Ποια αντιπολίτευση λέτε ότι χρειάζεται ο Τσίπρας; Εννοείτε ότι… χρειάζεται ένας καλός αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία, στο ΠαΣοΚ ή στο Ποτάμι, ικανός ν’ αντιμετωπίσει αυτόν τον ψευταρά στη Βουλή, άξιο να καταδείξει περιτράνως στον Ελληνικό λαό την προδοσία του; Σκεφτείτε: Ποια αντιπολίτευση είναι καλύτερη από τα ίδια τα λόγια του;
Αμέτρητα βιντεάκια με παχιά λόγια που έλεγε, κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Πανεύκολο να τα συναθροίσει κανείς και να τα συγκρίνει με άλλα βιντεάκια που λένε εντελώς τα αντίθετα. Βιντεάκια με τις δηλώσεις όχι μόνο του Τσίπρα και του Καμμένου, αλλά και των υπουργών και των βουλευτών.
Τι καλύτερο σποτ να φτιάξει ποιος… δυσφημιστής, για τις επόμενες εκλογές;
Και τι καλύτερο να πει ποιος αρχηγός ποίου αντιπολιτευομένου κόμματος;
Αλλά εκείνος που δεν θέλει να παραδεχτεί ακόμα την πεπονόφλουδα που πάτησε, σου λέει: “Γιατί… οι άλλοι καλύτεροι ήταν;”. Και… σε “κολλάει στον τοίχο”. Γιατί ούτε “οι άλλοι” ήταν καλύτεροι από τον Τσίπρα. Τα ίδια και χειρότερα έλεγαν. Και τ’ ανάποδα απ’ όσα έλεγαν, έκαναν. Ο προδομένος φίλος όμως έχει κάτι ακόμα πιο ακαταμάχητο: “Ετούτος τουλάχιστον δεν κλέβει. Οι άλλοι έφαγαν τον αγλέουρα”.
Λοιπόν, εσύ, δεν ξέρεις πόσα έφαγαν “οι άλλοι”, ούτε αυτός ξέρει πόσα είναι έτοιμοι να φάνε ετούτοι. Που κάνει το ίδιο. Σκέπτεσαι όμως: Αφού ο Τσίπρας είναι σαν τους άλλους, εμείς, ως πολίτες, τι κάνουμε; Ψάχνουμε… τον επόμενο… που δεν θα είναι όπως ο Τσίπρας; Ψάχνουμε τον αρχηγό στη Νέα Δημοκρατία που θα κατατροπώσει τον Τσίπρα; Ψάχνουμε το νέο κόμμα που θα κάνει ο γιος του πρώην βασιλιά για να σώσει την Ελλάδα; Ψάχνουμε τι;
Μήπως είναι καιρός να κατανοήσουμε μετά από τόσα παθήματα, ότι και ο πριν και ο νυν και ο επόμενος θα είναι ίδιος με όσους ξέρουμε ήδη; Κι όχι γιατί όλοι τους είναι κουμάσια, όχι, όλοι τους ήταν καλά παιδιά, μέχρι τουλάχιστον που έφυγαν απ’ την αγκαλιά της μαμάς τους. Όμως… όταν γίνεσαι πρωθυπουργός, δεν κάνεις αυτά που θέλεις να κάνεις, αλλά εκείνα που… δεν γίνονται αλλιώς. Υπό την έννοια αυτή, ο Τσίπρας κάνει αυτό που πρέπει. Και μπράβο του. Μόνο που αυτό έκαναν και οι προκάτοχοί του. Είναι ζήτημα λογικής!
Η απάτη του κάθε Τσίπρα έγκειται στο να διαβεβαιώνει το λαό πως… η υπογραφή του μνημονίου από τους άλλους ήταν προδοσία της πατρίδας, ενώ η δική του είναι… η σωτηρία της!
Εδώ προκύπτει σειρά ζητημάτων. Επιλέγουμε ένα για να σταθούμε λίγο σ’ αυτό:
Μήπως έπρεπε να επιβραβεύουμε τους πολιτικούς στην κάλπη για την συνέπεια λόγων και πράξεων, αντί να τους επιβραβεύουμε για το “έργο” που έκαμαν ή λένε ότι ΘΑ κάνουν; Και, αν (όπως στην περίπτωση Τσίπρα, που ήταν καλό “να τον δοκιμάσουμε”, λέει) δεν είχε έργο να επιδείξει, προκειμένου να το κρίνουμε, μήπως θα έπρεπε να έχουμε ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι ΓΝΩΣΗ – εκ των προτέρων μάλιστα – για το τι σημαίνει να λέει ο ένας ετούτο και ο άλλος το άλλο, αντί να πιστεύουμε τον κάθε κερατά;
Καθότι, εν τέλει, εμείς φταίμε που κάθε φορά πιστεύουμε κάθε αγύρτη, αντί να του ρίχνουμε στ’ αυτιά, γιατί μας γελάει μπροστά στα μάτια μας πιστεύοντας ότι είμαστε κάφροι…
