρώματα
παράξενες ανταύγειες σχηματίζουν
Παιχνίδια όταν σμίγουνε τα σώματα
Καημούς καθώς οι έρωτες χωρίζουν.
Γαλάζιο σαν της θάλασσας τ’ ανοίγματα
Και γκρίζο του θυμού της προδοσίας.
Αντίκρυ μου δυο άλυτα αινίγματα
χρησμοί, κι’ εγώ δεν είμαι Τειρεσίας.
Τα μάτια σου γκραβούρες με δυο χρώματα
Τρελού χαράκτη έμπνευση στ’ Αλγέρι
Ποια όνειρα πληγές και ποια βιώματα
Και ποιοι θεοί του σπρώξανε το χέρι.
Γαλάζιο των Ελλήνων που γιορτάζουνε
Και γκρίζο αυστηρό σαν μανιφέστο .
Ποια λόγια, τους σφυγμούς σου ανατινάζουνε,
Φωτιές, κι’ εγώ δεν είμαι ο Ερνέστο.
Νοσογραφία
Χρόνια αντίστροφα
Γεμάτα γκάζι, διαδηλώσεις και περίστροφα.
Αγάπες πρόχειρες
Και μοναξιές που οδηγούνε σε αυτόχειρες.
Χρόνια ξυπόλυτα
Τα όνειρά μου στους ανέμους αυτοκόλλητα
Λόγια επιπόλαια
Στην πιάτσα θάνατοι που κλείνουνε συμβόλαια.
Και η Ελλάδα ανίατο νόσημα
Με παράβολο και με χαρτόσημα.
Τύμπανο 4 / Ιούνιος 2013
