Θυμάσαι την βραδιά που έδειξε η ΕΤ3 την συναυλία του Κηλαηδόνη; Μια συναυλία ξεχασμένη, από τον καιρό που οι αστυνομικοί φορούσαν γκρι και δεν ενοχλούνταν κανένας νεαρός από τους θεατές να στέκεται δίπλα τους. Αυτό το κύμα αριστεροσύνης που εγκαταστάθηκε στην κρατική τηλεόραση θεώρησε καλό να μας δείξει τον συγκεκριμένο δημιουργό από μια εποχή που ήταν σαφές το τι να σατιρίσεις με τραγούδια. Χώρος για τον Μάνο Χατζηδάκη μάλλον δεν βρέθηκε ακόμα.
Φυσικά μπορεί να πληρώνεις ΕΡΤ για να δεις τον ελληνικό πολιτισμό αλλά μην ενοχλείσαι. Αυτό βλέπεις τελικά. Ο σημερινός Ελληνικός πολιτισμός είναι ένας πολιτισμός της επανάστασης, της καταγγελίας του «συστήματος». Στρυφνά, χωρίς αρμονικές συγχορδίες πνευμάτων που επαναστατούσαν μέσα από την ίδια την αισθητική. Επανάστασης σαν αυτή που κάνει ας πούμε η πρωινή ενημερωτική εκπομπή της ΝΕΤ, όπου ο χαλαρός δημοσιογράφος καταγγέλλει τον οικονομικό ιμπεριαλισμό της Γερμανίας ακόμα κι όταν ο καλεσμένος του επισημαίνει ότι από αυτόν τον πόλεμο βλάπτεται και η ίδια η Γερμανία και οι εξαγωγές της.
Στην συναυλία λοιπόν, ενός καναλιού μιας εθνικής τηλεόρασης που ήταν να εξυγιανθεί επί μνημονίου και το κατάφερε να μην της συμβεί. Στο κανάλι από την μακρινή Θεσσαλονίκη, μια περιοχή που έχει δικό της τηλεοπτικό σταθμό, σαν να είναι άλλο κράτος. Στο κανάλι που δεν θα έκλεινε ούτε επί εξυγιαντικού προγράμματος. Θα έκλεινε η ΕΤ1 και το περιοδικό Ραδιοτηλεόραση αλλά τη ΕΤ3 θα παρέμενε ανοικτή! Στο κανάλι όπου ο τοπικός μητροπολίτης αγορεύει μισή ώρα κάθε εβδομάδα εναντίων εξωτερικών εχθρών της χώρας, εβραίων, Τούρκων, ομοφυλοφίλων, δημάρχων που δεν του κάνουν και παιδιών που κλαίνε καμιά φορά μέσα στο ακροατήριο κι εκνευρίζεται να τον διακόπτουν.
Πες το πολυφωνικό λοιπόν το κανάλι. Αφού βάζει και τον πατριώτη, βάζει και τον αντάρτη δημιουργό, και τους καλύπτει όλους (να ‘ούμε). Τα «άκρα» της χώρας σε ένα κανάλι.
Στον αντάρτη δημιουργό λοιπόν με τα χαριτωμένα, σατυρικά τραγούδια έβλεπες στην γέννησή της την σημερινή αρρώστια. Η συναυλία ήταν απλούστατη. Το φουστάνι της Αφροδίτης Μάνου απλό σαν τους στίχους. Το τατουάζ της στο μπράτσο απλό και χαριτωμένα πρωτοποριακό. Ο κόσμος, νεολαία, κάθονταν φρόνιμα και άκουγε, χειροκροτούσε, κρατούσε τον ρυθμό. Όλα έμοιαζαν ακίνδυνα.
Τραγούδια για τον συμβιβασμένο ανθρωπάκο της καθημερινότητας, τον δημόσιο υπάλληλο, την υποταγμένη νοικοκυρά, τον ελεύθερο και ανέμελο άνθρωπο που τα παρατηρούσε όλα αυτά σκωπτικά.
Κι ήρθε ύστερα ο καιρός που το χαριτωμένο, γιγαντώθηκε σε γορίλα και τα έκανε όλα «καλοκαιρινά». Όλοι γίναν επαναστάτες, ασυμβίβαστοι με την έννοια «εργασία», συμβιβασμένοι με την έννοια «καλός μισθός». Τά’ βαλαν με τον αδιάφορο μέχρι τότε αστυνομικό που τους εμπόδιζε να εκδηλωθούν, με τα αφεντικά, με το κεφάλαιο, ανέβηκαν στην σκηνή να τραγουδήσουν σκυλάδικα, να ντυθούν σέξι, έκαναν πονηρά τατουάζ, κατήργησαν την έννοια «νοικοκυρά» γενικώς, οι δημόσιοι υπάλληλοι έγιναν φετίχ.
Και τις Κυριακές ένας Άνθιμος για τους άλλους, τους κακόμοιρους που «έχουν μείνει πίσω».
