Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιωάννης Δραγάζης, ο αντίχριστος ή ο μεσσίας;
Έχουν μπει στο ίδιο τσουβάλι. Από τη μια, η καταγγελία και ο αφορισμός για την Πολιτική και τους πολιτικούς. Από την άλλη, το όραμα (ένα απατηλό όραμα) για μια νέα Ελλάδα περήφανη, δοξασμένη, ευτυχή. Οι μεν ηδονίζονται με τις ερμηνείες που δίνει απλόχερα η συνωμοσιολογία, μιλούν για «στημένο παιχνίδι» εναντίον της Ελλάδας. Οι δε ηδονίζονται με την πίστη ότι η μοναδική λύση θα έρθει με την έλευση κάποιοι μεσσία. Ίσως δεν υπάρχει προηγούμενη ιστορική περίοδος με τόσο ακραία σύγχυση.
Αν δεν είναι όλων των εποχών, σίγουρα πρόκειται για το μεγαλύτερο πρόβλημα λογικής του καιρού αυτού. Από τη μια, η θεωρία ότι «είναι όλα στημένα», ότι οι ξένοι εποφθαλμιούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, ότι η πολιτικοί είναι πουλημένα τομάρια που άλλο δεν κάνουν από το να ξεπουλάνε την πατρίδα στ’ αφεντικά τους. Τους πρέπει «κρεμάλα στο Σύνταγμα». Κι από την άλλη, η θεωρία ότι μόνο ένας Μέγας Αλέξανδρος θα μας σώσει. Ή ένας εξαδάκτυλος που θα τον λένε Κωνσταντίνο. Έχουμε βέβαια και τον Ιωάννη Δραγάζη, απόγονο του Παλαιολόγου που θα πάρει την Κωνσταντινούπολη και την Αγιασοφιά.
Στ’ αλήθεια, είναι απείρως δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να σταθμίσει κανείς τα πράγματα και να διατηρήσει την ορθοκρισία ή την ορθοφροσύνη του απέναντι σε όλα αυτά. Κι επειδή είναι τόσο δύσκολο, διστάζει ακόμα και ο εχέφρων, μένει άπραγος, περιμένει μια άλλη συνθήκη για να εκφραστεί, αλλά κι αυτό είναι ίδιο με το άλλο, του μεσσία, που υποτίθεται θα έρθει για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Ο Έλληνας που λέει ότι «το μνημόνιο έπρεπε να το κάνουμε μόνοι μας, προτού μας το επιβάλλουν ταπεινωτικά οι ξένοι», ότι «η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να δανείζεται, για να βρει την ελευθερία της», είναι σκυλάκι των πολιτικών που καταδίκασαν την Ελλάδα τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Καμιά σημασία δεν έχει ότι ο Έλληνας αυτός τοποθετείται υπέρ (ας πούμε) του μνημονίου, επειδή ανέκαθεν, χωρίς ανάπαυλα, μιλούσε και έπραττε με τη ζωή του την ίδια εναντίον της ελαφρότητας, εναντίον του υπερκαταναλωτισμού, της ξενομανίας, του πιθηκισμού, του πελατειακού κράτους, του βολέματος και όλων των συναφών. Όχι. Το θέμα για τη μάζα (αλλά και για τους παντοειδείς πάτρωνες της μάζας) είναι ότι «δεν καταδικάζει το μνημόνιο», άρα είναι πουλημένο τομάρι, προδότης της πατρίδας.
Η ανταλλαγή απόψεων των πολιτών είναι το ίδιο αφόρητη και αβάσταχτη με την ασκούμενη πολιτική της κυβέρνησης, την οποία από κοινού άπαντες καταγγέλλουν. Στ’ αλήθεια, είναι προτιμότερο ν’ αφήσει κανείς τα πράγματα να κυλήσουν από μόνα τους, να πάνε όπου θέλουν να πάνε, παρά να επιχειρήσει οποιαδήποτε επέμβαση, ακόμα και την ευφυέστερη, ακόμα και την σοφότερη. Εδώ που φτάσαμε τώρα, ενδιαφέρον έχει πια μόνο η ιστορική νομοτέλεια. Κι αν υπάρχει κάτι που ακόμα μπορεί κάποιος να πει, δεν είναι άλλο από τη γνώμη ότι ο δρόμος για την ελευθερία του έθνους δεν είναι ούτε η πολιτική της κυβέρνησης, ούτε η πολιτική της αντιπολίτευσης που ίσως γίνει κυβέρνηση, αλλά εξ ορισμού το ένστικτο επιβίωσης της φυλής. Αν υπάρχει. Όχι αν υπάρχει ένστικτο, αλλά φυλή. Αμφιβολία ότι υπάρχει ένστικτο καμία! Αμφιβολία όμως για το αν υπάρχει φυλή, τεράστια! Συνεπώς το ένστικτο της φυλής είναι αυτό που θα δώσει τη λύση. Όποιο ένστικτο είναι αυτό. Ελληνικό ή μη. Κι αυτό λέει ότι δεν υπάρχει Ελληνική φυλή. Λέει, ότι αυτό που λέμε «φυλή», είναι ένα κράμα στοιχείων εχθρικών μεταξύ τους. Λέει, ότι η αφύπνιση των Ελλήνων είναι όσο ποτέ αναγκαία.
